Τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός του αναμενόμενου κυβερνητικού ανασχηματισμού και μετά την πρώτη συνεδρίαση του νέου υπουργικού συμβουλίου, μπορούν να βγουν συμπεράσματα σχετικά με τις προθέσεις του πρωθυπουργού.
Πρώτον: Οι αλλαγές στο υπουργικό συμβούλιο έχουν την σφραγίδα του «Μακεδονικού». Η υπουργοποίηση της κας Παπακώστα σημαίνει μία θετική ψήφο παραπάνω, όταν έρθει για ψήφιση η συμφωνία με τα Σκόπια στην ελληνική Βουλή (για αυτό δεν θεωρώ ότι για την επιλογή της έπαιξε ρόλο η οποιαδήποτε πολιτική καταγωγή. Η βουλευτική έδρα ήταν το κριτήριο).
Το ίδιο συμβαίνει και με τον (ξανά) υπουργό Μάρκο Μπόλαρη που είχε εκφραστεί αρνητικά για την συγκεκριμένη συμφωνία. Δύσκολα θα την καταψηφίσει πλέον ως υπουργός. Ο Πρωθυπουργός δηλαδή θέλει να έχει όσο το δυνατό περισσότερο έλεγχο σχετικά με το εάν και το πότε θα μπορούσε να διαλύσει την Βουλή έχοντας ως αφορμή το «Μακεδονικό». Να έχει συνεπώς την νομότυπη αιτιολογία για να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές.
Δεύτερον: Το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντροαριστερά είναι ψευδεπίγραφο και δεν ανήκει στις στοχεύσεις του πρωθυπουργού. Αυτό αποδεικνύεται από τα πρόσωπα που υπουργοποιήθηκαν. Όχι μόνον δεν λένε τίποτε στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ (αυτόν δηλαδή που υποτίθεται ότι προσκαλείται) αλλά του υπενθυμίζουν και εποχές που θέλει να ξεχάσει.
Είναι προφανές, το ΠΑΣΟΚ ή ΚΙΝΑΛ δεν θεωρείται σοβαρός αντίπαλος. Ο πρωθυπουργός δεν θέλει συναίνεση και κοινωνικό άνοιγμα αλλά ένταση και διχασμό. Θα πάει στις εκλογές με πόλωση και μηνύματα «εμείς» και «αυτοί». «Αυτοί» είναι σίγουρα η Ν.Δ. Και «εμείς» θα εννοεί – καταχρηστικά – όλα τα άλλα μέρη της κοινωνίας.
Τρίτον: Σε όλη την διάρκεια αυτής της άτυπης προεκλογικής περιόδου, θα αρχίσουν τα «ταξίματα». Κάθε μέρα – ήδη άρχισαν με το θέμα του κοψίματος των συντάξεων – όλο και κάποιος υπουργός θα ψελλίζει κάποια υπόσχεση, κάποια ελάφρυνση, κάποιο χάρισμα, κάποια πρόσληψη.
Με προσοχή όμως, γιατί υπάρχουν και οι δανειστές που δεν συμφωνούν με όλα αυτά. Και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα δώσουν την συγκατάθεσή τους στα περισσότερα από αυτά. Όμως δεν πειράζει. Αρκεί που θα ειπωθούν.
Όλο και κάποιος θα πιστέψει. Έστω και μία ψήφος να κερδηθεί από τα ταξίματα, χαλάλι ο κόπος. Η κυβερνητική στρατηγική λοιπόν είναι προφανής και έχει τρεις πυλώνες: Έλεγχος στον χρόνο διεξαγωγής των εκλογών: Εύκολος στόχος, βοηθά και το σύνταγμα.
Πόλωση: Θα εξαρτηθεί από τα κόμματα της ελάσσονας αντιπολίτευσης. Ιδιαίτερα θα πρέπει να προσέξει το ΚΙΝΑΛ (που πρέπει επιτέλους εκτός από το όνομα να μας αποκαλύψει και τις ιδεολογικές του θέσεις). Εάν παγιδευτεί στον πολωτικό λόγο που προωθούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ θα συρρικνωθεί περισσότερο.
Τάξιμο: Η επιτυχία του εξαρτάται από τον λαό. Είναι βέβαια γνωστό πως το κομματικό κράτος ακόμα ζει. Η ιστορία όμως έχει αποδείξει πως τα πολλά ταξίματα σημαίνουν για τον λαό αδυναμία και πολιτική αποχώρηση. Και ένα κομμάτι του λαού θέλει να είναι με τον νικητή…
* Η Ειρήνη Βασιλάκη είναι Δ.Ν. δικηγόρος, υφηγήτρια Πανεπιστημίου Gottingen