Ανεβαίνοντας την οδό Ούλαφ Πάλμε στα νότια του Ηρακλείου, προς τις Βασιλειές, λίγο πιο πάνω από το σουπερμάρκετ του Χαλκιαδάκη, προς τα δεξιά, υπάρχει μια πλαγιά που βλέπει προς μια ρεματιά κατάφυτη από ελιές, μέχρι περίπου τα ΤΕΙ. Στην πλαγιά υπάρχει και ένα όμορφο πάρκο με παγκάκια και λουλούδια. Είναι ωραίο μέρος. Εκεί πήγαινα (με SMS νούμερο 6) με το αυτοκίνητο, όποτε ήταν καλός ο καιρός, για να περπατήσω λιγάκι και, τώρα με τον κορονοϊό, να ξεμουδιάσω. Σύμφωνα βέβαια με τις τελευταίες οδηγίες απαγορεύεται πια η μετάβαση με αυτοκίνητο.
Στο πάρκο αυτό τελευταία συνήθιζε να έρχεται και κάποιος κύριος με ένα σκύλο. Εκείνη την ημέρα καθόταν σε ένα παγκάκι, κάπως κοντά μου, και όλο τον άκουγα να φωνάζει «Όμορφα, Τσίπρα!» «Εδώ, Τσίπρα!» «Έλα κοντά μου, Τσίπρα!» Εγώ, που την ώρα εκείνη διάβαζα ένα βιβλίο μέσα στο αυτοκίνητο που ο χειμωνιάτικος ήλιος το ζέσταινε ευχάριστα, παραξενεύτηκα. Άνοιξα το παράθυρο περισσότερο, για να ακούσω καλύτερα. Και διαπίστωσα ότι Τσίπρα ονόμαζε ο κύριος τον σκύλο του! Σε λίγο ήρθε και ένας άλλος κύριος. Με σκύλο και αυτός. Κάθισε στο παγκάκι απέναντι. Οι σκύλοι τους στάθηκαν ο ένας απέναντι σ τον άλλο. Κοιτάζονταν και κουνούσαν τις ουρές τους. Όμως φαίνεται ότι τελικά στον σκύλο, που το αφεντικό του τον ονόμαζε Τσίπρα, δεν άρεσε η παρέα. Και άρχισε να γουργουρίζει εχθρικά. Είχε ενοχληθεί.
– Ήσυχα, Τσίπρα! φώναξε αυστηρά το αφεντικό του. Παραξενεύτηκε ο κύριος που τον άκουσε και αστειευόμενος ρώτησε.
– Γιατί ονομάζεις τον σκύλο σου Τσίπρα; Ψέματα λέει κι αυτός; Σαν τον πολιτικό μας;
Ο άλλος όμως παρεξηγήθηκε.
– Και ιντά ‘θελες να τον ονομάσω; Μητσοτάκη; Ο σκύλος μου είναι γουρλής. Δεν είναι κατσικοπόδαρος. Ούτε τυφώνες ούτε πλημμύρες ούτε λιμούς ούτε πανδημίες ούτε σεισμούς … μας έφερε. Είναι σκύλος όμορφος, ντελικανής, νταής… Τα κοπέλια μου τον εβαφτίσανε ετσά… Εσένα τον εδικό σου πώς τον-ε λένε;
Μ’ αυτά εκείνος πειράχτηκε και ειρωνευόμενος απάντησε.
– Ο δικός μου είναι θηλυκός. Τον φωνάζω Φώφη, Φώφη Γεννηματά. Αυτή δεν πολυγαβγίζει. Όμως πραγματικά, προσέχοντας τον δικό σου τώρα, διαπιστώνω ότι είναι όμορφος σκύλος. Σαν τον Τσίπρα. Πράγματι, μοιάζει του πολιτικού μας. Ακόμη και προγναθισμό έχει… Βέβαια ψέματα να μας πει δεν μπορεί, αφού δεν μιλάει. Μόνο γαβγίζει…
Εκείνη την στιγμή πέρασε κάποιος τρίτος κύριος. Στάθηκε μπροστά στο αφεντικό τού «Τσίπρα» και οργισμένος άρχισε να του λέει.
– Σε παρακαλώ, μην ξαναφήσεις τον σκύλο σου να λερώσει με τα περιττώματά του την κολόνα του ΟΤΕ, που είναι δίπλα στην πόρτα του σπιτιού μου, γιατί θά ‘χουμε κακά ξεμπερδέματα…
Και έφυγε μουρμουρίζοντας κάτι νευρικά.
– Ορίστε τα καμώματα του Τσίπρα, ψιθύρισα εγώ. (Δεν ξέρω αν με άκουσαν. Εννοούσα βέβαια τον σκύλο).
Πάντως εγώ τους άκουγα και γελούσα. Πλάκα είχανε.