Πάντα είχα τη λαχτάρα, να περπατήσω, σε εκείνα τα απάτητα βουνά που η ιστορία έγραψε, με αίμα, τα ονόματα 16άρηδων και 18αρηδων στην πλειοψηφία τους, κουβαλώντας στους ώμους τους, εκτός το πολυβόλο και την μεγάλη ευθύνη, μιας παρακαταθήκης από τις μανάδες και τους πατεράδες του μαχητές του ΕΛΑΣ, που είτε τους είχαν σκοτώσει οι ΜΑΥδες, είτε το επίσημο κράτος, τους είχε κλείσει στις φυλακές και στα Μακρονήσια.
Μιας παρακαταθήκης ιερής που ξεκινούσε από το ΕΠΟΣ του 1940 να συνεχίσει με το ΕΠΟΣ της Εθνικής Αντίστασης ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΕΠΟΝ και να καταλήξει στον ΔΣΕ.
Μιας εποποιίας που όμοια της δεν υπήρξε ποτέ πουθενά στον κόσμο με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της, την μαζικότητα και τον ενθουσιασμό.
Το μόνο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της εποχής του – ΕΑΜ –που μιλούσε ξεκάθαρα για λαϊκή δημοκρατία, και που την εφάρμοσε στο 70% της απελευθερωμένης, Ελλάδας, με εκλογές και με ψήφο στα δεκαοκτώ, γυναίκες και άντρες, με την εθνοσυνέλευση στη Βήνιανη και την κυβέρνηση του βουνού, που για πρώτη φορά επικράτησαν οι λαϊκοί θεσμοί της τοπικής αυτοδιοίκησης, των λαϊκών δικαστηρίων κ.λπ.
Θεσμοί που κατάργησε η αστική τάξη, καταστρατηγώντας τις συμφωνίες της Καζέρτας, του Λιβάνου, Τεχεράνης και τέλος την πιο συμβιβαστική συμφωνία της Βάρκιζας, φέρνοντας τον τρόμο, τον θάνατο και τα διώξεις με την λευκή τρομοκρατία 1945-1946.
Στην τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ βρέθηκαν δυο κόσμοι σε σύγκρουση.
Ο λαός, με την πρωτοπορία του, το ΚΚΕ, συγκρούστηκε με τα παράσιτα της κοινωνικής ζωής, την αστική τάξη, τους ντόπιους και ξένους συμμάχους τους, που έκαναν τα πάντα για να διατηρήσουν την εξουσία τους.
Συγκρούστηκε η ηθική των ανθρώπων που πολεμούσαν για «το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό» με αυτούς που περιέφεραν κομμένα κεφάλια στις πλατείες χωριών και πόλεων.
Συγκρούστηκε το κεφάλαιο με την εργατική τάξη, χαράσσοντας στη χώρα μας μια αιμάτινη διαχωριστική γραμμή που δεν μπορεί να σβήσει. Αυτοί οι κόσμοι βρίσκονται σε ανειρήνευτη πάλη και σήμερα, παρά τις προσπάθειες του συστήματος να «μακιγιάρει» την αποκρουστική εικόνα της δικτατορίας του κεφαλαίου.
Εκεί στο Γράμμο, περπάτησα σε μονοπάτια που είχε πατήσει εκείνη η ηρωική γενιά, στα απομεινάρια του νοσοκομείου του ΔΣΕ που χτίστηκε με άμμο ασβέστη και ξύλα και που δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει από μεριάς οργάνωσης και προσωπικού, τα καλά οργανωμένα στρατιωτικά νοσοκομεία.
Ένα νοσοκομείο θρύλος χτισμένο στην πλαγιά του βουνού, που δεν κατάφερε ποτέ να το βρει ο μοναρχοφασισικός στρατός, με προσωπικό όλων των ειδικοτήτων που έφτανε μέχρι και τα 300 άτομα και που περιέθαλψε πάνω από πέντε χιλιάδες μαχητές, στις 70 μερες που λειτούργησε ανάμεσα τους και στρατιώτες του αστικού στρατού, που άλλοι πέρασαν στις γραμμές του ΔΣΕ και άλλοι ανίκανοι να πολεμήσουν στέλνονταν στα σπίτια τους.
Βλέπετε ο ΔΣΕ έπιανε αιχμαλώτους, που οι περισσότεροι ήταν πρώην ΕΛΑΣίτες, ανανήψαντες στην Μακρόνησο, κάτω από φρικτά βασανιστήρια, για να πολεμήσουν τους πρώην συντρόφους τους.
Ο αστικός στρατός, είχε διαταγή, να εκτελεί επί τόπου.
Εκεί στην πλαγιά Σκάλα του Γράμμου στα 1700 μέτρα υψόμετρο πριν από πέντε χρόνια ξεκίνησε το έργο της ανασκαφής και της ανάδειξης του θρυλικού νοσοκομείου, με εθελοντική δουλειά εκατοντάδων φίλων και μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, κάτω από αντίξοες συνθήκες, εργαζόμενοι σκαπανείς, επιστημονικό προσωπικό ανεσκάψανε και αναδείξανε το ιστορικό νοσοκομείο σαν ένα υπαίθριο μουσείο, που ο κάθε επισκέπτης, βήμα βήμα μπορεί να δει και α καταλάβει τι μπορεί να κάνει, ένα λαός, όταν παλεύει για το δίκιο του.
