Πώς γίνεται οι άλλοι να ορίζουν λίγο-λίγο τη μοίρα μας,
να μας την επιβάλλουν κι εμείς
να το δεχόμαστε;
Γιάννης Ρίτσος
Έχω ξεκινήσει πολλές φορές από χθες να γράψω δυο γραμμές, μα το χέρι τρέμει, οι λυγμοί στο λαιμό δεν με αφήνουν, τα βουρκωμένα μάτια μου θολώνουν το βλέμμα μου στην οθόνη του υπολογιστή.
Είναι τρεις το πρωί και προσπαθώ να συνεχίσω.
Στην κοινωνία των αρίστων δεν έχει μοίρα ο ταπεινός, ο μεροκαματιάρης, ο άνθρωπος του μόχθου, ο διαφορετικός, ο ανάπηρος, δεν έχει θέση.
Δεν έχουν θέση ο Παύλος Φύσσας, ούτε ο Ζακ Κωστόπουλος, ούτε ο Γιάννης Ρουσάκης και ο Κώστας Κατσούλης από το Ηράκλειο, ούτε ο Άλκης από την Θεσσαλονίκη, μα ούτε και ο Μιχάλης Κατσούλης στην Νεα Φιλαδέλφεια.
Οι τέσσερις τελευταίοι ονομάστηκαν θύματα οπαδικής βίας.
Δεν έχουν θέση οι εργάτες που μένουν ανάπηροι από εργατικά ατυχήματα- ένα, μέρα παρά μέρα- ή σχεδόν ένας νεκρός κάθε εβδομάδα, στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα και σε συνθήκες γαλέρας. Όχι, όλοι αυτοί δεν έχουν θέση, δεν έχουν μοίρα.
Δεν έχουν θέση οι νεκροί στη Μάντρα, στο Μάτι, στην Εύβοια, στα Τέμπη, οι πνιγμένοι πρόσφυγες στο Γύθειο (αλήθεια δείτε τις ομοιότητες της δολοφονίας του Αντώνη, με τους πνιγμένους στο Γύθειο, πνίγονταν και τους άφησαν στη μοίρα τους), ο δεκατετράχρονος και η έγκυος γυναίκα που πέθαναν λόγω έλλειψης ασθενοφόρου, οι φετινοί νεκροί από τις φωτιές και χθες από τις πλημμύρες.
Σε όλες τις περιπτώσεις, ο θάνατος, έχει το ίδιο αποτρόπαιο πρόσωπο, την ίδια γουρουνίσια όψη, την όψη του τέρατος που λέγεται Καπιταλισμός.
Και ο θάνατος, είτε προέρχεται από έλλειψη υποδομών είτε εν ψυχρώ, είναι το ίδιο χέρι μιας κοινωνίας που καλλιεργεί τον ωχαδερφισμό, τον ατομικισμό, τον ρατσισμό, τον φασισμό, τη δουλοπρέπεια, την αδιαφορία και το βόλεμα.
Μιας κοινωνίας βολεμένων στον καναπέ γεμάτη υποκρισία και ψέμα.
Ενός κράτους και μιας κυβέρνησης που ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους, όχι δεν είναι ανίκανοι. Ικανότατοι είναι, να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων, μιας μικρής ομάδας πλουτοκρατών και των παρατρεχάμενων, των λεγόμενων Αρίστων. Όλοι αυτοί που μας κυβέρνησαν μέχρι τώρα και που μας κυβερνούν, είναι το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης και του μεγάλου κεφαλαίου.
Να φτιάχνουν νόμους στα μέτρα τους, να ξοδεύουν τεράστια ποσά για το ΝΑΤΟ και στρατιωτικούς εξοπλισμούς, που δεν χρειαζόμαστε, να γεμίζουν την πατρίδα μας με βάσεις θανάτου, να εξυπηρετούν τα συμφέροντα μιας λυκοσυμμορίας της ΕΕ, να φτωχαίνει ο λαός μας από την ακρίβεια και τους χαμηλούς μισθούς, ενώ οι μεγάλες εταιρείες να έχουν κέρδη αμύθητα και αφορολόγητα.
Και η χώρα αθωράκιστη και από ασφάλεια μαζικών μεταφορών και από τα λεγόμενα φυσικά φαινόμενα. Όλα στο βωμό του κέρδους, στο βωμό του κόστους οφέλους.
Κάθε προσδοκία ότι μπορεί να καλυτερεύσει η κοινωνία, ότι θα γίνουμε καλύτερο άνθρωποι μέσα από αυτήν, κάθε τέτοιο όνειρο, μέσα στα πλαίσια αυτού του αδηφάγου πολιτικοκοινωνικού συστήματος, όχι απλά είναι μάταιη αλλά και υποκριτική.
Αυτό το σύστημα πλέον, μέσα από τη καφρίλα του, την βρομιά του και τη σαπίλα του αναπαράγει τέρατα κοινούς δολοφόνους.
Διάβασα πολλά πόστ στο ίντερνετ με λέξεις όπως “συγγνώμη Αντώνη” και άλλα.
Ντροπή μόνο αυτή η λέξη ταιριάζει, η υποκρισία πια έχει πιάσει κόκκινο.
Δεν φτάνει η συγγνώμη, ούτε τα κροκοδείλια δάκρυα.
Φτάνει πια, ή αυτοί ή εμείς
(…αν το δίκιο θές καλέ μου να το δεις με το δίκιο του πολέμου θα το βρεις
Απού κρατά σπαθί ζητά λευτεριά…..Κώστας Βάρναλης).
Στους δρόμους κρίνεται το δίκιο, εκεί κρινόμαστε κι εμείς και ο Σατράπης.
Στη διαδήλωση, στην απεργία, στους τόπους δουλειάς που σπάμε τον φόβο των απειλών και της απόλυσης, στη γειτονιά, για να μην κόψουν το ρεύμα και το νερό στον κακομοίρη που δεν έχει να πληρώσει. Στους μεγάλους λαϊκούς αγώνες για καλύτερους μισθούς, μεροκάματα, καλύτερες συνθήκες δουλειάς.
Χέρι χέρι όλοι μαζί, εκεί θα γίνεται το ΕΓΩ, ΕΜΕΙΣ, εκεί μέσα στο καμίνι του αγώνα θα αλλάζουμε θα αποκτάμε ταξική συνείδηση, θα γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, θα ανεβάζουμε τον άνθρωπο και την ανθρωπιά ένα μπόι πιο ψηλά, μέχρι την μεγάλη ανατροπή και το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας, στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις, όπου το άδικο και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο θα είναι έννοιες ξεχασμένες.
Μέχρι τότε ή αυτοί ή εμείς, ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας…
Υ.Γ. Καλό φθινόπωρο και καλό χειμώνα σε όλους.