Δεν ξεκίνησε όμορφα αλλά δυναμικά ο δεύτερος χρόνος για την κυβέρνηση Μητσοτάκη! Με την ψήφιση στη Βουλή του νόμου Χρυσοχοΐδη, ακροδεξιάς έμπνευσης, για την καταστολή των διαδηλώσεων, εγκαινιάζεται και επίσημα το αστυνομικό κράτος που στήνεται στη χώρα μας, έτοιμο να υπηρετήσει την εξουσία των ολίγων και ισχυρών του χρήματος.
Ο νόμος-έκτρωμα, που μας γυρίζει πολλές δεκαετίες πίσω, καταστρατηγεί μέσα σε λίγες γραμμές, τις λαϊκές ελευθερίες που κατακτήθηκαν με τόσους και τόσους αγώνες και απεμπολεί εργασιακά δικαιώματα πολλών γενεών. Είναι ένας αυταρχικός νόμος που σίγουρα θα καταγραφεί με τα μελανότερα χρώματα στην κοινοβουλευτική ιστορία αυτού του τόπου.
Το νομοσχέδιο έχει τη σφραγίδα της «Δεξιάς» και το αποτύπωμα μιας «νέας κανονικότητας», που καταδεικνύει τη συντηρητική, αυταρχική αντίληψη, για την έκφραση των ελευθεριών. Ο νόμος αυτός δεν καταλύει μόνο το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι», αλλά στοχοποιεί τις λαϊκές διεκδικήσεις και τα πολιτικά δικαιώματα.
Το νομοσχέδιο-τερατούργημα που έφερε στη Βουλή, ο εδώ και είκοσι χρόνια «υπουργός καταστολής», ψηφίστηκε το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, επιβεβαιώνοντας για ακόμα μία φορά πως, ο αγαπημένος μήνας για «δράση» του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, είναι ο Ιούλιος… Το απόγευμα της Πέμπτης, την ώρα της ψήφισης του νομοσχεδίου για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενο, ότι θα υπήρχε άγρια καταστολή των μαζικών διαδηλώσεων στην Αθήνα! Ήταν μια καλή πρόβα του αστυνομικού κράτους, για την εφαρμογή του νόμου. Από καθαρή τύχη δεν θρηνήσαμε θύματα.
Αξίζει εδώ να σημειώσουμε το γεγονός ότι, την επόμενη μέρα της μαζικής πορείας στην Αθήνα, μόνο τρεις αθηναϊκές εφημερίδες αξιώθηκαν να κάνουν αναφορά στο θέμα. Για να αρχίσουμε να κατανοούμε, τι ακριβώς σημαίνει ο όρος «μονοφωνία του τύπου»!
Γιατί όμως έφερε η κυβέρνηση, τώρα εσπευσμένα και κατά προτεραιότητα, μέσα στο κατακαλόκαιρο, αυτό το νομοσχέδιο; Τι είναι αυτό που φοβάται; Τι είναι εκείνο που επιδιώκει να πετύχει; Από τι πιστεύει πως θα την προστατεύσει; Τι άραγε μας ετοιμάζει;
Ένα παρόμοιο νομοσχέδιο για την απαγόρευση των διαδηλώσεων ήταν καταχωνιασμένο εδώ και χρόνια στα συρτάρια του ΠΑΣΟΚ. Στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, ο εισηγητής του ΚΙΝΑΛ πρότεινε τέσσερις τροπολογίες επί του νομοσχεδίου, που θα ευθυγράμμιζαν περισσότερο τον υπό ψήφιση νόμο, με τον δικό τους. Η Ν.Δ. τις αποδέχθηκε όλες, εποφθαλμιώντας όμως στα μετέπειτα σχέδια λεηλασίας της «Δημοκρατικής Παράταξης».
Το κυβερνών κόμμα κατάφερε να «αλώσει» ολοκληρωτικά τον χώρο της «Ακροδεξιάς», εδώ και ένα χρόνο από τις εκλογές. Με την ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου και το ιστορικό λάθος του ΚΙΝΑΛ να πέσει μέσα στην παγίδα του και να συνταχθεί μαζί του, κατάφερε να επιτύχει διπλό πολιτικό στόχο: Από τη μία επιχειρεί μια σημαντική διείσδυση στο χώρο του «Κέντρου», η οποία είναι βέβαιο ότι θα αποδώσει και από την άλλη, εξουδετερώνει κάθε προοπτική για μελλοντική πολιτική σύγκλιση των κομμάτων της «Κεντροαριστεράς».
Ο μεγάλος πολιτικά χαμένος από την ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου είναι αναμφισβήτητα το ΚΙΝΑΛ. Τώρα, εκτός από το μπάχαλο που έχει δημιουργηθεί στο εσωτερικό του κόμματος, θα αναπτυχθούν ακόμα ισχυρότερες «φυγόκεντρες δυνάμεις», στους λιγοστούς πλέον εναπομείναντες ψηφοφόρους του, τόσο προς τα Δεξιά, όσο και προς τα Αριστερά.
