Πόσο δραματικά επίκαιροι είναι, αλήθεια, σήμερα οι στίχοι του γνωστού τραγουδιού!
Τι κι αν γράφτηκαν εδώ και σχεδόν μισό αιώνα. Τι κι αν ο κόσμος μας προχωράει μπροστά. Τι κι αν το βαθύ ποτάμι του χρόνου συνεχίζει αδιάκοπα να κυλάει προς τη μεγάλη θάλασσα της λήθης. Οι στίχοι αυτοί θα παραμένουν πάντα επίκαιροι, όσο υπάρχουν ακόμα παιδιά αφημένα στο έλεος της «καταιγίδας» των καιρών.
Μπορεί μεν σήμερα η ζωή μας να έχει περισσότερες ανέσεις απ’ ότι είχε τα χρόνια που προηγήθηκαν, αλλά η εποχή μας χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα μεγάλη πολυπλοκότητα.
Το παιδί αναγκάζεται να ζει σε άλλους ρυθμούς, γρήγορους, απαιτητικούς, ανταγωνιστικούς, αγχωτικούς. Η ζωή του έχει μπει σε πρόγραμμα παρακολούθησης.
Το μέλλον του αποτελεί ένα φιλόδοξο «Project» που πρέπει πάση θυσία να υλοποιηθεί, μέσα στους προβλεπόμενους χρόνους. Επιβάλλεται να πιάσει όλους τους «στόχους», που όμως έχουν θέσει άλλοι για λογαριασμό του.
Τα παιχνίδια του είναι κυρίως ηλεκτρονικά και οι συμπαίκτες του αναγνωρίζονται μόνο με ψευδώνυμα. Τα συναισθήματά του έχουν «Barcode» και τα όνειρά του είναι «παρκαρισμένα» στο iCloud του iPhone του.
Ο «ελεύθερος χρόνος» αποτελεί πια για εκείνο, απλά και μόνο, ένα δημοφιλές προτεινόμενο θέμα SOS για το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας, στις Πανελλαδικές Εξετάσεις του. Τι ειρωνεία και τούτη!
Οι φίλοι του μετριούνται σε εκατοντάδες ονόματα που είναι καταχωρημένα στις επαφές του κινητού του και σε χιλιάδες ακόλουθους στα κοινωνικά δίκτυα. Όμως το παιδί νιώθει μόνο και η πιο στενή αχώριστη φίλη του, που δεν το εγκαταλείπει ποτέ, είναι η μοναξιά…
Ο έρωτας, αυτό το μοναδικό συναίσθημα, που κάποια στιγμή θα του «χτυπήσει την πόρτα», είναι κι αυτός τυποποιημένος, προβλέψιμος, προκατασκευασμένος και «κονσερβοποιημένος» στα πρότυπα που προβάλλουν και επιβάλουν τα διάφορα τηλεοπτικά realities…
Αν ο «παράδεισος» του παιδιού ταυτίζεται πράγματι με τα χρόνια της παιδικής του ηλικίας, όπως λένε κάποιοι, τότε αυτός ο «παράδεισος» σήμερα, δυστυχώς, παρακάμπτεται λόγω εσπευσμένης πρόωρης ενηλικίωσης. Τι κρίμα όμως, που το παιδί δεν θα έχει κάτι να θυμάται από αυτόν τον πάλαι ποτέ μαγικό συναρπαστικό «τόπο»!
Δεν υπάρχει πιο τραγικό, πιο συγκλονιστικά θλιβερό γεγονός στον κόσμο, από το θάνατο ενός παιδιού! Αυτό και μόνο ως γεγονός, αποτελεί τη μεγαλύτερη ντροπή για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Γιατί σε αυτόν τον θάνατο συνένοχοι είμαστε όλοι μας, αφού δεν τον αποτρέψαμε. Γιατί δεν υπερασπιστήκαμε το παιδί όταν μας είχε ανάγκη, και δικαιολογίες εδώ δεν υπάρχουν.
Δεν υπερασπιστήκαμε το παιδί που θάφτηκε ζωντανό κάτω από τα ερείπια των βομβαρδισμών στη Μέση Ανατολή.
Δεν υπερασπιστήκαμε το προσφυγόπουλο που πνίγηκε αβοήθητο στα κύματα, στην απέλπιδα προσπάθειά του να γλυτώσει από τη φρίκη του πολέμου.
Δεν υπερασπιστήκαμε το παιδί που πέθανε από την πείνα ή από την αρρώστια στην περιφρονημένη εσχατιά της Γης.
Δεν υπερασπιστήκαμε το 15χρονο αγόρι, πριν από τρεις μήνες στο Κερατσίνι, που βρέθηκε κρεμασμένο από το πόμολο της ντουλάπας του.
Δεν υπερασπιστήκαμε το 11χρονο κοριτσάκι που τσακίστηκε πρόσφατα στα βράχια των Αγίων Αποστόλων.
