[Στους δραματικούς αγώνες (θεατρικές παραστάσεις) της αρχαίας Αθήνας οι τρεις τραγωδίες της τριλογίας ήταν συνήθως από τον ίδιο θεματικό κύκλο, π.χ. στην τριλογία του Αισχύλου, Προμηθεύς Πυρφόρος, Προμηθεύς Δεσμώτης, Προμηθεύς Λυόμενος. Στη δική μας τριλογία τα θέματα είναι από την πολιτική επικαιρότητα].
- Η αβάστακτη γοητεία των αναλυτών
Είναι γνωστό ότι μια επιστημονική ανάλυση προϋποθέτει εξειδίκευση, π.χ. η ψυχανάλυση, η ανάλυση λογοτεχνικού κειμένου κ.λπ. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο σχετικά με την πολιτική ανάλυση. Εδώ τα πράγματα ισοπεδώνονται, για να μην πω αγριεύουν. Όλοι οι Έλληνες είμαστε ξεφτέρια στην πολιτική ανάλυση. Άλλωστε, είναι τόσο εύκολο, τόσο απλό! Άμα δεν έχεις εύκολη πρόσβαση στα τηλεπαράθυρα, όπου έχουν προτεραιότητα οι εκλεκτοί πανελίστες, πολιτικολογούντες, οικονομολόγοι, συνταγματολόγοι, διεθνολόγοι, μπαίνεις στο προσφιλές σου φέισμπουκ και ανεβάζεις τις εξυπνακίστικες ατάκες σου ή παίρνεις μολύβι και χαρτί και σκαρώνεις το αρθρίδιό σου. Τόσο απλό. Όπου, μπορείς να βγάλεις τα εσώψυχά σου. Να βρίσεις, στο όνομα της κριτικής πάντα, πολιτικούς, ακόμη και τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν πειράζει αν είναι κακογραμμένα και ανορθόγραφα. Σημασία έχει το παπαγάλισμα και το βρίσιμο, που το κάνεις, γιατί μπορείς να το κάνεις, βρε παιδί μου, τονώνει την αυτοπεποίθηση. Θα μου πείτε, τώρα τι μας λες, θίγεις την ελευθερία του λόγου; Όχι, προς θεού! Άλλωστε, είμαι θαυμαστής της αθηναϊκής δημοκρατίας, όπου λειτουργούσε η συνέλευση του λαού (εκκλησία του δήμου), στην οποία μπορούσαν να πουν ελεύθερα τη γνώμη τους όλοι οι πολίτες. Το μόνο που θα έλεγα είναι ότι οι κριτικές, για να είναι καλοπροαίρετες, πρέπει να συνοδεύονται από επιχειρήματα πειστικά, αλλιώς καταντούν λόγοι κενοί και μοχθηροί, μωρίας μάλλον αποκυήματα.
Στο κάτω κάτω, οι άνθρωποι του μόχθου και της καθημερινής βιοπάλης δεν νοιάζονται για τέτοιες αναλύσεις, φουσκωμένες με αέρα και μπουρδολογίες, αλλά καρτερικά συνεχίζουν τον αγώνα της επιβίωσης. Είναι αυτοί τελικά, που σώζουν την παρτίδα.
- Η αβάστακτη αθλιότητα της διαπλοκής
Η διαπλοκή και η διαφθορά είναι απότοκα του καπιταλιστικού συστήματος. Πλέον, η αποκάλυψη ενός σκανδάλου δεν αποτελεί είδηση. Έχομε τόσο εξοικειωθεί, ώστε να το θεωρούμε περίπου ένα διαστρεβλωμένο, αλλά αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο, όπως π.χ. τη μόλυνση του περιβάλλοντος. Ο λαός μένει εμβρόντητος ακούοντας για χορούς εκατομμυρίων, που διοχετεύονται με offshore εταιρείες σε γοητευτικούς εξωχώριους φορολογικούς παραδείσους. Ακούμε συχνά τον μεροκαματιάρη, τον εργάτη, τον αγρότη, έμπλεο απορίας, να διερωτάται: Τι στο καλό τα θέλουν τόσα λεφτά;
Αυτό το νοσηρό φαινόμενο έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε όλο τον πλανήτη. Οι πολυεθνικές εταιρείες έχουν θεοποιήσει το χωρίς ηθικά όρια κέρδος. Πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι εταιρείες των εξοπλιστικών προγραμμάτων και οι φαρμακοβιομηχανίες. Εκεί τα κέρδη είναι τεράστια, και επομένως οι προμήθειες δελεαστικές, και ακολούθως οι «διαχειριστές» ενδοτικοί στη διαφθορά.