Όλος ο όγκος του Γράμμου και του Βίντσι, είναι απίστευτου φυσικού κάλλους και ομορφιάς. Πανύψηλες οξιές, έλατα, πεύκα αγριοφράουλες και άπειρα μυρωδικά χόρτα, άγρια πανίδα και χλωρίδα, με τον Αλιάκμονα και τα γάργαρα νερά του να διασχίζει το βουνό, τα πουλιά κυρίως χελιδόνια, που έχουν χτίσει τις φωλιές τους να τιτιβίζουν και να ερωτοτροπούν με το ταίρι τους, συνθέτουν ένα τοπίο που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια.
Αυτή την ομορφιά, θέλουν να την εξαφανίσουν και στη θέση της και στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης να βάλουν ανεμογεννήτριες, ένα κομμάτι αφορά και ένα μεγάλο μέρος του νοσοκομείου. Δεν θα τους αφήσουμε να κάνουν και αυτό το έγκλημα, όχι μόνο για το νοσοκομείο, αλλά κυρίως για την καταστροφή αυτού το άπειρου κάλλους και φυσικής ομορφιάς τοπίου. Θα μας βρουν μπροστά τους, όπως τότε, μόνο που τώρα έχουμε την πείρα και έχουμε διδαχτεί από τα λάθη μας.
Φωτιές στα μπατζάκια τους
Ο φετινός καύσωνας είχε προβλεφθεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες, 10 μέρες πριν από την εκδήλωσή του. Η κυβέρνηση έπρεπε να έχει πάρει έκτακτα μέτρα αντιμετώπισης κάθε αρνητικής επίπτωσης στη ζωή του λαού, για την προστασία των δασών, του περιβάλλοντος.
Όμως τα μέτρα που πάρθηκαν πάλι φέτος φάνηκαν όχι μόνο ανεπαρκή στην πράξη, αλλά εντελώς ανίκανα να αντιμετωπίσουν όχι δασικές εκτάσεις που είναι δύσκολη η πυρόσβεση, αλλά αστικό τοπίο, όπως στην Αττική το Αίγιο και την Ρόδο.
Ας θυμηθούμε:
– Το 1998 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) διασπάστηκε η πρόληψη από την κατάσβεση. 4 νεκροί, κάηκαν πάνω από 1.016.545 στρέμματα δασών.- Το 2000 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) κάηκαν 1.470.060 στρέμματα
– Το 2007 (κυβέρνηση ΝΔ) υπήρξαν 63 νεκροί, συνολική καμένη έκταση 2.257.340 στρέμματα.- Το 2018 (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) κάηκε το Μάτι με 102 νεκρούς, ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές και συνολική καμένη έκταση πάνω από 200.000 στρέμματα.
– Το 2021 (κυβέρνηση ΝΔ) κάηκαν συνολικά 1.332.000 στρέμματα. Κι ακολούθησαν οι πλημμύρες, ο αποκλεισμός της Αττικής από τα χιόνια, ο εγκλωβισμός χιλιάδων αυτοκινήτων στη χρυσοπληρωμένη Αττική Οδό.
Όλες οι κυβερνήσεις διαδοχικά, έχουν τις ευθύνες τους αφού καμία δεν έδωσε προτεραιότητα στην πρόληψη και στην προστασία των λαϊκών νοικοκυριών.
Κάθε χρόνο και χειρότερα, αφού συνεχίζεται η πολιτική κόστους – οφέλους για το κεφάλαιο από τις κυβερνήσεις και την ΕΕ, η διαχρονικά ασκούμενη κυβερνητική πολιτική στα δάση, στο περιβάλλον, στη γη και τη χρήση της, θα μας επιφυλάσσει νεκρούς, καμένα δάση, σπίτια, καταστροφή λαϊκών περιουσιών, ζώων, κοπαδιών και γεωργικών καλλιεργειών.
Η πολιτική αυτή αντιστρατεύεται και υπονομεύει την ολοκληρωμένη διαχείριση και προστασία των δασικών οικοσυστημάτων.
Αυτή οδήγησε στον διαχωρισμό της πρόληψης από την καταστολή (1998). Ομως, ο δασικός χώρος είναι ένα οικοσύστημα ενιαίο και αδιάσπαστο. Διέπεται από ξεχωριστούς κανόνες λειτουργίας, με αλληλεπιδράσεις χλωρίδας και πανίδας και γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να διαχειρίζεται ενιαία.
Το πάθημα κάθε χρόνο πρέπει να μας γίνεται μάθημα, είναι καιρός πιά το εργατικό κίνημα, οι αργαζόμενοι χέρι με χερι με τα συνδικάτα να βγούν μπροστά και να διεκδικήσουμε σύγχρονους τρόπους δράσης πρόληψης, των αποτελεσμάτων, των φαινομένων, της φωτιάς των πλημμυρών, των σεισμών.
Είναι συγκινητική η αυθόρμητη παρουσία του λαού μας σε όλα τα μέτωπα της φωτιάς, η αλληλεγγύη και η βοήθεια, μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες ώστε κανείς να μην νιώθει μόνος του, ένα τεράστιο άλμα από το ΕΓΩ στο ΕΜΕΙΣ.
Είναι καιρός ο λαός μας, να βάλει στο στόχαστρο των αγώνων του την άρχουσα τάξη και την ΕΕ, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, όπου οι λαϊκές ανάγκες και η ίδια η ανθρώπινη ζωή θυσιάζονται στον βωμό του καπιταλιστικού κέρδους.
Οι κομμουνιστές θα είναι εκεί παρόντες – όπως ήταν σε όλες τις μάχες της φωτιάς – στους αγώνες του λαού μας, κάνοντας πράξη, την μαζική λαϊκή αντιπολίτευση, γιατί μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό.