Ο ποιητής Κώστας Βάρναλης στην ποιητική συλλογή του “Το φως που καίει” και συγκεκριμένα στο ποίημα “Οι πόνοι της Παναγιάς” γράφει ότι είναι “θεριά οι ανθρώποι” και για τον Ιησού πως χίλιες φορές κι αν γεννηθεί χίλιες θα τον σταυρώσουν.
Η διατύπωση αυτή και άποψη του μαρξιστή Κ. Βάρναλη έχει αρκετή δόση αληθείας, δεν αποδίδει, όμως, την πραγματικότητα. Κι αυτό, γιατί αδικεί τα θηρία. Ως γνωστόν, τα σαρκοφάγα θηρία μπορεί να σκοτώνουν ένα ζώο για να κορέσουν την πείνα τους. Όμως, αφού χορτάσουν, αρκούνται σ’ αυτό, το ένα ζώο, δεν συνεχίζουν το αιμοβόρο ένστικτό τους, να κατασπαράξουν, δηλαδή, επιπλέον ζωντανά. Απλώς, ικανοποιούν τις βιολογικές τους ανάγκες, μέχρι τον κορεσμό τους, σταματούν όταν πια χορτάσουν.
Με τους ανθρώπους, δυστυχώς, συμβαίνει να μην αρκούμεθα στο να εξασφαλισθεί, απλώς, η επιβίωσή μας αλλά επιδιώκουμε να εξοντώσουμε βιολογικά ή ψυχικά το σύνολο, όχι μόνο των προσωπικών μας αντιπάλων, αλλά, αν μπορέσουμε, και το σύνολο της ανθρωπότητας για να ζήσουμε μόνο εμείς.
Το συναντούμε το φαινόμενο αυτό, την αχορτασιά, όχι μόνο με τον ατομικό οικονομικό πόλεμο, που οδηγεί στην ψυχική συντριβή του “άλλου”, αλλά και με τον καπιταλισμό των ολίγων που στοχεύει στην εξολόθρευση εθνών και λαών. Η ανθρωποφαγία, μάλιστα, φθάνει ως την χρήση ακόμη και μαζικών όπλων καταστροφής, ελπίζοντας οι πολεμοχαρείς ότι μετά από ένα μαζικό και ολοκληρωτικό πόλεμο που θα εξαπολύσουν, θα επιζήσουν οι ίδιοι σε υπόγεια καταφύγια, για να … κληρονομήσουνε τη γη!!
Αλλά και στον τόπο μας και στις μέρες μας, δυστυχώς, υπάρχουν επικυρίαρχοι πολιτικά που καθημερινά επιδίδονται σε προσωπικές δολοφονίες των ψυχών των πολιτικών τους αντιπάλων. Πριν να γίνουν, όμως, εξουσιαστές, και μάλιστα την εποχή της νεότητάς τους, εποχή της μαρξιστικής τους συγκρότησης, μάθαιναν, αν έμαθαν, ότι ο αγώνας δεν είναι ούτε για τη δολοφονία μεμονωμένων πολιτικών αντιπάλων ούτε για την ψυχολογική εξόντωση συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων. Δηλαδή, “μάθαιναν”, πως ο αγώνας είναι ταξικός, παλλαϊκός.
Αγώνας παλλαϊκός, όπως οι γονείς μας γνώριζαν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και μαθαίναμε οι γενιές, οι οργανωμένοι στα χρόνια της δικτατορίας στο ΠΑΜ του Μίκυ ή το ΠΑΚ του Ανδρέα, μέσα από την παράνομη εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Π.Α.Μ. και τον παράνομο “Ριζοσπάστη”. Ότι ο αγώνας είναι για “Ενιαία οργανωμένη Αντίσταση για την ανατροπή της τυραννίας”. Δεν είναι αγώνας, δηλαδή, προσωπικών δολοφονιών, έστω κι αν φαίνεται να έχουν τη μορφή προσωπικής λεβεντιάς.
