Η αγάπη για την πατρίδα, για τη γενέθλια γη, στο πέρασμα των χρόνων έχει οδηγήσει τους Έλληνες- το ξέρετε όλοι- σε μεγάλα κατορθώματα, σε απίστευτα επιτεύγματα και σε καιρό ειρήνης και σε πολεμικές περιόδους.
Η αγάπη για την πατρίδα όμως δεν είναι μανία για αξιώματα, δεν είναι πόθος απόχτησης χρημάτων, δεν είναι ψύχωση για δόξες και φήμη.
Τα φυτά αγαπούν τις ρίζες τους, γιατί τους τρέφουν και τους κρατούν στη ζωή. Τα βουνά αγαπούν τους πρόποδές τους, επειδή τα βαστούν όρθια. Τα ζώα αγαπούν τα πόδια τους και τα πουλιά τα φτερά τους, γιατί χάρη σε αυτά πάνε όπου θέλουν και, κυρίως, γλυτώνουν από κάθε κίνδυνο.
Η πατρίδα μάς κρατά στη ζωή. Μας βαστά όρθιους. Είναι το ορμητήριο των αγώνων μας. Η “λυδία λίθος” των πατροπαράδοτων αρχών και αξιών μας, το εφαλτήριο των προσπαθειών μας, το καταφύγιό μας στις δύσκολες στιγμές.
Και η αγάπη μας προς αυτήν δεν πρέπει να εξαντλείται σε βαρύγδουπες ανακοινώσεις σαν των πολιτικάντηδων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης κατά τις επετείους. Δεν πρέπει να περιορίζεται σε συνήθως πομπώδεις και ενίοτε ανούσιες, συνήθως “δανεικές” από “επιφανείς” εκφράσεις από όσους συχνάζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αντ’ αυτών, είναι να ξυπνήσουμε από τον παρατεταμένο (ακούσιο ή εκούσιο;) λήθαργο. Να εγκαταλείψουμε τον οχαδελφισμό. Να σηκώσουμε όρθιο το ανάστημά μας όλοι μαζί προς κάθε δημαγωγό που θέλει, προς ίδιον συμφέρον, να “μολύνει” τ’ αφτιά των πολιτών. Προς όποιον ζητά λωτούς να μας ταΐζει, για να ξεχάσουμε ό,τι μας συνδέει με τη γενέτειρά μας γη! Προς όποιον “φαταούλα”, κοιτώντας το εγώ του μονάχα, ορέγεται να ρουφήξει το αίμα του λαού μας. Προς όποιον βλέπει από δικές του ιδιοτελείς και δολερές, κρυφές και φανερές ενέργειες τους ανθρώπους της γης ετούτης να υποφέρουν και με κροκοδείλια δάκρυα δείχνει τη “συμπάθειά” του…
Το ανάστημά μας σαν φράχτη ψηλό και αδιαπέραστο μπροστά τους. Και με σέβας προς τους γονείς και όσα, ορατά και αόρατα, μας κληροδότησαν οι παππούδες μας, να πούμε το δικό μας “Όχι” σε ό,τι μας χαλάει και σε ό,τι εμποδίζει τον αδρανή όχλο να γίνει ενεργός λαός… Για τα παιδέγγονά μας, ω καλοί μου συμπατριώτες!