Δυσοίωνο δυστυχώς προβλέπεται και το 2018 για τους φορολογούμενους, καθώς περιλαμβάνει δυσβάστακτους φόρους που θα επιτείνουν τη λιτότητα και τον κατήφορο της χώρας για άλλη μια χρονιά.
Σίγουρα πρόκειται για ανήκουστους-παρανοϊκούς φόρους και ανορθόδοξα-παρασιτικά μέτρα που επηρεάζουν τη ζωή εκατομμυρίων πολιτών μας προς το χειρότερο, είτε γιατί αυξάνεται ο ΦΠΑ στα νησιά είτε γιατί κόβεται το ΕΚΑΣ είτε γιατί αλλάζει άρδην αυξητικά ο υπολογισμός των εισφορών για τους ελεύθερους επαγγελματίες, είτε γιατί καταργούνται κοινωνικές φοροαπαλλαγές και δίκαιες εκπτώσεις φόρων κ.ά.
Χαρακτηριστικά, ο πέλεκυς θα είναι βαρύς για όλους μας, πληρώνοντας αδρά πρόσθετους φόρους ύψους 1 δισ. ευρώ μέσα στο 2018, σύμφωνα με όσα προβλέπει ο προϋπολογισμός για το ερχόμενο έτος.
Απροκάλυπτα και ανερυθρίαστα φαίνεται όμως, πως στο συνονθύλευμα της κυβέρνησης αυτής των αναρχοαυτόνομων ταχυδακτυλουργών δεν πτοούνται επιτακτικά από την «τρύπα» ύψους 2,95 δισ. ευρώ, που καταγράφεται ήδη στα φορολογικά έσοδα του 2017, προτάσσοντας αντιθέτως, δημαγωγικά και ψηφοθηρικά τα ανεδαφικά κοινωνικά επιδόματα για τα χαμηλά στρώματα, τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους αδρανείς νέους.
Εξάλλου, άλλη μία ελληνική πρωτιά και στην αύξηση φόρων το 2016, μεταξύ 35 χωρών έδειξαν και τα στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης και, σύμφωνα, λοιπόν, με την έκθεση του Οργανισμού, η Ελλάδα σημείωσε τη μεγαλύτερη αύξηση του φορολογικού βάρους ως ποσοστό των φορολογικών εσόδων και των ασφαλιστικών εισφορών επί του ΑΕΠ και στη δεύτερη θέση βρίσκεται η Ολλανδία.
Έτσι, με μαθηματική ακρίβεια, οι ενδείξεις ή μάλλον οι αυταπόδεικτες αποδείξεις συγκλίνουν πως η πατρίδα μας οδηγείται μεθοδικά αργά αλλά στρατηγικά σταθερά και με στόχο, σε ένα οικονομικό σοκ ένδειας και ωχαδερφισμού όπως αυτό που πέρασαν τη δεκαετία του ‘90 κοινωνίες όπως της Τσεχίας, της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας. Ένα βασικό χαρακτηριστικό αυτών των χωρών ήταν η αναδιανομή πλούτου, η φυγή όσων μπορούσαν να φύγουν από τη χώρα και η εξαθλίωση των υπολοίπων.
Πραγματικά συγκλονιστικά είναι και τα τελευταία στατιστικά στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών αναφορικά με το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας, λόγω της κρίσης, αφού φέτος καταγράφεται η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ θανάτων και γεννήσεων στην ελληνική επικράτεια τα τελευταία χρόνια.
Ειδικότερα, έως σήμερα στα αρχεία του υπουργείου Εσωτερικών έχουν καταχωρηθεί 113.247 θάνατοι και 81.850 γεννήσεις δημιουργώντας ένα ακόμα εφιαλτικό χάσμα αριθμών για τον πληθυσμό των Ελλήνων.
Παράλληλα, εντυπωσιακή είναι η άνοδος που σημείωσαν τα σύμφωνα συμβίωσης το 2017 σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια φτάνοντας στα 4.259. Το 2016 ο αριθμός των συμφώνων συμβίωσης ήταν της τάξης των 3.678, το 2015 καταγράφηκαν 2.535 και το 2014 ανήλθαν σε 1.568. Αυξημένα σε σχέση με πέρυσι είναι και τα διαζύγια αφού μέχρι στιγμής έχουν εκδοθεί 12.732 πράξεις 310 περισσότερες συγκριτικά με το 2016. Η χρονιά με τα περισσότερα διαζύγια πάντως παραμένει το 2014 (18.353) και έπεται το 2015 με 17.750.
Είναι γεγονός ότι η οικονομική κρίση προκαλεί σοβαρές επιπτώσεις στην επιχειρηματικότητα και στην κοινωνική ζωή, όπως μείωση ή και απουσία εισοδήματος, ανεργία, απώλειες στην ευημερία, ώθηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού στη φτώχεια, αύξηση της εγκληματικότητας και των κοινωνικών ανισοτήτων.
