Η πιο δοξασμένη περίοδος της ιστορίας της πατρίδας μας ήταν ο τέταρτος αιώνας προ Χριστού. Τότε οι Έλληνες ανέπτυξαν λογοτεχνία, τέχνες και επιστήμες, οι οποίες φώτισαν το ανθρώπινο γένος και του έδωσαν τα βασικά στοιχεία με τα οποία αναπτύχθηκε ο θαυμαστός σημερινός πολιτισμός.
Όμως οι Έλληνες, από τότε ακόμη, είχαν ένα σοβαρό ελάττωμα: τρώγονταν μεταξύ τους. Η μία ελληνική πόλη πολεμούσε την άλλη. Και τα παλικάρια τους σκοτώνονταν σε συνεχείς εμφύλιους πολέμους.
Έτσι εξαντλήθηκε το γένος μας. Και τελικώς υποτάχθηκε στην γερή και σωστά συγκροτημένη δύναμη της αρχαίας Ρώμης (146 π. Χ.).
Όμως η ρωμαϊκή επικυριαρχία υπήρξε ήπια. Οι Ρωμαίοι σεβάστηκαν τον ελληνικό πολιτισμό, θαύμασαν το ελληνικό πνεύμα. Άφησαν τους Έλληνες να διοικούν όπως πρώτα τις πόλεις τους, να καλλιεργούν την γλώσσα τους, να γράφουν επιστημονικά συγγράμματα. Καμάρι τους το είχαν οι σπουδαίοι Ρωμαίοι να μάθουν ελληνικά και να σπουδάσουν σε ελληνικές ακαδημίες.
Κάποιοι, θέλοντας να συναγωνιστούν με τους Έλληνες επιστήμονες της εποχής τους, έγραψαν ακόμη και επιστημονικά συγγράμματα στην ελληνική. Για παράδειγμα αναφέρω τον Μάρκο Αυρήλιο, ρωμαίο αυτοκράτορα (121 – 180 μ. Χ. ), που έγραψε στα ελληνικά την φιλοσοφική πραγματεία «Εις εαυτόν».
Αποτέλεσμα της εκτιμήσεως αυτής ήταν ο ελληνισμός κατά την ρωμαιοκρατία να ακμάσει τόσο, ιδίως στο ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ώστε κάποτε το τμήμα αυτό να αποσπαστεί και υπό τον Κωνσταντίνο τον Μέγα και με πρωτεύουσα την ελληνική πόλη Βυζάντιο (που τότε ονομάστηκε Κωνσταντινούπολη) και με καινούργια θρησκεία τον Χριστιανισμό και με επίσημη (λίγο αργότερα) γλώσσα την ελληνική, να αποτελέσει κράτος ξεχωριστό, την ελληνική Βυζαντινή Αυτοκρατορία ( 330 μ. Χ.), που έλαμψε πάνω από χίλια χρόνια στην ιστορία της οικουμένης. Χονδρικώς την Βυζαντινή Αυτοκρατορία την αποτελούσαν η Μικρά Ασία και τα σημερινά Βαλκάνια με την σημερινή Ελλάδα.
Ήρθαν όμως χρόνια δύσκολα και το Ελληνικό Έθνος, όπως είχε διαμορφωθεί σ’ αυτόν τον γεωγραφικό χώρο, υποδουλώθηκε στους Τούρκους. Η δοξασμένη Κωνσταντινούπολη έπεσε το 1453. Ακολούθησαν τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς και εξευτελισμού. Πολλοί Έλληνες δεν άντεξαν και αλλαξοπίστησαν. Πολλοί από τους σημερινούς Τούρκους είναι Έλληνες του Βυζαντίου εξισλαμισμένοι.
Αλλά πάλι βρέθηκαν κάποιοι ήρωες, πρόθυμοι να θυσιάσουν την ζωή τους, που τελικά κατόρθωσαν να ελευθερώσουν το κομμάτι αυτό της γης, στο οποίο εμείς οι τωρινοί Έλληνες κατοικούμε. Έλληνες ήρωες. Αυτοί μας έβγαλαν από την σκλαβιά και την δυστυχία και έκαναν ξανά κράτος την Ελλάδα. Και κυβερνιόμαστε μόνοι μας. Όχι σκλάβοι σε άλλους. Τα υπόλοιπα λίγο πολύ είναι γνωστά.
Η υπηρεσία σε μια τέτοια πατρίδα προϋποθέτει υποχρεώσεις. Αλλιώς χαλάμε την δόξα της. Και είναι ντροπή να αποκαλούνται πατριδοκάπηλοι όσοι θυμίζοντας δόξες παλιές απαιτούν ανάλογη συμπεριφορά και από τους συγχρόνους. Όπως πάντοτε, οι αρχηγοί του Έθνους είναι εκείνοι που κρατούν στα χέρια τους την μοίρα του λαού. Αυτοί οι αρχηγοί σήμερα καλούνται βουλευτές. Και είναι τριακόσιοι. Και έχουν έναν επικεφαλής, τον πρωθυπουργό.
Και όλοι τους, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, έχουνε ευθύνη. Κάποιοι όμως από αυτούς φαίνεται να μην έχουν την σωστή έννοια της πατρίδας . Αντί να πασχίζουν να βρουν ποιο πρόγραμμα εφαρμόζοντας θα βοηθήσουν να προκόψει η Ελλάδα, σκέφτονται σε ποιο κόμμα μετακινούμενοι θα μπορέσουν να κρατήσουν την θέση τους για να εξασφαλίσουν το μεροκάματο.
Φόβος, μη χάσουν την θέση και το μεροκάματο! Και το βουλευτιλίκι έχει καταντήσει βιοποριστικό επάγγελμα. Δεν είναι πια το ιερό λειτούργημα της πάλης για το καλό της πατρίδας. Σε κάποιων βουλευτών τον νου κυκλοφορούν όχι πατριωτικά ιδεώδη, αλλά επαγγελματικές επιδιώξεις. Πολλές φορές τσακώνονται στην Βουλή σαν ανόητα, άτακτα, πεισματάρικα παιδάκια. Δεν συζητούν σαν συνετοί, ώριμοι, σοβαροί κύριοι.
Όμως οι Έλληνες ηγέτες του λαού πρέπει να θυμούνται ότι χρέος τους είναι να φαίνονται αντάξιοι και να τιμούν την ιερή γλώσσα που μιλούν και την δοξασμένη πατρίδα που κατοικούν. Σήμερα άκουγα τους δημοσιογράφους στη τηλεόραση να συζητούν για τα αποτελέσματα της επίσκεψης του Τσίπρα στην Τουρκία. Έλεγαν άλλος το κοντό του, άλλος το μακρύ του…
Δυστυχισμένη πατρίδα, δεν έχεις πια την υπόληψη που είχες τα χρόνια τα παλιά. Οι πολίτες της Οικουμένης τους αρχαίους Έλληνες τους θαυμάζουν. Τους σύγχρονους όχι. Κρίμα.