Η διαφθορά είναι μια ίωση, που εισχωρεί παντού. Ο μολυσμένος ιός παρασκευάζεται μέσα στις άπληστες καρδιές και στα αρρωστημένα μυαλά αυτών που εμπορεύονται τη δυστυχία και το χάος της κοινωνίας.
Απαισιόδοξη λοιπόν η προοπτική της ανθρωπότητας; Θέλω να πιστεύω, και ελπίζω, ότι οι μελλοντικές γενιές, τα νέα παιδιά, θα δουν ξεκάθαρα την αλήθεια. Συχνά κατακρίνουν τους νέους ότι νοιάζονται μόνο για την καλοπέρασή τους. Δεν είναι βέβαια επιλήψιμο να νοιάζονται για την ευτυχία τους. Οι νέοι όμως έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι δυνατό να είναι ευτυχισμένοι σε ένα κόσμο μολυσμένο από την απληστία και την υποκρισία, στον οποίο θα κινούν τα νήματα οι έμποροι του θανάτου και της δυστυχίας και το μέλλον τους θα καθορίζεται από τις πολυεθνικές εταιρείες.
- Η αβάστακτη ουτοπία της συναίνεσης
Συχνά ακούμε τους πολιτικούς στο Κοινοβούλιο να επικαλούνται τη συναίνεση, ανάλογα με τη ροπή της πολιτικής πλάστιγγας. Για να είμαστε ειλικρινείς, η συναίνεση είναι ένα σχήμα λόγου, μπορούμε να πούμε ότι είναι ανέφικτη, και μάλιστα μεταξύ κομμάτων που ανταγωνίζονται για την κατάληψη της πολυπόθητης εξουσίας, και κυρίως, όταν υπάρχουν αγεφύρωτες διαφορές στη στρατηγική πολιτική τους. Δεν θα περιμέναμε βέβαια η αντιπολίτευση να χειροκροτήσει και να ψηφίσει τον προϋπολογισμό του κυβερνώντος κόμματος. Ούτε να χειροκροτεί τον πρωθυπουργό, όταν κατακεραυνώνει την αντιπολίτευση ή και αντίστροφα. Όμως στα θέματα της Εθνικής Άμυνας, της εξωτερικής πολιτικής και της Παιδείας θα μπορούσε να χαράσσεται από όλα τα κόμματα μια ενιαία και σταθερή εθνική πολιτική.
Με την καθιέρωση της απλής αναλογικής δίνεται περισσότερος χώρος στη συναίνεση. Ο δικομματισμός καλλιεργεί τις νοσηρές τάσεις του αυταρχισμού και της αλαζονείας, τους ύποπτους διαύλους των συγκοινωνούντων δοχείων, και το χειρότερο, την υπερφίαλη ιδιοκτησιακή νοοτροπία επί της εξουσίας. Με την απλή αναλογική ανοίγονται περισσότερα παράθυρα, για να πνεύσει δημοκρατικός άνεμος από πολλές διόδους.
Και να μην ακούμε πια το παραμύθι της αυτοδυναμίας και της κυβερνητικής σταθερότητας. Δοκιμασμένο και αποτυχημένο μοντέλο. Είδαμε πού μας οδήγησε.
Μόνο με την παρουσία στη Βουλή όλων των κοινωνικών ομάδων και ενδεχομένως τη συμμετοχή τους στη χάραξη μιας πολιτικής που ευνοεί τα λαϊκά συμφέροντα, μπορούμε να πούμε ότι εξασφαλίζεται ολόπλευρη και δικαιότερη εκπροσώπηση του λαού.
Στην αρχαία Αθήνα το κόμμα των δημοκρατικών και το κόμμα των ολιγαρχικών (αριστοκρατικών) έδιναν ομηρικές μάχες στην εκκλησία του δήμου. Στο τέλος η απουσία συναίνεσης και η αλαζονική πολιτική της Αθήνας απέναντι στους συμμάχους της οδήγησαν στον ολέθριο Πελοποννησιακό Πόλεμο, στην κατάληψη της εξουσίας από τους τριάντα τυράννους και στην κατάργηση της δημοκρατίας.