Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιό νησί του Ωκεανού, σε ποιάν κορφή ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς, τ’ άδικο να φωνάξεις.
Ξέρω, πως θα ’χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που μες στα βρόχια της οργής ταχιά θε να σπαράξεις.
…………………………………………………
Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σού χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μην τα πεις.
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.
(Κώστας Βάρναλης)
Και ξάφνου άνοιξαν οι ουρανοί, ο τόπος σκοτείνιασε, ο κόσμος ήρθε τα πάνω κάτω, η βροχή ξέπλυνε το αίμα από τις πληγές των σταυρωμένων, η κραυγή του Χριστού «Τετέλεσται» διαπέρασε το σύμπαν, ο Θυμωμένος ΠΑΤΕΡΑΣ εξαπόλυσε την οργή του, μάνα η ΜΑΡΙΑ απελπισμένη θρηνεί τον μοναχογιό της, οι άνθρωποι τρέχουν κρυφτούν φοβισμένοι.
Εκείνος κρεμασμένος στο σταυρό, αφήνει το ανθρώπινο σώμα του στη λεία των ανθρώπων, -κατά τας γραφάς- η υπόσταση του ταξιδεύει να συναντήσει τον ¨Δημιουργό¨ του.
Εκείνοι που πριν τρείς μέρες τον προϋπαντούσαν στις πύλες της Ιερουσαλήμ,κι αυτός ταπεινός πάνω στο γαϊδουράκι του, άκουγε τα Ωσαννά,’ τα ευλογημένος ο ερχόμενος, κι αναντρανούσε η ψυχή του, πέτυχα – σκέφτηκε- τον σκοπό μου, αλλάζουν οι άνθρωποι, οι διδαχές μου, το δίκιο θα θριαμβεύσει.
Αυτοί οι ίδιοι, τώρα τον απαξίωναν, τον λοιδορούσαν, τον εξευτέλισαν και τον λιντσάριζαν δίχως οίκτο.
Την προηγούμενη νύχτα μάζεψε τους μαθητές του, κι αφού τους έπλυνε τα πόδια, σε ένδειξη ταπεινότητας, αφού συνέφαγαν, τους είπε την πικρή ιστορία του. Κάποιος από εσάς θα με προδώσει, τους είπε, και κάποιος άλλος θα με απαρνηθεί. Οι υπόλοιποι, φοβισμένοι θα παρακολουθείτε ανήμποροι το Μαρτύριο μου. Αλλά τρείς μέρες μετά, όπως μετα την καταιγίδα έρχεται η νηνεμία, έτσι κι εγώ θα γίνω, να σας ακολουθώ πάντα.
Εσείς τρέξτε στα πέρατα της γης να διαδώσετε, να Κηρύξετε το μήνυμα μου.
ΑΓΑΠΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΙΣΟΤΗΤΑ
Αλλοίμονο, άλλα είχε ΕΚΕΙΝΟΣ στο νού του, άλλα εκείνοι που πήραν την υπόθεση ΤΟΥ στα χέρια τους.
Το ιερατείο με τους Βασιλείς και φεουδάρχες αντέστρεψαν τους όρους.
Έφεραν στους λαούς την δυστυχία, τον πόλεμο, τις αρρώστιες και την καταστροφή.
Εκατόμβες νεκροί, ποτάμι το άλικο αίμα, πόνος και Καταστροφή στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ .
Αν ΕΚΕΙΝΟΣ τότε θυσιάστηκε, αν η ΜΑΝΑ ΤΟΥ μοιρολογούσε κάτω από τον σταυρό, τώρα εκατομμύρια γιοι και κόρες χάνουν τη ζωή τους και εκατομμύρια μάνες στο ρου της ιστορίας γίνονται οι νέες Παναγίες οι καινούργιοι Χριστοί.
Οι τέχνες ο πολιτισμός, η μόρφωση, η φιλοσοφία, οι επιστήμες, όλα κλείστηκαν σε ένα βιβάρι σκοτεινό. Το ιερατείο αποφάσιζε τα πάντα, οι ιεροεξεταστές βασάνιζαν, καταδίκαζαν και έριχναν στην πυρά ό,τι πιο όμορφο, ό,τι πιο καινούργιο, ό,τι θα άλλαζε και θα έκανε τον κόσμο καλύτερο.
Χίλια πεντακόσια χρόνια απόλυτου σκοταδισμού, τρόμου, πόνου μίσους και απόλυτης βίας.
Και τότε ήρθε η αναγέννηση, ο διαφωτισμός, μέσα σε αυτό το σκοτάδι, κάποιοι όρθωσαν το ανάστημα τους, άνθρωποι γίγαντες σε γνώση και κουλτούρα, για την εποχή τους, έφεραν τα πάνω κάτω στην φιλοσοφία και τις επιστήμες με αποκορύφωμα την Γαλλική αστικοδημοκρατική Επανάσταση.
Άρχισε η εκβιομηχάνιση, η μαζική παραγωγή αγαθών.
Καινούργιες λέξεις και σημασίες δημιουργήθηκαν και καινούργιες τάξεις- αστική τάξη, εργάτης, προλεταριάτο, καπιταλισμός. Μέσα από τα πρώτα κι όλας βήματα του σαν νέα μορφή εξουσίας που παρότι ήταν ό,τι πιο προοδευτικό για την εποχή του, ο καπιταλισμός έφερνε αναπόφευκτα την πιο βαριά εκμετάλλευση, ανθρώπου από άνθρωπο, μα και την μόρφωση των εκμεταλλευομένων μαζών γιατί οι μηχανές απαιτούσαν εξειδίκευση.
