“Πολλοί άνθρωποι ευκολότερα λατρεύουν το Θεό παρά τον ακούνε.
Εκείνος όμως προτιμά αντί να τον λατρεύουν να τον ακούνε”
(Πασκάλ)
Η εικόνα του Οδυσσέα, όταν ξυπνά ξαφνιασμένος στο νησί των Φαιάκων και αντικρίζει τη Ναυσικά, ζωντανεύει στα μάτια μου κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά της και τα λόγια του έρχονται στα χείλη μου.
“Αν είσαι θεά, πρέπει να είσαι η Αρτεμις, κι αν πάλι είσαι θνητή, δεν μπορώ να σε παρομοιάσω παρά μ’ έναν κορμό φοινικιάς που είχαν δει στη Δήλο να λυγίζεται στον άνεμο”.
Λόγος τολμηρός του πολύπαθου και πολύστροφου άνδρα, που γοητεύει την τρυφερή βασιλοπούλα και εκείνη δέχεται να τον συνδράμει, να τον συμβουλεύσει και μέσα της εύχεται να τέτοιος να ήταν ο άνδρας που θα τη ζητήσει για να την πάρει γυναίκα του. Φυσικά έβαλε το χέρι της η προστάτιδα θεά Αθηνά, που εξωράισε τον Οδυσσέα και του χάρισε λάμψη και ομορφιά.
“Ετσι σοφός που είχε γίνει με τόση πείρα” απ’ τις περιπέτειες, είναι βέβαιο πως θα διέκρινε στο βλέμμα της Ναυσικάς τον θαυμασμό. Ο ποιητής, όμως, μένει μέχρι εκεί. Η φιλοφρόνηση του Οδυσσέα ίσως ήταν απλώς μια πράξη αβροφροσύνης που υπαγορεύτηκε από τη δύσκολη του κατάσταση. Αλλιώς δεν εξηγείται η σιωπή του παραπέρα.
Η δική μου σιωπή, όταν είμαι κοντά της και πλημμυρίζουν τα μάτια μου από την ομορφιά της και πανηγυρίζει η ψυχή μου, όταν ακούει τη φωνή της, δεν πηγάζει από την ανάγκη του νόστου. Άλλες δεσμεύσεις είναι, που θέτουν τα όρια και επιβάλλουν τη σιωπή. Απολαμβάνω αυτό το υπόγειο ρεύμα που διαποτίζει τη σχέση μας και πυροδοτεί τη φαντασία. Αποξεχνιέμαι και ονειρεύομαι έναν κόσμο διαφορετικό. Μια ζωή που θα μπορεί ο καθένας να έχει τον προστάτη θεό του, όπως ο Οδυσσέας την Αθήνα και θα ζητά σε παρόμοιες δύσκολες ώρες τη βοήθειά του.
Και εκείνος πρόθυμα θα εισακούει τη δέηση και θα ’ρχεται να χαρίσει στον προστατευόμενο του, έστω και για λίγο, τα δροσερά νιάτα, που έφθειρε ο χρόνος στο φουρτουνιασμένο πέλαγος της ζωής.
Σημ. 1.Κατά του Ομηριστές η αναφορά στη φοινικιά της Δήλου είναι το μόνο σημείο που δείχνει ότι ο ποιητής είχε επισκεφθεί το ιερό του Απόλλωνα. Η δε παρομοίωση της Ναυσικάς με φοινικιά θεωρείται απ’ όλους και από τον Μπόρχες μια από τις καλύτερες της παγκόσμιας λογοτεχνίας.