Επιπλέον, οι συνέπειες δεν αφήνουν αλώβητες και την ψυχική υγεία των ανθρώπων, αυξάνοντας δραματικά και καταστροφικά τα ποσοστά της κατάθλιψης, της κατάχρησης αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών, των αγχωδών διαταραχών και ναρκωτικών ουσιών.
Επιπρόσθετα, περίπου το 30% των νέων πτυχιούχων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι άνεργοι, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι στο 14%. Η ανεργία στους νέους μεταξύ 18-24 ετών ανέρχεται στο 69,8%, ποσοστό αρκετά υψηλότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο του 20%.
Έτσι λοιπόν οι αιτίες της νεανικής μετανάστευσης οφείλονται αυτονόητα στις καλύτερες προοπτικές επαγγελματικής εξέλιξης στο εξωτερικό, στην αξιοκρατία στον εργατικό χώρο, στις οικονομικές απολαβές και στην απόκτηση περισσότερων εξειδικευμένων γνώσεων.
Τελικά σε ένα μεγάλο ποσοστό, το ασφαλιστικό μαζί με την απροσδιόριστη μισθοδοσία του ευρύτερου δημόσιου τομέα είναι σήμερα πια οι βασικότεροι παράγοντες που ευθύνονται για τη θηριώδη διόγκωση του δημόσιου χρέους της χώρας.
Έπειτα, ο ανεξέλεγκτος δανεισμός, η συνεχής αύξηση των εισαγωγών με ταυτόχρονη μείωση των εξαγωγών, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων στις διεθνείς αγορές, η διόγκωση του δημόσιου τομέα, οι υπερβολικές μισθολογικές απαιτήσεις ορισμένων επαγγελματικών ομάδων, η διαφθορά και η φοροδιαφυγή δημιούργησαν σταδιακά ένα τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα, οδηγώντας το κράτος σε όλο και περισσότερο δανεισμό και τελικά σε ένα εξαιρετικά υψηλό δημόσιο χρέος.
Αναπόφευκτα δημιουργήθηκε ένα απροσπέλαστο πελατειακό σύστημα και μετατράπηκε σε «οπλισμένο σκυρόδεμα» που έπνιγε την ανάσα της κοινωνίας και έδειξε απίστευτη προσαρμοστικότητα στα νέα δεδομένα, αφού ακόμα και όσοι διέθεταν τα προσόντα για μία «θέση» έπρεπε να το προσκυνήσουν για να την αποκτήσουν.
Σήμερα δεν αντιμετωπίζουμε τον άμεσο κίνδυνο να γίνουμε σκλάβοι με την έννοια του παρελθόντος αλλά τον ορατό εχθρό να ζήσουμε σαν σκλάβοι σε μια ζωή χωρίς νόημα και σκοπό, αφού επικρατεί στον μέγιστο βαθμό η ασυδοσία, η αναρχία, η ανομία, η διαφθορά και η σήψη στα θεμέλια της κοινωνίας και της πολιτικής εξουσίας φυσικά.
Συστηματικά υπάρχει όμως η διακυβέρνηση μέσω του φόβου της καταστροφής και όσο πιο κλεισμένοι, εξαρτημένοι και απομονωμένοι είναι οι άνθρωποι σε αυτό το προς πώληση «εγώ» σ’ αυτή την «αυτιστική» ατομικότητα, τόσο πιο ευάλωτοι είναι στον φόβο της απώλειας.
Άμεσα χρειάζεται ένα μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχέδιο αναφοράς, διαμορφωμένο μέσα από κοινωνική διαβούλευση που να οδηγεί στην υλοποίηση ενός τελικού στόχου, του οράματος που έχει επιλέξει μια κοινωνία για το μέλλον της οικονομίας της.
Γι’ αυτό και κοινωνίες χωρίς οράματα είναι καταδικασμένες σε στασιμότητα κι αφανισμό και νομοτελειακά είμαστε σε απόσταση αναπνοής από αυτές τις τραγικές συνέπειες, για τις οποίες θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να απολογηθούμε στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές.
Ειδικά και συντονισμένα, απαιτείται ένα νέο Πολιτικό Σύνταγμα δεσμευτικού χαρακτήρα, που να προϋποθέτει, κατά την άποψή μου, την υπέρβαση του Έθνους-Κράτους και να συνδυάζει δραστικά και εφαρμόσιμα ζωτικής σημασίας μέτρα σοκ αφύπνισης και αμέσου δημοσιονομικού -αναπτυξιακού αποτελέσματος όπως:
-Θέσπιση μέσω οικονομοτεχνικής μελέτης ελκυστικού οριζόντιου φορολογικού συντελεστή νομοθετημένου για 25 έτη και για όλα τα φορολογητέα εισοδήματα ανεξαρτήτως πηγής και για τα επιχειρηματικά κέρδη, διασφαλίζοντας ένα σταθερό φορολογικό και εργασιακό σύστημα με ταυτόχρονη προσέλκυση υγιών επενδύσεων από το εξωτερικό.
