Η πρώτη τραγική εικόνα την Δευτέρα το πρωί ανοίγοντας την τηλεόραση, ήταν oι πολυκατοικίες που έπεφταν σαν χαρτoκούτια, σαν χάρτινοι πύργοι, οι πρώτες κραυγές του πόνου, οι εκκλήσεις για βοήθεια.
Οι χαροκαμένοι πατεράδες, που στην κυριολεξία με βίντεο στα χέρια εκλιπαρούσαν τους διασώστες να πάνε και από τα σπίτια τους, γιατί υπάρχουν ζωντανοί.
Και είναι τόσος ο πόνος, που δεν μπορεί να ειπωθεί, δεν μπορεί να εκφραστεί, παρά μόνο με δάκρια και σπαρακτικούς λυγμούς.
Στην ματωβαμένη Συρία ακόμη χειρότερα τα πράγματα, αφού εδώ και δώδεκα χρόνια, σπαράζεται από έναν εμφύλιο πόλεμο, και με τις ισοπεδωμένες πόλεις, όπως το χαλέπι ,δεν υπάρχουν καν υποδομές. Φρόντισαν γι’ αυτό τα ΝΑΤΟϊκά βομβαρδιστικά.
Διακόσια χιλιόμετρα πεδίο πάνω από δεκαπέντε εκατομμύρια ανθρώπους, άλλοι πρόσφυγες από την Συρία και άλλοι εσωτερικοί οικονομικοί μετανάστες να δουλέψουν στα γύρω μεγάλα εργοστάσια ή στα ξενοδοχεία της περιοχής.
Έπρεπε να χτιστούν στην κυριολεξία νέες πόλεις, νέα σπίτια, νέες πολυκατοικίες και χτίστηκαν, μόνο που οι εργολάβοι έκαναν τη μισή δουλειά, την άλλη μισή την ανέλαβε ο Εγκέλαδος.
Ναι, το γεγονός του σεισμού είναι ένα φυσικό γεγονός μη αναστρέψιμο, είναι αυτό που κάθε φορά που θέλουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, να μας λένε για την σφοδρότητα και ήταν αδύνατον να προβλεφθεί το αποτέλεσμα.
Μας λένε ψέματα! Για όλες τις φυσικές καταστροφές σήμερα η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν λύσεις, μόνο που οι λύσεις αυτές είναι ακριβές για το λαό, κοστίζουν για το αστικό κράτος. Γιατί πολύ απλά το ζήτημα της αντισεισμικής θωράκισης, όπως και το καθετί που αφορά την πρόληψη, από μία φυσική καταστροφή έως μία ασθένεια, μπαίνουν στη ζυγαριά του «κόστους – οφέλους».
Γιατί στον καπιταλισμό, το αστικό κράτος, όσο επιτελικό και αν είναι, όσο ψηφιακά μετασχηματισμένο και να είναι, όλα θα τα λογαριάζει με τη βασική του αρχή, το κέρδος.
Από την άλλη, οι εξοπλισμοί καλά κρατούν, πέρα από τις Φρεγάτες και τα Ραφάλ, μπαίνουμε τώρα και στο χορό των F35, δισεκατομμύρια για όπλα Για αντιπυρική προστασία, αντιπλημμυρικά έργα, ζώνες δασικής προστασίας και ταχτικοί έλεγχοι σε όλα τα κτήρια με βάση τον καλό αντισεισμικό νόμο που έχουμε, ούτε λόγος.
Έχουμε αρκετά παραδείγματα ακραίων φαινομένων στην χώρα μας, με τους νεκρούς στη Μάντρα, στο Μάτι, στις περσυνές καταστροφικές πυρκαγιές.
Κι όμως, όλος πλούτος που θα παράξουμε συν αυτά που θα χρωστάμε, θα γίνουν λεία στα κανόνια που θα αγοράσουμε.