Οι πολιτικές ελευθερίες δεν είναι σύμφυτες με την αστική δημοκρατία και τον καπιταλισμό. Αυτό αποτελεί ιδεολογική θέση. Στην κυβέρνηση δεν φοβούνται προφανώς τα πενήντα άτομα που κλείνουν έναν δρόμο. Τα πενήντα χιλιάδες άτομα φοβούνται. Όταν η λαϊκή αντίδραση συσσωρεύεται και διογκώνεται, γίνεται απρόβλεπτη και επικίνδυνη.
Θεώρησαν λοιπόν, εκεί στο Μέγαρο Μαξίμου, πως ίσως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να πάρουν μέτρα, που να θωρακίζουν την αστική τους δημοκρατία. Τώρα που ο κόσμος έχει COVIDοποιηθεί και έχει μάθει να φοβάται… Τώρα που έχει συνηθίσει να «Μένει Σπίτι» και να «Μένει Ασφαλής». Εκεί στον καναπέ του, ακριβώς απέναντι από την αγαπημένη του TV. Τώρα, που έχει συμβιβαστεί να περιορίζει τις απαιτήσεις του για το «ζην» και όχι τόσο για τα «προς το ζην». Η νέα φτωχοποίηση που θα υποστεί η τάξη των εργαζομένων στη χώρα μας, στο αμέσως επόμενο διάστημα, εξ’ αιτίας της επέλασης της πανδημίας, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα προκαλέσει αντιδράσεις και πολύ σύντομα μάλιστα.
Τα μέτρα που θα αναγκαστεί να πάρει η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, είναι επίσης βέβαιο πως δεν θα ευνοήσουν την εργατική τάξη, αφού άλλη είναι η τάξη που υπερασπίζεται.
Οι αντιδράσεις λοιπόν, θεωρούνται προφανώς αναμενόμενες και φυσιολογικές από την κυβέρνηση, όπως και η αντιμετώπισή τους, επίσης. Θωρακίζει έτσι, με αυτόν τον νόμο-έκτρωμα, το αστυνομικό κράτος που έχει στήσει και προτάσσει απέναντι στις διαδηλώσεις διεκδίκησης των εργαζομένων, τη βία της εξουσίας.
Κάνοντας όμως η κυβέρνηση την πρώτη κίνηση, δηλώνει ξανά την προσήλωσή της στο δόγμα «Νόμος και Τάξη». Πρόκειται για το ίδιο δόγμα που ακολουθεί κατά γράμμα σήμερα ο αμερικανός πρόεδρος Τραμπ, με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα! Η κυβέρνηση, δείχνει να γνωρίζει επίσης πολύ καλά πως «η αμφιβολία στη μάχη ευνοεί τον επιτιθέμενο».
Και ο επιτιθέμενος σε αυτήν την περίπτωση είναι, χωρίς αμφιβολία, εκείνη.
Η αλαζονική στάση της κυβέρνησης ενισχύει τη συνοχή της και τροφοδοτείται από τη μεγάλη κοινωνική αποδοχή που απολαμβάνει η ίδια, ενώ ταυτόχρονα βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ να υποχωρεί και την υπόλοιπη αντιπολίτευση να αδυνατεί να καλύψει το πολιτικό κενό.
Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν, εκτός όλων των άλλων, και το γεγονός ότι το πολιτικό πεδίο στη χώρα μας εξακολουθεί να παραμένει ρευστό! Κανένας πολιτικός χώρος δεν έχει οριοθετήσει αυστηρά τα σύνορά του, ούτε τη νομή, ούτε την κατοχή του.
Η παρατήρηση αυτή αφορά πολύ περισσότερο το υπέρμετρα ευμετάβλητο «Κέντρο», όπου οι συνεχείς μετακινήσεις των ψηφοφόρων του, ακόμα κι αν αυτές είναι πρόσκαιρες ή ευκαιριακές, έχουν τη δύναμη να επηρεάζουν ή ακόμα και να κρίνουν το εκλογικό αποτέλεσμα.
Το «ΟΧΙ» στο νόμο Χρυσοχοΐδη, δεν το είπαν μόνο οι διαδηλωτές της Πέμπτης, οι αντιεξουσιαστές και οι αριστεριστές. Το είπε επίσης «Το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής των Ελλήνων». Το είπε «Ο Δικηγορικός Σύλλογος της Ελλάδας». Το είπε «Η Ένωση Εισαγγελέων». Το είπαν «Οι Συλλογικότητες των Εμπόρων».
Φοβάμαι πως μπαίνουμε βίαια, σε μια κρίσιμη και δύσκολη περίοδο, όπου οι πολίτες θα υπερασπίζονται έμπρακτα το δικαίωμα στη διαδήλωση, δια της πολιτικής ανυπακοής.
Είδα ένα όνειρο, ζωηρό σαν διαδήλωση! Όταν ξύπνησα, διαπίστωσα πως το ίδιο ακριβώς όνειρο είχαν δει και ένα σωρό άλλοι άνθρωποι τριγύρω μου και ήταν κι εκείνοι ξύπνιοι. Τότε κατάλαβα πως αυτό που είδα, δεν ήταν απλώς ένα όνειρο. Ήταν ακριβώς αυτό που συνέβαινε. Θυμήθηκα τότε ένα στίχο του αμερικανού ποιητή Κάρλ Σάντμπεργκ:
«Τίποτα δεν συμβαίνει, αν πρώτα δεν είναι όνειρο…».
https://moschonas.wordpress.com