Στην καρδιά που δεν λύγισε,
στην ψυχή που έμεινε ατόφια.
Στα μάτια που έκλαψαν,
στα χείλη που δαγκώθηκαν από πόνο,
στα κορμιά που έπεσαν από σφαίρες,
στους πατεράδες, που ακόνισαν τη λόγχη.
Στις πονεμένες μάνες, που έκρυψαν το δάκρυ
σε λυγμούς, απόγνωσης.
Που σήκωσαν τα φέρετρα των παιδιών τους
Όπως σήκωναν την σημαία της αναπόδεχτης
πατρίδας τους.
Στα ποτάμια αίματος που χύνεται κάθε μέρα
από τον Ιορδάνη, ως στη Μεσόγειο,
για ένα κομμάτι γης, να γίνει πατρίδα,
Παλαιστίνη, Παλαιστίνη μου, Παλαιστίνη
Μάνα μου, φίλη μου αδελφή μου…
Τούτο το έγκλημα, κάποτε θα σταματήσει
Ψηλά το κεφάλι.
Το κερί της Ανάστασης μαζί θα το ανάψουμε.
Όλοι οι λαοί της Μεσογείου, Χριστιανοί,
Μουσουλμάνοι, Εβραίοι και Άραβες μαζί.
Γιατί μαζί μπορούμε, τον ιμπεριαλισμό
και τον εκμεταλλευτή, να θάψουμε για πάντα
Το φασιστικό κράτος του Ισραήλ, χτύπησε πάλι η σιδερένια φτέρνα του, ισοπέδωσε την Τζενίν, ο καταυλισμός των προσφύγων κάηκε.
Οι δολοφονημένοι πάνω από σαράντα, ανάμεσα τους μάνες και παιδιά.
Οι εκτοπισμένοι πάνω από τρεις χιλιάδες, μα αυτοί δεν αναγνωρίζονται σαν πρόσφυγες.
Ξεχείλισε πάλι ο πόνος, το δάκρυ γίνεται αίμα που συνεχίζει να ποτίζει εκείνη την αιματοβαμμένη γη που αντί να γεννήσει ρόδα και λουλούδια Ειρήνης, γίνεται ολοένα και ένας μεγάλος τάφος που θάβει τις πιο όμορφες αξίες του ανθρώπου.
ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ
Από την μια ένα υπερσύγχρονο ιμπεριαλιστικό κράτος, εξοπλισμένο με τα πιο σύγχρονα όπλα τρομοκρατεί, απειλεί και αστυνομεύει όλους τους λαούς της ανατολικής Μεσογείου. Κανένας δεν τους αρνήθηκε πατρίδα και όλοι οι λαοί στέκουν με δέος στο ολοκαύτωμα που υπέστη αυτός ο λαός από τους ΝΑΖΙ.
Αλλά σήμερα η σιωνιστική ομάδα που κυβερνάει το κράτος του Ισραήλ έχει τα ίδια απάνθρωπα χαρακτηριστικά, το ίδιο γουρουνίσιο απεχθές πρόσωπο με τον Ναζισμό, Εθνικισμό και τον Ρατσισμό.
Γιατί ο Σιωνισμός είναι το κυρίαρχο ιδεολογικό προφίλ της άρχουσας τάξης του Ισραήλ που καμία σχέση δεν έχει με τον εβραϊκό λαό και που σήμερα εκφράζεται σαν φασισμός και ιμπεριαλισμός.
Τα εγκλήματα του Ναζισμού ωχριούν μπροστά στα νέα εγκλήματα του Σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ που τρομοκρατεί όλη την ανατολική Μεσόγειο.
Ο βαθιά πονεμένος εβραϊκός λαός βλέπει και ξέρει καλά τι συμβαίνει, γι’ αυτό και πολλές φορές διαδηλώνει μαζί με τους Παλαιστίνιους για την ειρήνη.
Γιατί οι λαοί, ένα εχθρό έχουν μόνο, τον ιμπεριαλισμό και το καπιταλιστικό σύστημα που είναι η προέκταση του.
Ο Πρίμο Λέβι, Ιταλοεβραίος συγγραφέας που οι Ναζι ον έκλεισαν στο Άουσβιτς, είχε πει: Ο σιωνισμός είναι κατάρα, ο αντισιωνισμός είναι ευλογία.
