Δεν είχε προλάβει ακόμα να στεριώσει ο αρτισύστατος Μουσικός Σύλλογος «Απόλλων» και στον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του, είχε δώσει χορευτική εσπερίδα υπέρ της μουσικής σχολής αυτού.
Την χορευτική αυτή εσπερίδα τίμησε σύσσωμη η κοινωνία του Μεγάλου Κάστρου, σε σημείο που το προσωρινό προεδρείο του συλλόγου δεν κατόρθωσε να επωφεληθεί της προθυμίας αυτής του κόσμου, για τον σκοπό τον οποίο είχε δοθεί η χοροεσπερίδα.
Είχαν προκύψει πολλά προβλήματα σχετικά με τη διανομή και τη χρήση των εισιτηρίων, αλλά και με τη λειτουργία του κυλικείου και έτσι το πλεόνασμα που προέκυπτε δεν ήταν σοβαρό. Παρόλα αυτά όμως ο χορός αυτός είχε συγκεντρώσει κάθε τι το όμορφο και ωραίο και πιθανότατα να ήταν μία από τις πιο άριστες διασκεδάσεις αυτής της χρονιάς.
Μεγάλο Κάστρο… απόκριες του 1909. Από διασκέδαση και από συγκέντρωση κόσμου, η χοροεσπερίδα πήγε θαυμάσια. Στους χορούς όμως υστέρησε αφού οι ευρωπαϊκοί χοροί θαλασσοποιήθηκαν σύμφωνα με το δημοσίευμα της εφημερίδας.
Μόνο ο Κρητικός χορός σημείωσε επιτυχία. Πώς μπορεί να χαρακτηρισθεί κατάλληλη μουσική, εκείνη των ασθενών μανδολίνων των μελών του συλλόγου ή των τριών βιολιών της μπάντας του καφωδείου;
Θα μπορούσε ο σύλλογος, αντί να προτιμήσει και να καταφύγει στη μουσική του καφωδείου με αδρά αμοιβή εκατό δραχμών, να επωφεληθεί του αρίστου μηχανικού πιάνου του χοροδιδασκάλου Δημητρίου Καραΐσκου, το οποίο θα προσέφερε τόσο ευγενικά, με αποτέλεσμα και οι εκατό δραχμές να μην ξοδεύονταν και να έχει ο σύλλογος ευπρεπή και αρίστη μουσική.
Οι παραπάνω δύο λόγοι λοιπόν απετέλεσαν την αποτυχία της εσπερίδας ως χοροεσπερίδας. Πάντως οι συνεχείς καραμπόλες και το θαλάσσωμα το οποίο βέβαια και αυτό συνέτεινε στην γενική ευθυμία, καθώς και στη διασκέδαση των συγκεντρωμένων.
Αν μάλιστα έλειπε ο χαρτοπόλεμος (αναφέρει ο τόσο απαιτητικός και παραπονιάρης αρθρογράφος), ο οποίος ήταν χειρίστης ποιότητας και γέμισε με σκόνη την ατμόσφαιρα, θα μπορούσε να λεχθεί, ότι καλύτερη διασκέδαση δεν έχει γίνει ακόμα στο Ηράκλειο!
Ύστερα απ’ όλα αυτά είναι φυσικό να σκεφθεί κανείς, ότι κανείς από τους εκεί ευρισκόμενους βρήκε την ευκαιρία ή τον τόπο, προκειμένου να χορέψει και να αναδειχθεί στο χορό, αν και συγκεντρώθηκαν στην αίθουσα του θεάτρου όλες και όλοι.
Παρ’ όλα αυτά όμως αληθινή βασίλισσα της βραδιάς αναδείχθηκε η κυρία Ζαφειρίου, η σύζυγος του συμπαθέστατου διευθυντή της Αθηναϊκής Τράπεζας, της οποίας η τουαλέτα (θαυμασίου κάλλους και συναρμογής), εκίνησε την γενική προσοχή.
Χωρίς βέβαια να υστερήσουν και άλλες κομψότατες κυρίες όπως: η κυρία Σταματάκη, η κυρία Σειριώτου, σύζυγος του υποδιευθυντή της Αθηναϊκής Τράπεζας, καθώς και οι κυρίες: Αντωνία Χατζιδάκη, Όλγα Βογιατζάκη, Ζαγκάκη, Ηλιάδου, Εσπερόν, Βίτσαρη και άλλες.