-Μείωση ΦΠΑ στο 15%, χρήση υποχρεωτικού πλαστικού χρήματος σε όλες τις συναλλαγές για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, κατάργηση του επιδόματος ανεργίας και δημιουργία επιδόματος εργασίας για όλες τις επιχειρήσεις, πλήρως νοικοκύρεμα του Κράτους σε όλες τις βαθμίδες(Δημόσια Διοίκηση-Εκπαίδευση-Υγεία) και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με σύγχρονες μεθόδους τεχνοκρατικής διοίκησης.
-Εφαρμογή νέου φορολογικού συντελεστή, μειωμένου κατά 50% για πέντε χρόνια τουλάχιστον, σε περιπτώσεις επαναπατριζόμενων επιχειρήσεων που μετέφεραν τη δραστηριότητά τους στο εξωτερικό, εφόσον ο επαναπατρισμός τους συνοδεύεται με δημιουργία ικανού αριθμού θέσεων πλήρους απασχόλησης.
-Θέσπιση οριζόντιου φορολογικού συντελεστή για τα επιχειρηματικά κέρδη στο 0% για τα πέντε πρώτα έτη λειτουργίας νεοφυών επιχειρήσεων στον χώρο της υψηλής τεχνολογίας ή της καινοτομίας και της αγροτικής παραγωγής.
Συγκριτικά, η Ελλάδα είναι ευλογημένος τόπος, καθώς χωρίς μεγάλη προσπάθεια μπορεί να έχει υψηλά έσοδα από φυσικούς πόρους όπως ο ήλιος και η θάλασσα και κατ’ επέκταση τον τουρισμό όλες τις εποχές του χρόνου. Επιπλέον, μπορεί να ενισχύσει αυτά τα έσοδα εκμεταλλευόμενη τη στρατηγική γεωγραφική της θέση στη Ν.Α. Μεσόγειο σαν εναλλακτικός ενεργειακός κόμβος στο ρωσικό μονοπώλιο αλλά και ως την εγγύτερη στην ανερχόμενη Ασία πύλη της Ε.Ε.
Εύστοχα, για να μεγιστοποιηθούν, όμως, αυτά τα ουσιώδη οφέλη, χρειάζεται η ελληνική οικονομία και κοινωνία να απελευθερωθούν ολοκληρωτικά από το κράτος-δυνάστη των συντεχνιών, των κολλητών και εν γένει των παρασιτικών νοοτροπιών…
Είναι όντως κρίμα και συνάμα καταστροφικό για την Ιστορία της Ελλάδας καθότι εντέχνως και σκοπίμως η πολιτική εξουσία των τελευταίων 35 ετών, στην πλειονότητά της φυσικά, δεν έπραξε το αυτονόητο και παράλληλα δεν άδραξε τις πολύτιμες ευκαιρίες ώστε να εφαρμοστεί απαρέγκλιτα η λαϊκή εντολή για υπεύθυνη και χρηστή τεχνοκρατική διοίκηση προς όφελος του κοινού συμφέροντος αλλά και η απλή λογική στη διοίκηση – διαχείριση της κεντρικής εξουσίας αλλά και της τοπικής αυτοδιοίκησης γενικότερα.
Εύγλωττα και επίκαιρα, λοιπόν, τα λόγια του Δημοσθένη χιλιάδες χρόνια πριν για την κατάντια της Ελλάδας και τα γενεσιουργά αίτια του ξεπεσμού και του αμοραλισμού των αξιών και παραδόσεων, προφανώς και είναι διαχρονικά…
«Οι ελληνικές πόλεις νοσούν. Οι πολιτευόμενοι και διαχειριστές των Κοινών δωροδοκούνται και εξαγοράζονται.
Κι όσο για τη μεγάλη μάζα των πολιτών, είτε δεν αντιλαμβάνονται τα όσα διαπράττουν οι κυβερνώντες είτε τα αντιλαμβάνονται αλλά δεν αντιδρούν, βυθισμένοι όπως είναι στη ραστώνη και την άνεση της καθημερινότητας.
Από τούτη την αρρώστια έχουν προσβληθεί παντού οι πάντες – απλώς ο καθένας τρέφει την ψευδαίσθηση ότι η συμφορά δεν θα χτυπήσει τη δική του πόρτα, αλλά θα διασφαλίσει τα δικά του συμφέροντα εκμεταλλευόμενος τους κινδύνους των άλλων. Αποτέλεσμα, οι λαοί να χάνουν την ελευθερία τους λόγω υπερβολικής και αντίθετης προς τις επιταγές των καιρών ραθυμίας, ενώ οι προεστοί, που πίστευαν ότι ξεπουλούν τα πάντα εκτός από τους εαυτούς τους, αντιλαμβάνονται τώρα ότι το πρώτο πράγμα που εκχώρησαν ήταν ο εαυτός τους».