(αχ, πού ‘σαι, νιότη πού ‘λεγες πως θα γινόμουν άλλος!)
Κώστας Βάρναλης.
Κάποτε τα κρατούσαμε στα χέρια τα όνειρά μας;
Τα κάναμε πετούμενο στα πόδια μας χαλί.
Δρολάπια κι αστραπόβροντα
νικούσαν τα φτερά μας
κι ήταν ο κόσμος μια σταλιά
και μεις τρανοί πολύ.
Χίμαιρες κυνηγήσαμε, μας μαύλισαν Σειρήνες
στοιχειά, θεοί και δαίμονες
μας πήραν στο κατόπι
λυγίσαν το κουράγιο μας τα τέρμινα κι οι μήνες
Μα πάντα μιά ηλαχτάρα μας:
Να μείνουμε ΑΝΡΘΩΠΟΙ!
Πέρασαν χρόνια και καιροί, δεν έγινε το θαύμα
στερέψανε της νιότης μας οι κρυσταλοπηγές
τα όνειρα π’ αναθρέφαμε πεθάναν
κι απ’ το τραύμα
π’ άφησ’ ο Χρόνος μέσα μας,
δεν κλείνουν οι πληγές!
Χ.Ν. Καραγιάννης