Μπορούμε να σταματήσουμε τα ακραία φυσικά καταστροφικά φαινόμενα; ΟΧΙ!
Μπορούμε όμως να μειώσουμε σημαντικά τις συνέπειες αυτών των φαινομένων απέναντι στον άνθρωπο και στην απώλεια ανθρώπινων ζωών.
Η Καραϊβική είναι ένα αρχιπέλαγος που κάθε χρόνο σαρώνεται, στην κυριολεξία, από τυφώνες, με εκατοντάδες, πολλές φορές και χιλιάδες νεκρούς (βλέπε Κατρίνα, Νέα Ορλεάνη) Αϊτή, Άγιος Δομήνικος, Κούβα.
Και ενώ γύρω γύρω έχουμε εκατόμβες νεκρών, η Κούβα παραμένει, ναι μεν με πολλές καταστροφές, αλλά όχι με απώλεια ανθρώπινων ζωών.
Ακριβώς γιατί εκεί η πολιτική προστασία, είναι γεγονός, οργανωμένα και πειθαρχημένα το σοσιαλιστικό κράτος, μαζί με το λαό παίρνει όλα εκείνα τα αναγκαία μέτρα πρόληψης κάθε φορά, ώστε παρά την καταστροφική μανία του φαινομένου να μην έχουν νεκρούς, κι αν έχουν κάποια φορά, να μετρώνται στα δάκτυλα τους ενός χεριού!
Πάνω από πενήντα χιλιάδες υπολογίζουν τους νεκρούς στο τέλος και πάνω από εκατό χιλιάδες τραυματίες! Τρομακτικό αν σκεφτεί κανείς ότι ένας χρόνος πολέμου στην Ουκρανία, δεν έχει αφήσει, τόσους νεκρούς.
Η άλλη εικόνα, είναι η διεθνής αλληλεγγύη, οργανωμένες ομάδες διασωστών από την μια που επιχειρούν επί τόπου σώζοντας ζωές – εκεί και τα δικά μας παλικάρια – με τα χιλιάδες ευχαριστώ στα μέσα μαζικής δικτύωσης γα τις ζωές που έχουν σώσει μέχρι τώρα, την παρέμβαση του Κομμουνιστικού κόμματος Τουρκίας, με δικές τους ομάδες διάσωσης, τα ταξικά εργατικά συνδικάτα της Τουρκίας.
Στην Ευρώπη η γενική ομοσπονδία Γαλλικών συνδικάτων και στην πατρίδα μας το ΠΑΜΕ με άλλα πεντακόσια συνδικάτα και ομοσπονδίες έχουν ήδη κινητοποιηθεί μαζεύοντας ρούχα τρόφιμα, φάρμακα και αίμα για να σταλούν άμεσα στα αδέλφια μας Τούρκους εργάτες.
Είναι μαγικό αυτό, είναι μαγική η αλληλεγγύη που έχει η εργατική τάξη και που εκφράζεται πάντα, μες στις πιο αντίξοες συνθήκες δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την αδελφοσύνη, την συντροφικότητα και την Ειρήνη.
Δεν χρειαζόμαστε αεροπλάνα, κανόνια και φρεγάτες, μα δουλειά ζωή και Ειρήνη.
Μέχρι αυτός ο πόνος των φτωχών να γίνει αγανάχτηση και η αγανάχτηση εξέγερση για την ανατροπή, αυτού του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που ξοδεύει τα δικά μας λεφτά, τον δικό μας παραγόμενο πλούτο, για να προστατέψει δικά του συμφέροντα, έχοντας μια Ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο.
Κι ας θυμηθούμε τους στίχους του μεγάλου μας ποιητή, οραματιστή και διεθνιστή Ρήγα Φεραίου.
Ας ψάξουμε τους λύκους που τον ζυγό κρατούν
Και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά τους τυραννούν
Ο κόσμος να γλυτώσει από την εντροπή
Κι ελεύθεροι να ζώμεν αδέλφια εις την γη.