Το μήνυμα που έφτασε στα κινητά μας, ήταν λιτό και σαφές: «1978–2018 ! 40 χρόνια Σ.Α.Χ. Την 29 Μαΐου ώρα τάδε…στο σημείο δίνα….»
Ήταν άνοιξη 1978 όταν και οι ενενήντα, στο παράγγελμα: «Προς ορκωμοσία υψώσατε την δεξιά», σηκώσαμε το χέρι και με μια φωνή απαγγείλλαμε τον όρκο ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνου Τσάτσου: «Ορκίζομαι να φυλάττω πίστη εις την πατρίδα, υπακοή εις το Σύνταγμα και τους νόμους του Κράτους…».
Ύστερα σκορπιστήκαμε σε όλη την Ελλάδα, όπου η Πατρίδα «εκέλευσεν» για να κάνομε τον όρκο μας πράξη… Και τον κάναμε…
Τα χρόνια πέρασαν, η ζωή μας γέμισε με ιστορίες ανθρώπων, συγκρούσεις του καλού με το κακό, του νόμου με την ανομία, του δίκιου με το άδικο, του σωστού με το λάθος, του δικού μας θέλω με το θέλω των ανωτέρων, του δικού μας εγώ με το εγώ των προϊσταμένων, του δικού μας πιστεύω με την υπακοή στην «διαταγή»…
Κάπως έτσι περιγράφεται η υπηρεσιακή πορεία των αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ., κάπως έτσι πέρασε και η υπηρεσιακή θητεία των συμμαθητών μου, της τάξης μου, της «σειράς του 1978».
Άλλες τότε οι συνθήκες εκπαίδευσης στη Σχολή Αξιωματικών Χωροφυλακής (Σ.Α.Χ.), στην οδό Μεσογείων στην Αθήνα, όπου κάτω από την κανονική ενδεικτική επιγραφή στην μετώπη του κτιρίου της Σχολής, διακρίνεται χαραγμένη η επιγραφή: ΙΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟΝ.
Για τέτοιο είχε φτιαχτεί το κτίριο κάποτε, μα στη πορεία έγινε Σχολή Χωροφυλακής…
Μπορεί να μη γίναμε ιεροδιδάσκαλοι, ιερομόναχοι ή ιεροκήρυκες….Ξέρω όμως ότι η τάξη μου έβγαλε ικανούς αξιωματικούς για το ρόλο που τους προόριζε η Πολιτεία, η κάθε Πολιτεία.
Οι περισσότεροι αποστρατεύτηκαν στρατηγοί, και η συνεισφορά μας στην δημόσια τάξη κι ασφάλεια, καταγράφηκε θετικά, σε πολύ πιο ταραγμένες εποχές του δημόσιου βίου…
Καταγράφω στο χαιρετισμό, του τιμητικά προσκεκλημένοι στο αντάμωμα λοχαγού μας Α.Μπρούσαλη, που ανέφερε ανάμεσα σε άλλα: «Σας δοκιμάσαμε σκληρά στην εκπαίδευση σας στη Σχολή, έτσι έπρεπε. Η αντοχή του χρυσού δοκιμάζεται στους 3000 βαθμούς Κελσίου….»
Το προχθεσινό μας αντάμωμα είχε απ’ όλα. Ήταν όλοι σχεδόν εκεί. Όσοι δεν μπόρεσαν να έρθουν, ήταν εκεί με την σκέψη και τα μηνύματα τους…. Αγκαλιές, φιλιά, συγκίνηση, δάκρυα, πειράγματα, γέλια, διασκέδαση, επισκέψεις, ξεναγήσεις… Είχε όμως και αναφορά στους μόνιμα πλέον απόντες…
Δεκαεπτά από τους συμμαθητές, μας κοίταζαν, από ψηλά…. Στο μνημόσυνο που κάναμε στην εκκλησία της Σχολής, η συγκίνηση βούρκωσε τα μάτια μας όταν ακούστηκαν τα ονόματά τους από τον αρχηγό της τάξης και το νοερό συναπάντημα μας με τις μνήμες τους πήρε διάσταση οράματος, κάπου εκεί κοντά στους ίδιους χώρους, όπως κάποτε…
Ναι, ήταν υπέροχο το αντάμωμα μας. Φώτισε το μυαλό και τις καρδιές μας, γιατί ακόμη κι αν:
«…τα χρόνια λιγοστεύουνε το λάδι στο καντήλι, ψαρένουνε μαύρα μαλλιά μα δεν ξεχνιούνται οι φίλοι…»
ΥΓ: Εγκάρδιο ευχαριστώ στον αρχηγό της τάξης Στρατή Κυριακάκη και στους συμμαθητές Παναγιώτη Στρατάρα, Παναγιώτη Τσίχλη, Παναγιώτη Ζέππο, Γιώργο Φωτεινό και όσοι άλλοι εργάστηκαν επίμονα και επίπονα για αυτή τη συνάντηση.
Γ. Μ.
Ιούνης 2018