Η ανιψιά μου -κόρη του γιού της αδελφής μου, δεν έχει κλείσε ακόμη τα δώδεκα, φέτος τελειώνει το δημοτικό και ετοιμάζεται για το γυμνάσιο. Είναι μια πολύ τρυφερή ηλικία, έτοιμη να περάσει στη εφηβεία, γεμάτη ερωτήσεις, αλλά και γνώμη επί παντός επιστητού.
Μια ηλικία, τόσο γλυκιά και ευαίσθητη, τόσο εύθραυστη που εύκολα μπορεί να γίνει χίλια κομμάτια, σαν σπασμένο γυαλί.
Στην σοσιαλιστική Κούβα, η εννιάχρονη κόρη της φίλης μου η Αριέλλα, χέρι, χέρι θα φύγουν το πρωί με την κατά τρία χρόνια, μεγαλύτερη συμμαθήτριά της για το σχολείο, όπου θα πάρουν το πρωινό τους, το δεκατιανό, το μεσημεριανό, θα ασχοληθούν με τα μαθήματα της επομένης και μέχρι στης επτά το απόγευμα, που θα σχολάσουν, ένα πλέγμα με σχολικά λεωφορεία, θα μεταφέρει τα παιδιά, όπου χρειάζεται για να κάνουν, τα έξτρα τους,άθληση, ξένες γλώσσες, μπαλέτο ωδείο κ.λπ.
Αυτή είναι μια όμορφη εικόνα…
Η άλλη εικόνα, είναι μια εικόνα φρίκης, μια εικόνα εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης μια εικόνα γεμάτη δάκρυα, οδύνη, φόβο και σεξουαλικής κακοποίησης σε παιδιά κορίτσια, αγόρια, για να βγάζουν πάνω τους κάποιοι τα πιο αδυσώπητα σεξουαλικά τους ένστικτα. Ο Μιχος ήταν υπεράνω υποψίας, διατηρούσε super market στον Κολωνό, πολιτευτής του κυβερνώντος κόμματος, άνθρωπος της εκκλησίας.
Η γυναίκα του δημοτική σύμβουλος στο ΔΗΜΟ Αθήνας, ήξερε πολύ καλά την δωδεκάχρονη από διαλυμένη οικογένεια, με πατέρα ναρκομανή και μια μάνα που τη είχε και αυτή στην εκδούλευση της. Εύκολη λεία, το αρπαχτικό έπεσε επάνω του, από την μια η ανέχεια, από την άλλη, ο εύκολος πλουτισμός. Σε εκείνους που την εξέδιδε, ήταν και αυτοί ευυπόληπτοι πολίτες και οικογενειάρχες, μόνο που ήταν πλούσιοι, πλήρωναν αδρά για τις αρρωστημένες ορέξεις τους.
Και τα λεφτά δεν είναι απλώς πολλά, αλλά παρά πολλά, αφού το αστικό κράτος απαξιώνοντας ολες τι κρατικές υποδομές έδωσε δράση και χώρο ανεξέλεγκτα σε ΜΚΟ να κάνουν τη δουλειά, που έπρεπε οργανωμένα αυτό να κάνει, με σπίτια, επιστημονικό προσωπικό κλπ. Τα αρπαχτικά ξέρουν να μυρίζουν τα λεφτά, είτε είναι πίσω από την ηθική της εκκλησίας ντυμένοι στο ράσο, είτε σαν απλοί πολίτες.
Η βρωμιά και η δυσωδία που βγαίνει από την ΚΙΒΩΤΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, με τον παπά από την μια να θωπεύει μικρά παιδιά και από την άλλη, να βάζει μεγαλύτερα να τιμωρούν,να τρομοκρατούν, ακόμη και να ξυλοκοπούν μικρότερα επειδή ήταν άτακτα,ενώ εκείνος ζούσε μέσα στην χλιδή,τα εκατομμύρια που βρέθηκαν στο όνομά του, στα πεθερικά και στη γυναίκα του, τα ακίνητα και τα κινητά, μας δείχνουν την εικόνα όλων εκείνων που ανεξέλεγκτα προστατεύονται από το καπιταλιστικό σύστημα, αφού αυτά τα φαινόμενα, αυτό τα γεννάει,αλλά και πως το ίδιο το σύστημα προστατεύει αυτούς. Στην Ταϋλάνδη εννιάχρονα κορίτσια πουλιούνται σε οίκους ανοχής ή εκπορνεύονται στους δρόμους από τις ίδιες τις οικογένειές τους, επειδή δεν μπορούν να τα ζήσουν.
Και η μπόχα αυτή, ναι, ίδια με τη μπόχα και αγανάκτηση με την βιασμένη κατ’ εξακολούθηση δωδεκάχρονη, τις κακοποιημένες και δολοφονημένες εν ψυχρώ, γυναίκες, από ερωτική ζήλεια ή σεξουαλική διαστροφή. Είναι η ιδία αγανάκτηση από την εικόνα δεκάδων παρατημένων παιδιών στα νοσοκομεία, που δεν ξέρουν που να τα πάνε. Η ίδια αγανάκτηση και για τα φτωχά νοικοκυριά που βλέπουν μπροστά στην ακρίβεια τα πενιχρά έσοδά τους να εξανεμίζονται πριν καν προλάβουν να πληρώσουν βασικές υποχρεώσεις, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, με πάνω από 60% ανατιμήσεις στα βασικά είδη διατροφής, με το κεφάλι κάτω και με ένα πολιτικό σύστημα που απ’ όπου και να το αγγίξεις, λερώνεσαι.
Υπουργοί που παρακολουθούνται και πρωθυπουργός που παριστάνει τον ανήξερο. Ευρωβουλευτές που τα “τσεπώνουν” για να διαφημίζουν εργασιακά κάτεργα στο Κατάρ, βουλευτές που φτιάχνουν εταιρείες για να “αρπάζουν” τα σπίτια του λαού: Αυτή είναι η εικόνα ενός σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, ενός αντιδραστικού κράτους, ενός εκμεταλλευτικού συστήματος που στηρίζει πάνω απ’ όλα την εξουσία των λίγων σε βάρος των πολλών και που εναλλάξ υπηρετούν νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες.
Όσο κλάψαμε, κλάψαμε όσο αγανακτήσαμε, αγανακτήσαμε, όσο σκύψαμε το κεφάλι, το σκύψαμε, τέρμα οι προστάτες, τέρμα οι σωτήρες.
Εμείς και μόνο εμείς, χέρι χέρι με τα ταξικά συνδικάτα μας, χέρι χέρι με τους συναδέλφους μας, στους τόπους δουλειάς, στους δρόμους, στη διαδήλωση, στην απεργία. Εκεί θα κριθεί το δίκιο, εκεί θα κριθεί ο σατράπης, εκεί θα νιώσουμε τη δύναμή μας, γιατί μόνο εμείς μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας. Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό.