Τον Μάρτιο θα έχουμε ξανά συμβούλιο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί, όπως έχει ανακοινωθεί, θα συζητηθεί μεταξύ των άλλων σοβαρών προβλημάτων που απασχολούν την γηραιά ήπειρο, και το θέμα της προκλητικότητας της γειτονικής μας χώρας, εν όψει και της έναρξης των, γνωστών και αμφιβόλου αξίας, διερευνητικών επαφών. Στην τελευταία σύνοδο, διαπιστώθηκε ότι αποτελεί απτή πραγματικότητα εκείνο που είναι πλέον κοινό μυστικό. Οι μεγαλοσχήμονες ηγέτες που βρίσκονται στην κορυφή και αποτελούν την κινητήρια δύναμη των εξελίξεων, αδιαφορούν για την προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας. Ίσως, για να χρησιμοποιήσουμε ξένα λόγια, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αργοκίνητο θηριώδες καράβι με ελάχιστους ελιγμούς στην φαρέτρα των κινήσεών της.
Αλλά ταυτόχρονα φάνηκε ξεκάθαρα ότι οι χώρες της Ένωσης κινούνται αποκλειστικώς και μόνο με τα δικά τους, η κάθε μια, συμφέροντα, κυρίως τα οικονομικά. Πώς αλλοιώς θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε την σχετική απόφασή της, την οποία μάλιστα διατυμπάνιζαν εδώ και μήνες ότι θα έχει ισχυρό αντίκτυπο στη γειτονική μας χώρα; Όμως, την ίδια στιγμή, πόση θυμηδία προκαλούν οι υποσχέσεις της ότι τον προσεχή Μάρτιο θα επανεξετάσει το όλο θέμα και θα δράσει αναλόγως; Φυσικά η επεκτατική και νεοθωμανική πολιτική της Τουρκίας συνεχίζεται ακάθεκτη ξεδιπλώνοντας όλο το παράλογο πλέγμα των απαιτήσεών της στο Αιγαίο Πέλαγος και στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, για να εστιασθούμε σε όσα θέματα μας αφορούν άμεσα.
Έχει ειπωθεί επανειλημμένως ότι η προσπάθεια της προεδρεύουσας χώρας της Ευρώπης στο διαρρεύσαν εξάμηνο, ενδιαφερόταν απλώς να μην ενοχλήσει την χώρα στην οποία αναφερόμαστε, για να μην προκαλέσει έξαρση των μεταναστευτικών ροών προς τις ευρωπαϊκές χώρες, και σε ένα βαθμό τα κατάφερε για όσα βεβαίως αφορούσαν και συνέφεραν την ίδια. Όμως, παράλληλα, συνασπίστηκε με τις άλλες ενδιαφερόμενες χώρες, τουτέστιν τις χώρες οι οικονομίες των οποίων είναι εκτεθειμένες και άμεσα διαπλεκόμενες με εκείνη της Τουρκίας, ώστε να ασκήσουν όλη την επιρροή τους για να παραμείνει η τελευταία εκτός του συσφικτικού κλοιού που αφελώς πιστέψαμε ότι θα την τοποθετούσαν. Οποία, όμως, διάψευση!
Οι χώρες αυτές, δηλαδή η Ισπανία, η Ιταλία και η Γερμανία, έπαιξαν καλά το παιχνίδι τους, εξουδετερώνοντας κάθε αντίσταση και σπρώχνοντας την Τουρκία στο απυρόβλητο. Τα οικονομικά συμφέροντα ήταν ισχυρότερα όλων των άλλων, εκείνων που κατά καιρούς δήθεν πρεσβεύουν και ισχυρίζονται ανερυθρίαστα δημοσίως. Γράφτηκε μάλιστα, ότι ήταν αυτές ακριβώς οι τρεις χώρες οι οποίες στα μέσα του προηγούμενου αιώνα αποτελούσαν το γνωστό φασιστικό και ναζιστικό τρίγωνο των Χίτλερ, Φράνκο και Μουσολίνι, ενώ από κοντά τους πορευόταν η Τουρκία. Φυσικά τότε κυριαρχούσε η συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία, αλλά σήμερα όλοι εκείνοι οι συσχετισμοί άλλαξαν μορφή και δρομολόγησαν άλλη, φορώντας ετούτη τη φορά την προβιά της οικονομίας. Η εξάρτηση των τριών χωρών από την Τουρκία είναι πέρα από κάθε αμφιβολία καλά τεκμηριωμένη σήμερα. Η Τουρκία αποτελεί έναν πολύ καλό πελάτη των πολεμικών βιομηχανιών των χωρών αυτών και δεν σκοπεύουν ούτε τον Μάρτιο, ούτε ποτέ να την στεναχωρήσουν. Τα περί ενωμένης Ευρώπης ισχύουν γι’ αυτούς στα λόγια και ουχί στα έργα.
Αλήθεια αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί σταμάτησαν οι μεταναστευτικές ροές από τις χώρες της βορείου Αφρικής προς την Λαμπεντούζα, ή Λαμπηδούσα, κατά τους Έλληνες ναυτικούς, το μικρό νησί που βρίσκεται ανάμεσα στη Σικελία και την Τυνησία; Η απάντηση είναι μετά απ’ όλα αυτά γνωστή. Σχεδόν μηδενίστηκαν και έτσι έγινε η ανταλλαγή τους με την υποστήριξη της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής, και φυσικά η Ιταλία ανταμείφτηκε έτι περαιτέρω με την υπόσχεση μεγάλης ποσότητας φυσικού αερίου από την σημερινή κυβέρνηση της Λιβύης. Κάτι ανάλογο διαμείφθηκε και μεταξύ Ισπανίας και Τουρκίας, αφού η πρώτη έχει ήδη πουλήσει κατ’ επανάληψιν πολεμικό υλικό στη δεύτερη, ενισχύοντας έτσι την οικονομία της και εξασφαλίζοντας πολύτιμες θέσεις εργασίας των πολιτών της στα εδάφη της Ιβηρικής χερσονήσου. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες λοιπόν! Η διαφαινόμενη κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας, είναι απομακρυσμένη πιθανότητα γιατί δεν συμφέρει επ’ ουδενί όλες τις προαναφερόμενες χώρες. Για την τρίτη, δηλαδή τη Γερμανία, τις σχέσεις της με την Τουρκία και τον όγκο των εμπορικών συναλλαγών ανάμεσά τους που ανέρχονται σε κάποιες δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, έχουν γραφτεί πολλά και δεν νομίζω πως απαιτούνται περισσότερα. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες, λοιπόν! Μέσα στην σημερινή ευρωπαϊκή ένωση, το συμφέρον της κάθε χώρας έρχεται σε προτεραιότητα έναντι της θρυλούμενης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, σε βαθμό που ο απλός πολίτης της χώρας μας να αναρωτιέται γιατί και εμείς δεν κάνουμε το ίδιο;
Κι’ έχουμε ομολογουμένως πολλές εναλλακτικές λύσεις παρά τους πιθανότατους εκβιασμούς που ήδη υφιστάμεθα, ποικιλοτρόπως!