Του Γιάννη Τσερεβελάκη
Κανονικά, τούτες τις άγιες μέρες πρέπει να τις περνούμε με ειρήνη στην ψυχή, δίχως γκρίνιες, δίχως ψυχοφθόρα κριτική, δίχως στενοχώριες. Το πνευματικό περιεχόμενο των Χριστουγέννων και των Θεοφανίων καθώς και οι εορτές, αφενός του ασκητικού και φιλάνθρωπου επισκόπου Καισαρείας Μεγάλου Βασιλείου και, αφετέρου, του μεγίστου «εν γεννητοίς γυναικών», του φιλέρημου τρυγονιού Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, απαιτούν μια στροφή ένδον, στον εσωτερικό άνθρωπο και όχι το θόρυβο του κόσμου, όχι την τύρβη της αγοράς, όχι τις συγκρούσεις και τη μιζέρια της πολιτικής ζωής του τόπου μας. Για να βιώσουμε το νόημα των εορτών, πρέπει να ακολουθήσουμε μια άλλη πορεία, όχι από το μέσα στο έξω αλλά από το έξω στο μέσα. Το παιχνίδι παίζεται στην ψυχή, καθώς οι γιορτές είναι πάνω από όλα μεγέθη πνευματικά, πνευματικές ευκαιρίες που παρέχει η Εκκλησία στους χριστιανούς, για να σκεφτούν, να ειρηνεύσουν, να προβούν σε αποτίμηση των πράξεών τους συγκρίνοντάς τις με τη ζωή των εορταζομένων προσώπων, και προφανώς να αλλάξουν τρόπο ζωής και σκέψης, όταν αυτό απαιτείται και στο βαθμό που μπορούν.
Ωστόσο, ενώ αυτό είναι το κλίμα μέσα στο οποίο καλούμαστε να ζήσουμε τις εορτές, όσα βλέπουμε γύρω μας είναι τόσο κραυγαλέα, που μας εκτρέπουν από την ειρήνη της εσωτερικής ζωής και δεν μας αφήνουν να μείνουμε απερίσπαστοι στη βίωση του αληθινού νοήματος των εορτών. Κυρίως αναφέρομαι στην πολιτική, ως το χώρο εκείνο του οποίου οι εκπρόσωποι είναι ταγμένοι να κυβερνούν τη χώρα ως αληθινοί διάκονοι και υπηρέτες του λαού, που καλούνται να επιλύουν τα προβλήματά του, βάζοντας το βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο συμφέρον του λαού ολόκληρου πάνω από το στενό πολιτικό τους όφελος. Όταν, όμως, βλέπει κανείς ότι οι πολιτικοί ενδιαφέρονται κυρίως και πρωτίστως για την πολιτική τους επιβίωση και κάνουν τα πάντα γι’ αυτήν, παρουσιάζοντας το μαύρο ως άσπρο και κάνοντας τις πιο απίθανες κυβιστήσεις και τις πιο ετερόκλιτες δηλώσεις, όταν αναιρούν διαρκώς τον εαυτό τους, όταν είναι προφανές ότι πάνω από όλα τους ενδιαφέρει το «image», το προσωπείο, το φαίνεσθαι και όχι το είναι και το πρόσωπο, όταν απλώς «πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες», τότε δεν μπορεί να μείνει σιωπηλός, δεν μπορεί να μην ανοίξει το στόμα και να πει την προφανέστατη αλήθεια. Εξάλλου, για να μιλήσουμε και με τη γλώσσα των χριστουγεννιάτικων ύμνων, «η αλήθεια ήλθεν». Κι αφού η αλήθεια ήλθε, δεν μπορούμε να μένουμε βυθισμένοι στην επιφάνεια του «ωραίου ψεύδους» (αληθινά οξύμωρο!) και άρα δεν μπορούμε να μην αποκαλύψουμε τις προθέσεις που κρύβονται πίσω από τις μεγαλοστομίες και τα παχιά λόγια, «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα».