Η πατρίδα μας, γεμάτη από αμερικανονατοϊκές βάσεις και με εξοπλισμούς για το ΝΑΤΟ που αγγίζουν το 2% του ΑΕΠ, πάνω από 4,5 δίσ. το χρόνο, έχει γίνει ορμητήριο για τα συμφέροντα των λίγων. Και ο κίνδυνος για το λαό μας τεράστιος, αφού σε έναν μεγαλύτερο πόλεμο, οι αντίπαλοι του ΝΑΤΟ μπορούν να μας αφανίσουν.
Πατριωτικό καθήκον σήμερα κάθε πατριώτη είναι η πάλη του λαού μας για τα κλείσιμο όλων των αμερικανονατοϊκών βάσεων και η αποχώρηση μας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Μέχρι τότε ας φωνάξουμε με όση δύναμη έχουμε.
Κάτω τα χέρια από την Παλαιστίνη, κάτω τα χέρια από όλους τους λαούς που θέλουν την ειρήνη.
Η ΧΑΡΟΥΛΑ ΜΑΣ
Όπως έζησε, έτσι και πέθανε. Προλετάρισσα.
Όρθια, δυνατή, αξιοπρεπής. Παρά τους αφόρητους πόνους, αφού ο καρκίνος την είχε χτυπήσει στα κόκκαλα.
Χαμογελαστή πάντα, ανιδιοτελής και δοτική σε όλους, χωρίς να ρωτάει τι και πώς.
Από μικρή στο εργατικό κίνημα, συνδικαλισμένη και οικονομική υπεύθυνη της ΕΣΑΚ για πολλά χρόνια, θυμάμαι που μας κυνηγούσε να πληρώνουμε την συνδρομή μας.
Οι παλιοί την θυμόμαστε στο Κόμμα, στο Εργατικό Κέντρο, στην ΕΣΑΚ.
Προλετάρισσα με την έννοια της λέξης. Δούλεψε χρόνια στον επισιτισμό, πρώτα στην ταβέρνα του αδελφού της του Βασίλη στο Φόδελε, μετά στη Θράκα και μετά στο Βουρβουλάδικο να περνάω να την πειράζω και να με διώχνει.
Να μου κόβει το κουπονάκι της οικονομικής εξόρμησης και να με τσιγκλάει που το κόμμα έμενε στο 5%. Μπορεί να αποχώρησες από την οργανωμένη πάλη, αλλά ποτέ δεν πέρασες απέναντι, ήσουν πάντα μαζί μας, πάντα με τον λαό και τους εργαζόμενους.
Δεν μπόρεσες να ψηφίσεις στις τελευταίες εκλογές και ούτε μπόρεσες να χαρείς το 7.7%.
Όχι, δεν έφυγες πονεμένη, πικραμένη και απογοητευμένη. Ήξερες καλά ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι απάνθρωπο και απάνθρωπα σου φέρθηκε.
Τρία χρόνια είχες καταθέσει τα χαρτιά σου για σύνταξη αλλά δεν την πήρες ποτέ.
Για να κάνεις τις χημειοθεραπείες έπρεπε να πληρώνεις ιδιωτικά ασθενοφόρα για μετακομιδή Φόδελε-ΠΑΓΝΗ και πίσω, να πληρώνεις αποκλειστικές κλπ.
Αυτό είναι το ενδιαφέρον του κράτους για ανθρώπους τελευταίου σταδίου του καρκίνου. Ντροπή!
Μέχρι πριν πέσεις σε κώμα ήθελες να φωνάξεις τα κανάλια να διαμαρτυρηθείς, να διεκδικήσεις όχι μόνο για εσένα, αλλά και για όλους όσοι ήταν στην θέση σου, όπως έκανες πάντα στη ζωή σου.
Όλοι στάθηκαν δίπλα σου, σχεδόν όλο το χωριό, οι φίλοι σου, η ακριβή σου Γωγώ, που ήταν κοντά σου μέχρι τα τελευταία σου.
Τα λόγια στερεύουν, δεν μπορώ να γράψω άλλο, εκτός από πόνο, έχω πολύ θυμό και πολλή οργή μέσα μου. Θέλω όμως να σε αποχαιρετήσω, με τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου.
«…Να λείπεις, δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει
Θα είσαι πάντα μέσα σε όλα εκείνα που γιαυτά, έχεις λείψει
Θα είσαι πάντα μέσα σε όλο τον κόσμο».
Στο καλό, Χαρούλα μας, πήγαινε ήσυχη στο καλό, όπως εκείνοι που έχουν κάνει το καθήκον τους, εμείς θα συνεχίσουμε να πολεμάμε την αδικία και την εκμετάλλευση, όπως έκανες κι εσύ.
Στο καλό, συντρόφισσά μας, στο καλό.