Θα ήταν όμως προτιμότερον να επικαλεσθώ τον αρθρογράφο εκείνης της εποχής και συγκεκριμένα τον διευθυντή και εκδότη της καθημερινής ηρακλειώτικης εφημερίδας «Εθνική» Γεώργιο Μαρκόπουλο, με ημερομηνία, Κυριακή 15η Φεβρουαρίου 1909, για τη συνέχεια αυτής της χοροεσπερίδας και ειδικότερα για τις συμμετέχουσες στο χορό δεσποινίδες:
«Μεταξύ των δεσποινίδων το στέμμα της βασιλίσσης έστεψεν εναλλάξ τας αβράς κεφαλάς πλειόνων εξ αυτών και τα σκήπτρα της χάριτος και της καλλονής δεν έμειναν αυτήν την φοράν εις δύο και μόνον χείρας. Ούτω έγινε ισχυρός συναγωνισμός μεταξύ των δεσποινίδων Καμπανάρη (αληθούς συλφίδος κατά την γνώμην παρισταμένου Ευρωπαίου) Φοφώς Βλαχάκη, Γαλατείας Αλεξίου, αδελφών Καραμπότ.
Η δεσποινίς Τιτίκα Σαββάκη με λευκόν φόρεμα έκτακτον και κόμμωσιν περικαλή art-nouveau θα έφθανε ίσως την πρώτην γραμμήν της επιτυχίας εάν έκαμνε την μεγάλων τιμήν εις τους παρευρεθέντας να χορεύση περισσότερον.
Επίσης διεκρίθησαν εις την πρώτην γραμμήν αι δεσποινίδες Μαρία Γουναλάκη, Θεανώ και Μαίρη Χατζηδάκη, Άννα Κουναλάκη, Άννα Μηλιάδου, Ελευθερία Βλαχάκη, Περιστερίδου, Λοξάνδρα Ροΐδου με θαυμασίαν ενδυμασίαν Κρήσσης χωρικής Ιακωβίνη Σκουλιδά με αρχαίαν ελληνικήν ενδυμασίαν και άλλαι πολλαί.
Ως μία επιτυχία του Συλλόγου δέον να χαρακτηρισθή η διακόσμησις του θεάτρου, ήτις και ως έμπνευσις και ως εκτέλεσις υπήρξε εκτάκτως επιτυχής.
Επίσης το κυλικείον ήτο πλούσιον και με λογικάς τιμάς».
Το μόνο σίγουρο ήταν ότι ο αρτισύστατος σύλλογος «Απόλλων» είχε πρόσωπα και φυσικά συγκέντρωνε πάρα πολλούς καστρινούς και καστρινές, οι οποίοι είχαν την διάθεση να εργασθούν και να βοηθήσουν σημαντικά την προσπάθεια αυτή.
Ήδη είχε αρχίσει να κερδίζει και να αποκτά την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, η οποία πολλά περίμενε από τον νέο σύλλογο. Τέτοιες μέρες της αποκριάς στα 1909…
Οι αποκριάτικες προετοιμασίες καθώς και οι σχεδιαζόμενες μασκαράτες πήγαν απογοητευτικά στο βρόντο. Μια ατελεύτητη βροχή ναυάγησε το αποκριάτικο πανηγύρι και οι κάτοικοι κλείστηκαν στα σπίτια τους.
Κάποιοι άλλοι κατέφυγαν στα καφενεία, στα μαγέρικα και στα οινοπωλεία, γιορτάζοντας περιοριστικά όπως-όπως θύοντας στον Θεό Βάκχο αφενός προς παρηγοριά και αφετέρου προς θέρμανση… και η βροχή εξακολουθούσε να πέφτει ασταμάτητα καθ’ όλη τη νύκτα της Κυριακής με επιμονή, τρέπουσα σε φυγή αυτούς που ήθελαν να μεταμφιεσθούν με συνέχεια και την επομένη ημέρα της Καθαράς Δευτέρας!
Της πρώτης ημέρας της σαρακοστής, όπου οι Καστρινοί, όχι όλοι, αλλά αρκετοί περίμεναν να ακούσουν, από τους ελάχιστους τότε ναούς της πόλης μας, το μελαγχολικό τροπάριο «Κύριε των Δυνάμεων μεθ’ ημών γενού».
Ένα τροπάριο που έχει σχέση με την πνευματική προετοιμασία των χριστιανών με ιδιαίτερο λειτουργικό πλούτο για την περίοδο αυτή της σαρακοστής. Ένα τροπάριο που δημιουργεί μέσα μας κλίμα κατάνυξης και μετάνοιας, αφού ψάλλεται στους ναούς μας κατά την ακολουθία του αποδείπνου. Όλα αυτά τούτες τις μέρες…!