Άλλο, λοιπόν, η λαϊκή, ενιαία οργάνωση και πάλη και άλλο η προσωπική δράση και εξόντωση αντίθετων πολιτικών προσώπων, πράξη που μπορεί, στις περισσότερες φορές, να φέρει αντίθετα αποτελέσματα. Και αυτό τηρήθηκε είτε από μαρξιστική συγκρότηση είτε από θρησκευτική συνείδηση είτε, επιπροσθέτως, γιατί ορισμένοι από τη γενιά εκείνης της εποχής είχαμε γονείς που ήταν θύματα πολιτικών δολοφονιών του εμφυλίου και δεν συμφωνούσαμε στη χρησιμοποίηση της ίδιας μεθόδου.
Είναι, λοιπόν, λυπηρό στην εποχή μας, άνθρωποι που έχουν απεμπολήσει την ιδεολογία της νεότητάς τους, σήμερα κρατούντες και ισχυροί στα έδρανα της εξουσίας (δεν γίνεται λόγος για τους τυχοδιώχτες της πολιτικής), να επιχειρούν προσωπικές επιθέσεις και κατασυκοφάντηση, την ψυχική δολοφονία πολιτικών, μεμονωμένων αντιπάλων και αντιφρονούντων, επιστρατεύοντας και την ψευδολόγο προπαγάνδα.
Στην πολιτική, θεμιτό εθεωρείτο διαχρονικά, μια παράταξη να χρησιμοποιεί πολιτικά επιχειρήματα, προκειμένου να “αδειάσει” την αντίπαλη παράταξη. Ήταν και είναι ένα πολιτικό “παιγνίδι”, ένας αγώνας, από την εποχή της θέσπισης της αστικής Δημοκρατίας, παλαιότερης και νεότερης.
Η ψυχολογική, όμως, δολοφονία μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι είναι η χειρότερη και από τη σωματική. Γιατί, συντρίβει τον άνθρωπο ψυχολογικά και τον βασανίζει, τον “πεθαίνει” επί πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, καθημερινά, διά βίου, οδηγώντας τον πολλάκις στην αυτοκτονία.
Είναι, λοιπόν, λυπηρό να βλέπει κανείς πρώην “μαρξιστές” να χρησιμοποιούν την προπαγάνδα, τη διαστρέβλωση εννοιών και αξιών και την κατασυκοφάντηση συγκεκριμένων πολιτικών τους αντιπάλων. Δίδοντας, μάλιστα, και το παράδειγμα, διδάσκουν νέα ήθη στις νέες γενιές.
Οι προηγούμενοι είχαμε μάθει τότε, τα χρόνια τα δίσεκτα, όχι μόνο όσοι είχαν πολιτική, αριστερή συγκρότηση, αλλά και όσοι ακολουθούσαν τον σπουδαίο αγωνιστή της ελευθερίας, κατά του ανελεύθερου καθεστώτος, τον παπα-Γιώργη Πυρουνάκη, που διεκήρυσσε αγωνιζόμενος πως “ο αγώνας μας δεν είναι αγώνας εναντίον προσώπων. Είναι αγώνας εναντίον καταστάσεων”. Το διεκήρυσσε, επίσης, φωνάζοντας και γράφοντας “ξύπνα λαέ, ξύπνα παπά του Θεού και του λαού”! Καλούσε, με άλλα λόγια, σε γενική λαϊκή αντίσταση. Μια αντίληψη θεολογική, που ήταν ταυτοχρόνως και μαρξιστική, συνταίριαζε και καλούσε για τη λαϊκή πάλη.
Για κάποιους, όμως, από τους σημερινούς εξουσιαστές, ισχύει, δυστυχώς, ο στίχος του ποιητή: “αχ, νιότη μου, που μου ’λεγες πως θα γινόμουν άλλος”.
* Ο Αντώνης Σανουδάκης – Σανούδος είναι καθηγητής Ιστορίας της ΠΕΑΕΚ -συγγραφέας