Δεν προσωποποιώ τις ευθύνες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κιόλας!
Κάποιος έχει πει ότι «η πιο σημαντική επιρροή πάνω σε ένα παιδί, αρχίζει από τη γέννηση των γονιών του». Είναι μια μεγάλη αλήθεια. Όμως και η κοινωνία δεν είναι απούσα, αλλά ούτε και αμέτοχη σε όλα αυτά που συμβαίνουν στους κόλπους της. «Χρειάζεται ένα ολόκληρο χωριό για να ανατραφεί ένα παιδί», λέει μια σοφή αφρικάνικη παροιμία.
«Η πιο σημαντική ερώτηση στον κόσμο είναι: Γιατί κλαίει το παιδί;», επισημαίνει η Αμερικανίδα συγγραφέας Alice Walker. Πόσοι όμως από εμάς ακούμε το «κλάμα» του παιδιού; Πόσοι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε αυτήν την ερώτηση και πόσοι άλλοι μπορούν να δώσουν την απάντηση; Τα παιδιά πάντως, αν και σχεδόν ποτέ δεν τα καταφέρνουν να «ακούν» του μεγαλύτερους, πάντα καταφέρνουν θαυμάσια να τους μιμούνται. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται και η ευθύνη των ενηλίκων.
Θύματα όμως αυτού του περίπλοκου κόσμου μας δεν είναι μόνο τα παιδιά, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο «οδηγούνται» στο θάνατο, αλλά και εκείνα που κακοποιούνται καθημερινά, σωματικά και ψυχικά, από αρρωστημένες «προσωπικότητες» της κοινωνίας μας.
Τα περισσότερα από αυτά τα περιστατικά, δυστυχώς, δεν έρχονται στην επιφάνεια, αφού βοηθάει και το «χωριό» με τη σιωπή του. Όμως κι εκείνα που καταφέρνουν να δουν το φως της δημοσιότητας είναι τόσα πολλά, που αν μη τι άλλο, επιβεβαιώνουν τη νοσηρή τάση της πολιτισμένης κοινωνίας μας να «χρησιμοποιεί» τα παιδιά της. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά, ακόμα και εντός των τειχών της ελληνικής κοινωνίας.
Θύματα βεβαίως, είναι κι εκείνα τα παιδιά που παρουσιάζουν επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε ενήλικες, η οποία όμως είναι επιλήψιμη μόνο όταν αυτή έχει καταγραφεί από τηλεοπτικές κάμερες. Θύματα επίσης, είναι και τα παιδιά που συλλαμβάνονται σε κάποια διαδήλωση και προσάγονται στη ΓΑΔΑ, φρουρούμενα ως τρομοκράτες από πάνοπλους αστυνομικούς.
Το ερώτημα είναι: Μπορούμε να κάνουμε μια προσπάθεια να περιορίσουμε όλα αυτά τα θλιβερά φαινόμενα; Νομίζω πως εδώ δεν είναι δύσκολη η απάντηση. Είναι μια προσπάθεια που προϋποθέτει την ύπαρξη ψυχικά υγιών κηδεμόνων και ενός οργανωμένου κοινωνικού συστήματος. Την ύπαρξη ενός κράτους που σέβεται όλους τους πολίτες του και προτού δράσει παρεμβατικά, να έχει προνοήσει να δράσει προληπτικά. Δεν αρκεί μόνο να νομοθετεί τιμωρητικά και σωφρονιστικά η Πολιτεία, αλλά κυρίως να προλαμβάνει.
Με βάση την ψυχαναλυτική θεωρία, ένα παιδί χρειάζεται αγάπη και κανόνες.
Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών, σημαίνει παροχή των αναγκαίων «εργαλείων», έτσι ώστε να μπορούν να ζουν αυτόνομα.
Κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο πεθαίνουν 12 εκατομμύρια παιδιά (33.000 κάθε μέρα), από αιτίες που θα μπορούσαν να είχαν προβλεφθεί. Δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ακόμα στατιστικής καταγραφής. Είναι το επακόλουθο μιας εγκληματικής αδιαφορίας της ανθρώπινης κοινότητας απέναντι στην πολυτιμότερη «επένδυσή» της.
Αλλά κι εσύ, ως απλό ενεργό μέλος της κοινωνίας, μπορείς να βοηθήσεις την κατάσταση. «Έχε το νου σου στο παιδί, κλείσε την πόρτα με κλειδί», σε όλους τους κινδύνους που το απειλούν σήμερα. Όχι όμως μόνο για το δικό σου παιδί. Ακολούθησε το στίχο του τραγουδιού, αλλά και το ένστικτό σου, βοηθώντας τούτο τον κόσμο να γίνει περισσότερο ανθρώπινος. «Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!».