Για τις δηλώσεις πολιτικών έχουμε πολλάκις αναφερθεί. Πολλές από αυτές είναι σοβαρές, άλλες ανεύθυνες, περίεργες και επιπόλαιες, κι’ άλλες ακαταλόγιστες που να εγγίζουν σχιζοφρενικές άκρες και διαστάσεις. Πρόσφατα ακούσαμε αίφνης από το στόμα του γνωστού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιου ευρωβουλευτή Γεωργίου Τσίπρα, ότι οι διάφορες ζημιές που προκαλούνται στα σχολεία από τους μαθητές να πληρώνονται όχι από τους γονείς εκείνων που διέπραξαν τους βανδαλισμούς, αλλά από τον κρατικό προϋπολογισμό, τουτέστιν από όλους τους Έλληνες φορολογούμενους!
Ναι καλά ακούσατε! Κάτι που σημαίνει στα απλά ελληνικά, ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα από τις διαχρονικές ατασθαλίες των βανδάλων και καταστροφέων της κρατικής περιουσίας και ότι μπορούν να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους και φυσικά να πληρώσει ο ελληνικός λαός, όπως συνηθίζεται να γίνεται δεκαετίες τώρα.
Μια περίεργη και αχαρακτήριστη ομολογουμένως άποψη, η οποία δεν ενέχει καμιάς σοβαρής ανάλυσης. Προεκτείνοντας τις απόψεις του βαθυστόχαστου αυτού πολιτικού, ούτε λίγο ούτε πολύ όποιος επιθυμεί μπορεί να προβαίνει σε οτιδήποτε καταστροφικό θέλει και όποια στιγμή. Ακριβώς έτσι! Και φυσικά να μην στεναχωριέται, αφού όλα τα υπόλοιπα θα τα αναλαμβάνει το κράτος.
Τί σχόλια θα μπορούσε να κάνει ο καθημερινός και απλός πολίτης, άραγε, γύρω από αυτές τις δηλώσεις υποψήφιων ευρωβουλευτών μας; Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι αυτό ακριβώς γίνεται τα τελευταία πενήντα χρόνια στην κοινωνία και στις πλάτες μας. Παντού καταστροφές, βανδαλισμοί και όσα γνωρίσαμε και όλα να τελειώνουν όπως άρχισαν, χωρίς να συλλαμβάνεται, να οδηγείται στη συνέχεια στη δικαιοσύνη και να τιμωρείται, όπως πρέπει, ο κάθε υπεύθυνος.
Το πρόβλημα θα ήταν μικρό και άνευ ιδιαίτερης σημασίας αν οι βαρύγδουπες δηλώσεις του εν λόγω πολιτικού που φιλοδοξεί να εκπροσωπεί τη χώρα μας, κατά τα πρότυπα άλλων συνοδοιπόρων του, ήταν αμιγώς προσωπικές. Το δυστύχημα είναι ότι πιθανότατα συμβαδίζει με γνώμες άλλων, όπως ας πούμε να τους στέλνουμε και με ταξί στο σπίτι με έξοδα δημοσίου, όπως ακούσαμε παλιότερα από άλλους γίγαντες της πολιτικής για άλλους καταστροφείς δημόσιας περιουσίας.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτές καθ’ εαυτές οι παραπάνω δηλώσεις ατόμων που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί. Γιατί τα παλιά παραδοσιακά στελέχη της αριστεράς του εικοστού αιώνα παρήγαγαν πρωτοποριακές ιδέες, εμφορούνταν από βαθυστόχαστες πολιτιστικές απόψεις, οι δηλώσεις τους είχαν ουσία και ειδικό βάρος, σε αντίθεση με τους σημερινούς αντικαταστάτες, της τωρινής αναφέρομαι ελληνικής «αριστεράς», η συμπεριφορά των οποίων πόρρω απέχει από εκείνων, γιατί κάθε δίωξη για όποια παραβατική συμπεριφορά παρουσιάζεται ως στοχοποίηση του «αριστερού και δήθεν προοδευτικού κινήματος» στο χώρο της εκπαίδευσης, αφού από εκεί οι σημερινοί απόγονοι της αριστεράς προσπαθούν να αλιεύσουν όχι αποκλειστικά ψήφους, αλλά το κυριότερο όλων και τα μελλοντικά κομματικά τους στελέχη.
Αφήνω στην άκρη το γεγονός ότι σε αντίθεση με ό,τι περίμενε κανείς, όλοι οι δήθεν προοδευτικοί αδιαφορούν πλήρως για τη δημόσια εκπαίδευση και οι περισσότεροι στέλνουν τα δικά τους παιδιά σε ιδιωτικά γνωστά και πανάκριβα σχολεία. Και δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να μας σώσουν από τα προβλήματά μας!
Είτε παίδες Ελλήνων, λοιπόν. Μην αφήνετε τίποτα όρθιο. Καταστρέφοντας θα αποκτήσετε σοβαρά και ουσιώδη προσόντα, τα οποία θα εκτιμηθούν δεόντως και θα σας χρειασθούν για την παραπέρα πορεία σας. Ίσως να αποδειχτούν χρήσιμα για υποψηφιότητα πολιτικού μελλοντικά και γιατί όχι και για ακόμα μεγαλύτερα οράματα, πεδία και στόχους, όπως μας έχει δείξει η πολύπειρη ιστορία.
Από την άλλη όχθη του πολιτικού εκκρεμούς, τώρα, ακούσαμε τελευταία βαρυσήμαντες δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων για τον ευαίσθητο χώρο της παιδείας. Αλλά από λόγια χορτάσαμε. Έργα θέλει σήμερα ο ελληνικός λαός, γιατί από καταστροφές, βανδαλισμούς, λόγια και υποσχέσεις πλημμυρίσαμε μεταδικτατορικά, όπως και από την ατιμωρησία των υπευθύνων βανδάλων.
Και είναι λυπηρό το γεγονός ότι και ο Τύπος που πρόκειται φιλικά και υποστηρίζει την παράταξη στην οποία ανήκει ο προαναφερόμενος υποψήφιος ευρωβουλευτής, βρίσκεται μαζί τους σε αυτό το ζήτημα, μιλώντας για αυταρχισμό των κυβερνώντων, φέρνοντας ως πρόσχημα το γνωστό φιάσκο της πολλά υποσχόμενης, κάποτε, πανεπιστημιακής Αστυνομίας.