Έχει τονισθεί κατ’ επανάληψη σε όλα τα ενημερωτικά μέσα μαζικής επικοινωνίας, ότι η κρίση της τελευταίας δεκαετίας θα μας έκανε αν όχι σοφότερους, τουλάχιστον πιο σώφρονες στις συμπεριφορές μας, τόσο ως προς τον εαυτό μας όσο και ως προς τους άλλους που βρίσκονται, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, στο άμεσο περιβάλλον μας.
Στο τέλος αυτής της λαίλαπας η οποία δεν ήρθε ως από μάνα εξ’ ουρανού, και για την οποία ο γράφων, μεταξύ πολλών άλλων, ακόμα δεν έχει πεισθεί ως προς τα πραγματικά και βαθύτερα αίτιά της, παρά τα πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως αναγραφόμενα, και ενώ περιμέναμε να εξέλθουμε αβλαβείς από το σκοτεινό τούνελ στο οποίο μας είχαν τοποθετήσει κάποιοι κύκλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να σώσουν τις τράπεζές τους από την διαφαινόμενη κατάρρευση φορτώνοντας τα βάρη στις πλάτες μας με την σύμφωνη γνώμη των πολιτικών μας, μην το ξεχνάμε, ώ του θαύματος και ξανά υπό νέα επιτήρηση!
Αυτή τη φορά, όμως, «ιατρική» και κυρίως κυβερνητική όσον αφορά την γενικότερη καθημερινή συμπεριφορά μας.
Μέσα απ’ αυτή την καινούργια ταλαιπωρία η οποία φαίνεται πως θα διαρκέσει, επίσης πολύ, αναδύθηκαν πάλι κάποιες αλήθειες στην επιφάνεια, παράλληλα με μακροχρόνιες δεινές, κατακριτέες για μεγάλη μερίδα πληθυσμού και αποτρόπαιες, για λιγότερους πολίτες, συνήθειες μας.
Τις μέρες ετούτες τις δύσκολες, τις ποτισμένες με διάχυτους ιούς άγνωστης προέλευσης και πρωτόγνωρης συμπεριφοράς και δυστυχώς ανεπαρκούς και μερικώς επιτυχούς αντιμετώπισης, αυξήσαμε τις ώρες μπροστά στη μικρή ή μεγαλύτερη οθόνη μας. Ο αναγκαστικός εγκλεισμός μας στο σπίτι, ειδικά κατά τις βραδυνές ώρες, έχει οδηγήσει αρκετούς σώφρονες και σκεπτόμενους σε ορισμένα ασφαλή συμπεράσματα για κάποιες παραμέτρους που αφορούν τη συμπεριφορά πολλών στο δημόσιο λόγο μπροστά από την παντοδύναμη οθόνη της τηλεόρασης.
Παρατηρούμε λοιπόν ετούτες τις περίεργες νύχτες έναν άνθρωπο, γιατρό και λοιμωξιολόγο, ο οποίος δεν έχει απασχολήσει το πανελλήνιο χωρίς ιδιαίτερο λόγο, και μάλλον ποτέ, εργαζόμενος πάντοτε πίσω από τα εκμαυλιστικά φώτα της δημοσιότητας με τους ασθενείς και την επιστήμη του, με σοβαρότητα, ψυχραιμία, λίγα και μεστά λόγια, άνθρωπος στον οποίο διακρίνεται με ευκολία η υψηλή του επιστημονική κατάρτιση, η ηπιότητα των λόγων του, όταν απευθύνεται στο πανελλήνιο για να το ενημερώσει όσον αφορά τα νεότερα επιδημιολογικά δεδομένα περί του μυστήριου κορονοϊού.
Παρήγορο είναι το γεγονός ότι ακόμα και ο δημοσιογράφοι όταν αναμένουν να ακούσουν από το στόμα του τα νέα από το μέτωπο, γιατί περί αυτού πρόκειται στην πραγματικότητα, στην απογευματινή ενημέρωση, έχουν μια κάπως διαφορετική συμπεριφορά απ’ την γνωστή στην οποία μας έχουν συνηθίσει.
Με ευγενικό, σοβαρό, ψύχραιμο, αλλά αρκούντως αποφασιστικό τρόπο, ενημερώνει με κάθε σαφήνεια χωρίς να δέχεται αγενείς διακοπές στη ροή του λόγου του στην οποία τόσο αρέσκονται οι διακονούντες την μαζική ενημέρωση.
Ένα από τα πολλά βράδυα που τον παρακολούθησα, λίγες ώρες μετά απ’ αυτόν, είδα γνωστή βραδυνή εκπομπή σε κανάλι μεγάλης τηλεθέασης. Μέτρησα κάθε πότε εκείνος, ή εκείνη, δεν έχει τόση σημασία εδώ, που συντόνιζε την όλη συζήτηση διέκοπτε αγενώς τους προσκεκλημένους ομιλητές του πάνελ.
Μέσος όρος δεκαπέντε έως το πολύ τριάντα δευτερόλεπτα. Ίσα-ίσα που προλάβαιναν να αρθρώσουν τρείς με πέντε λέξεις και ερχόταν ο πέλεκυς της αιφνίδιας απεχθούς διακοπής του ομιλητή, δήθεν για να δώσει περαιτέρω εξηγήσεις ή να κάμει την απάντηση του συνομιλητή περισσότερο κατανοητή στους περιχαρείς, αδιάφορους, εμβρόντητους, αδρανείς, για πόσο καιρό ακόμα, άραγε, τηλεθεατές.
Όμως παρακολουθώντας σχεδόν όλες τις σχετικές εκπομπές, στην μικρή οθόνη μας, περίπου τα ίδια συμβαίνουν, σχεδόν, παντού. Ουδείς προσκεκλημένος σε αυτές τις εκπομπές έχει έστω ένα-δύο λεπτά να ολοκληρώσει τη σκέψη του. Η διακοπή μόλις αρχίσει την τοποθέτησή του, είναι ο απαρέγκλιτος κανόνας!
Και μάλιστα με αγενή τρόπο, σε βαθμό που απορεί όποιος έχει ακόμα κάποια ευαισθησία, γιατί δεν σηκώνεται να φύγει προκλητικά καταγγέλλοντας τη στάση του κεντρικού παρουσιαστή της εκπομπής. Παρακολουθώντας ξένες ανάλογες εκπομπές σε αλλότρια χώματα της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής, λυπάσαι πραγματικά.
Σε λυπεί η κατάντια αυτού του τόπου, ο βαθμός πολιτισμού και κουλτούρας κάποιων που υποτίθεται έχουν σοβαρό μερίδιο στην ενημέρωση του πολίτη. Ο προαναφερθείς γιατρός φάνηκε ότι δεν έχει καμία σχέση με τις επικρατούσες στο τηλεοπτικό τοπίο συνθήκες, μη ανεχόμενος προσβλητικές διακοπές στην ομιλία του.
Πόσο αταίριαστος άραγε να φαντάζει στα μάτια των παρουσιαστών και περισπούδαστων δημοσιογράφων όταν εκείνοι διακόπτουν κατά το δοκούν τους προσκαλεσμένους τους, ειδικά τους πολιτικούς! Αλήθεια, γιατί άραγε αναρωτήθηκα κι’ εγώ όπως και κάποιοι άλλοι;