Αυτό αναγκαστικά οδήγησε το προλεταριάτο να διεκδικήσει δικαιώματα να κάνει σκληρούς αγώνες για την εποχή του, με αποκορύφωμα και εδώ την Κομμούνα του Παρισιού.
Η πρώτη προσπάθεια της εργατικής τάξης να πάρει την εξουσία και που πνίγηκε στο αίμα των Κομμουνάρων. Εκατοντάδες μάνες έκλαψαν και μοιρολόγησαν τα παιδιά τους σαν νέες Παναγίες, για ένα αύριο καλύτερο για την Ανθρωπότητα.
Από τότε μια νέα ιδεολογία, μια νέα εποχή άνοιξε για το προλεταριάτο, μια νέα επιστήμη, ο Μαρξισμός, που όχι μόνο εξηγούσε την μέχρι τότε εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας –όλη η εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας έλεγε ο Μαρξ είναι βασισμένη στην ακραία βία και στο αίμα.
Αλλά και ένα μεγάλο όπλο – μια ατομική βόμβα μεγατόνων στα χέρια της εργατικής τάξης για να κερδίσει νέα δικαιώματα, μέχρι να παίξει τον πραγματικό ιστορικό της ρόλο, την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την εγκατάσταση μια νέας κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μιας κοινωνίας δίκαιης, μιας κοινωνίας ελευθερων ανθρώπων.
Σε αυτό το δρόμο, άνοιξαν εκατομμύρια τάφοι και εκατομμύρια σταυροί, με καινούργιες χαροκαμένες μάνες.
Άλλοι γιοικαι κόρες, να δίνουν ανυστερόβουλα τη ζωή τους για τα πιο πανανθρώπινα ιδανικά, μέσα από διωγμούς, βασανιστήρια, φυλακίσεις, εξορίες και πολέμους που κάθε τόσο μια μειοψηφική τάξη, επέβαλε, για τα συμφέροντά της.
Το μοιρολόι της Παναγιας για τον Γιό της- ω Γλυκύ μου Εαρ- είναι το ίδιο με το μοιρολόι της μάνας του Άρη Τούση στον ηρωικό Μάη του 1936 της Θεσσαλονίκης που πάνω από το νεκρό σώμα του, με σηκωμένα τα χέρια προς τον ουρανό, είναι σαν να συνομιλεί με την αδελφή της την Παναγία:
«Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου».
Και είναι ίδιος ο πόνος με τις μανάδες της λευκής τρομοκρατίας του 1946 και του μετεμφυλιακού καθεστώτος, όπου τα έκτακτα στρατοδικεία καταδίκαζαν σε θάνατο χιλιάδες αγωνιστές, για το δρόμο της εκτέλεσης, ενώι αυτές κρατούσαν καραούλι έξω από τις πόρτες των φυλακών να εμποδίσουν τα καμιόνια να πάρουν τα παιδιά τους. Αυτές οι μάνες με τα μαύρα φουστάνια έδενα τον πόνο στο μαντήλι τους σαν ένα ξεροκόμματο ψωμί που δεν μπορεί να το μασήσει μήτε ο θάνατος.
Ίδιος ο πόνος με τις χαροκαμένες μάνες της Συρίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Ουκρανίας, που συνεχίζουν να χάνουν τα παιδιά τους από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Τις Ελληνίδες μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους πρόσφατα στο έγκλημα ων Τεμπών, στο Μάτι και στην Μάντρα, ίδιος ο πόνος με τις Τουρκάλες μανάδες, που θάφτηκαν τα παιδιά τους κάτω από τόνους μπετόν.
Ίδια η θυσία με την Θυσία του Χριστού, μόνο που Εκείνος αναστήθηκε.
Οι Χριστοί και οι Άγιοι του προλεταριάτου είναι οι δικοί μας ΆΓΙΟΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΧΡΙΣΤΟΙ, όπως λέει και ο Γ. Ρίτσος, που δεν θα αναστηθούν ποτέ.
Για να τους κρατήσουμε ζωντανά στην μνήμη μας έχοντας παράδειγμα της θυσίας τους, πρέπει να διώξουμε κι εμείς – όπως έκανε και Εκείνος – τους έμπορους από το ναό και από ναός της εκμετάλλευσης, της σαπίλας και της βρωμιάς να χτίσουμε τον νέο ναό της Ειρήνης, της αδελφοσύνης, της αλληλεγγύης και της αγάπης.
Αυτό είναι το χρέος όλων των τίμιων Χριστιανών σήμερα, των καλοπροαίρετων ανθρώπων, των ταπεινών ανθρώπων του μόχθου, όλων των εργαζομένων του κόσμου.
Στις εκλογές που έρχονται, δεν κρίνεται αυτό, κρίνεται όμως κάτι πολύ σημαντικό: ποιες δυνάμεις θα μπορούν να αντισταθούν στην όποια αντιλαϊκή κυβέρνηση δημιουργηθεί. Γιατί ας μην γελιόμαστε, παρά τις κοκορομαχίες τους τα αστικά κόμματα θα βρουν τον τρόπο να συνεργαστούν. Μην ξεχνάμε με ενισχυμένη αναλογική είχαμε κυβέρνηση Σαμαροβενιζέλου.
Ο μόνος δρόμος για το λαό μας, είναι χέρι χέρι με εκείνο το κόμμα που πάντα ήταν μπροστά στην υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.
«Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων» (Ν. Μπελογιάννης). Εκείνο το κόμμα που πάντα έβαζε μπροστάρη τον άνθρωπο και την ανθρωπιά, το ΚΚΕ.
Χρονια πολλα σε ολους, καλή Ανάσταση, αγάπη, χαρά, δημιουργία, ευτυχία και αισιοδοξία σε όλους τους λαούς του κόσμου.