Θα πει κάποιος πως όλα τα παραπάνω είναι ενδημικά φαινόμενα στην πολιτική, τα οποία έχουμε συνηθίσει και για τούτο δεν πρέπει να εκπληττόμαστε. Μέγα σφάλμα! Επειδή η εξαπάτηση, το ψέμα, τα πολιτικά, λαϊκίστικα παιχνίδια δεν πρέπει επ’ ουδενί να γίνουν θέμα συνήθειας. Αποτελούν την απόδειξη μιας ολοκληρωτικής έκπτωσης του πολιτικού βίου, απέναντι στην οποία η γρηγορούσα συνείδηση πάντοτε θα επαναστατεί. Ας γίνουμε, όμως, πιο συγκεκριμένοι. Βρισκόμαστε λίγο καιρό προ των εκλογών και παρακολουθούμε πως από τη μεριά του πρωθυπουργού και των κυβερνώντων έχει ξεσπάσει ένας ορυμαγδός προβολής των «έργων και των ημερών» της κυβέρνησης ή και των μεγαλόπνοων σχεδίων της για το μέλλον. Και τι δεν έχει μπει στο σωρό; Το «μακεδονικό» μαζί με τις συντάξεις, τα αναδρομικά και το μέρισμα με τα ελληνοτουρκικά, ο «τσαμπουκάς» και η αμετροέπεια του υπουργού Εθνικής Άμυνας με την «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική», η συνταγματική αναθεώρηση με τις σχέσεις κράτους- Εκκλησίας και τη μισθοδοσία των κληρικών, η κατάργηση των Πανελληνίων με τις αλλαγές στα Πανεπιστήμια. Ας θυμηθούμε, όμως, και τα θέματα που έβαλε στο τραπέζι ο πρωθυπουργός στη συνάντησή του με τους ομολόγους του των Βαλκανικών: «Ξεκίνησε με τον Ρήγα Φεραίο, τον « Θούριο» και τη Χάρτα. Συνέχισε με τη συμφωνία των Πρεσπών.
Αναφέρθηκε στην προτεραιότητα της αναθεώρησης του ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου. Στην αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων, αλλά και πιθανών αμερικανικών, κινέζικων και άλλων επενδύσεων. Στη σιδηροδρομική σύνδεση Θεσσαλονίκης – Καβάλας – Αλεξανδρούπολης- Μπουργκάς – Βάρνας – Ρούσε. Τη σιδηροδρομική σύνδεση Θεσσαλονίκης – Σκοπίων – Βελιγραδίου κι από εκεί στη Βουδαπέστη. Στον αγωγό IGM που θα μεταφέρει φυσικό αέριο.
Κι επειδή όταν παίρνει φόρα κατηφόρα κι ο Θεός ο ίδιος δεν τον σταματά, κατέληξε στην κοινή υποψηφιότητα και συνδιοργάνωση του ευρωπαϊκού κυπέλλου 2028 ή του Μουντιάλ του 2030» (Κώστας Καίσαρης, https://www.in.gr/ 2018/12/26/apopsi/tin-efi-thodi-sti-giourovizion/).
Όλο αυτό το συνονθύλευμα μοιάζει με τα απανωτά κτυπήματα που προσπαθεί να επιφέρει ένας πυγμάχος στον αντίπαλό του, για να τον ρίξει στο ταρτάν. Όλα στο καλάθι, όλα στο σωρό κι ό, τι αγοράσει ο πελάτης – ψηφοφόρος καλό είναι για το κομματικό ταμείο. Το θέμα είναι να παρουσιαστούν έργα, ας είναι και μόνο στα λόγια, ας είναι «έπεα πτερόεντα», ας είναι απλώς «βιτρίνα». Ο βομβαρδισμός των ψηφοφόρων με εικόνες και παχιά λόγια είναι πολιτικά επικερδής, κάτι που γνωρίζουν οι ανά τους αιώνες πολιτικοί. Αν, τώρα, όλα αυτά μένουν μετέωρα, αν είναι μόνο εικόνες, αυτό λίγο ενδιαφέρει, αρκεί να υπάρξει το επιθυμητό εκλογικό αποτέλεσμα.
Εδώ, όμως, έρχεται η λαϊκή σοφία που λέει πως «όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι» ή «όποιος κυνηγά πολλούς λαγούς, δεν πιάνει κανένα» ή «όποιος θέλει πολύ, δεν τρώει θρουλί» (θρουλί= ψίχουλο, πιθανόν από το αρχαίο ρήμα «θρυλίσσω» = θραύω, συντρίβω, κομματιάζω). Το να θέτει ένας πολιτικός ταυτόχρονα τόσο μεγάλα θέματα, χωρίς όμως σοβαρή προετοιμασία, χωρίς τις απαιτούμενες προϋποθέσεις, χωρίς συγκεκριμένα σχέδια, δηλαδή χωρίς τον ρεαλισμό που απαιτεί η πολιτική πράξη, αφενός καταδικάζει τα ίδια τα σχέδια σε αποτυχία και, αφετέρου, αποδείχνει τον ίδιο αφερέγγυο θηρευτή της εξουσίας. Ωραία τα μεγάλα οράματα, φτάνει να μπορείς να τα κάνεις πράξη. Αλλιώς αποδεικνύονται τεράστια ψέματα.
Ο εθνικός μας ποιητής μίλησε για «λογισμό και όνειρο». Στην Ελλάδα, εδώ και χρόνια, έχουμε χορτάσει από οράματα. Μας λείπει, δυστυχώς, ο λογισμός…