Την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου, στο ιστορικό και πανέμορφο Παναθηναϊκό Στάδιο, ο δημιουργηθείς σύλλογος συγγενών των θυμάτων του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, διοργάνωσε μία μεγάλη συναυλία-αφιέρωμα στη μνήμη των αθώων ανθρώπων τους που χάθηκαν την δραματική ημερομηνία της 28ης Φεβρουαρίου του 2023.
Μια ομολογουμένως συγκινητική κίνηση για τις πενήντα επτά άδικα χαμένες ψυχές, πλημμυρισμένη από δημοφιλή τραγούδια ερμηνευμένα από ξεχωριστούς καλλιτέχνες.
Σκοπός της νυχτερινής εκείνης εκδήλωσης, ενάμιση χρόνο μετά, ήταν η ευχή και παράκληση ώστε να μην επαναληφθούν και ξεχαστούν όλα τα απαράδεκτα του γεγονότος της κοιλάδας των Τεμπών, μια ανείπωτη κυριολεκτικά τραγωδία που συντάραξε για ακόμα μια φορά ολόκληρο το πανελλήνιο.
Στην συναυλία έδωσαν το ‘’αγωνιστικό’’ παρόν αρκετοί σπουδαίοι στον τομέα τους καλλιτέχνες και μάλλον αφιλοκερδώς. Ήταν μια βραδιά-προσκλητήριο, όπως ειπώθηκε, μία συναυλία ένωσης και ενθύμησης, με επικεφαλής την εμφανώς συγκινημένη μητέρα ενός θύματος, την γιατρό Μαρία Καρυστιανού.
Τώρα όμως που τα φώτα της καθ’ όλα σπουδαίας εκδήλωσης του Παναθηναϊκού Σταδίου έσβησαν, αναδύθηκαν στην επιφάνεια κάποια ανελέητα ερωτήματα που από μια άποψη εγγίζουν και αφορούν αυτές γενικώς τις εκδηλώσεις.
Γιατί λοιπόν, ενώ η βραδιά ήταν αφιερωμένη στα θύματα των Τεμπών, μεγάλο τμήμα των ευρισκομένων στις κερκίδες άρχισαν να εκστομίζουν υβριστικά συνθήματα γνωστά από τα τελευταία χρόνια εναντίον του πρωθυπουργού ή υπέρ άλλων γεγονότων που λαμβάνουν χώρα στη γειτονιά μας;
Και βεβαίως γιατί τα ανέχθηκαν όλα αυτά οι οργανωτές της εκδήλωσης; Τι ακριβώς ανέμεναν να κερδίσουν από τις συγκεκριμένες διαμαρτυρίες;
Τα όσα διημείφθησαν, ομιλίες και μουσικές εκδηλώσεις, εκείνη την Παρασκευή στο Καλλιμάρμαρο στάδιο στη συναυλία για τη μνήμη των θυμάτων της κοιλάδας των Τεμπών, έφερε στην μνήμη και άλλες παρεμφερείς καταστροφές που έμειναν στην συλλογική μνήμη του τόπου μας.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η εγνωσμένη ανοργανωσιά του ελληνικού κράτους από τη μια μεριά, και η επιπολαιότητα πολλών υπαλλήλων, του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα από την άλλη, έγινε η αφορμή να δούμε δυστυχώς και άλλα πολλά τέτοια γεγονότα.
Να θυμηθούμε τους εικοσιένα μαθητές από την Ημαθία, πάλι στα Τέμπη, που καρατομήθηκαν από μελαμίνες και νοβοπάν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα;
Ή μήπως εκείνο το καλοκαίρι του μακρινού έτους 2007, όταν μια σειρά από πυρκαγιές σε πολλούς νομούς της Ελλάδας και ειδικά της Πελοποννήσου οδήγησαν σε απώλεια ογδόντα τεσσάρων ψυχών, πέρα από υλικές καταστροφές απύθμενης έκτασης;
Και πιο πρόσφατα, δεν μπορούμε φυσικά να αγνοήσουμε την δραματικότερη και φονικότερη πυρκαγιά στην ιστορία που έγινε στο Μάτι και έστειλε στον τάφο εκατόν τέσσερις συνανθρώπους μας, την υποκριτική συγκέντρωση με επικεφαλής τον τότε πρωθυπουργό και με παρουσία και άλλων ανεύθυνων και μοιραίων προσωπικοτήτων, σε μια συγκέντρωση όπου όλοι γνώριζαν για τους νεκρούς αλλά κορόιδευαν ολονυχτίς τον ελληνικό λαό σε ένα σόου αισχρό και κατάπτυστο, και το ακόμα χειρότερο, δεν έκαναν τίποτα για όσους ήταν εγκλωβισμένοι στα νερά όλη νύχτα και με όσα ακολούθησαν!
Φέρνοντας στη θύμηση όλα αυτά και πολλά άλλα, διερωτάται κάποιος αν άξιζαν και εκείνα τα θύματα των προαναφερόμενων τραγωδιών μια συναυλία, μια εκδήλωση πανελλήνιας εμβέλειας, ή κάτι άλλο παρεμφερές.
Είχαν και εκείνοι αγαπημένους, γονείς, συγγενείς, γειτόνους και φίλους που έχασαν δικούς τους ανθρώπους.
Όμως υπέφεραν όλα αυτά τα διαρρεύσαντα χρόνια με ξεχωριστή αξιοπρέπεια, με ευαισθησία, χωρίς αντικυβερνητικά συνθήματα και πολιτικές αιχμές για διεθνή προβλήματα, χωρίς να διεκδικούν ακραία γεγονότα σε πλατείες που να θυμίζουν την προηγούμενη δεκαετία με τους πολυπληθείς λαϊκιστές των δρόμων και των πλατειών έξω από το Κοινοβούλιο, προσδοκώντας σε πολυποίκιλες ανατροπές και τόσα άλλα τραγικά και βρώμικα που βιώσαμε.
Καθ’ όλα απαραίτητη η εκδήλωση στο Παναθηναϊκό Στάδιο για τις ψυχές των θυμάτων, αλλά αφόρητα υποκριτική για κάποιες άλλες παραμέτρους. Γιατί η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και όλη η διαδικασία του πένθους είναι καθαρά ατομικό θέμα και προσωπική εμπειρία, όσο κι αν εδώ πρόκειται περί συλλογικού πένθους!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως δ/ντής Χειρουργικής και συγγραφέας