Κάπου εικοσιπέντε χρόνια πριν, εργαζόμουνα στο κεντρικό νοσοκομείο Westminster του Λονδίνου. Εκείνη την εποχή βρισκόταν κοντά στην ομώνυμη γέφυρα του Λονδίνου, την τόσο γνωστή από τις απειράριθμες φωτογραφήσεις, γιατί την άνοιξη του 1993 μεταφέρθηκε λίγο πιο κάτω, στην περιοχή του Τσέλσι, ως Westminster and Chelsea Hospital, πλέον, όπως άλλωστε ονομάζεται και είναι γνωστό σήμερα.
Μετά από κάποιους μήνες, λοιπόν, εργασίας μου στη Χειρουργική Κλινική, διευθυντής της οποίας υπήρξε ο γνωστός στον ιατρικό κόσμο καθηγητής της Χειρουργικής Christopher Wastell, βρήκα στη θυρίδα μου μια πρόσκληση για δείπνο στο σπίτι του προϊσταμένου μας που βρισκόταν έξω από το κέντρο του Λονδίνο, στο Κεντ.
Νέος σχετικά στην αρκετά ερεθιστική και ενδιαφέρουσα πόλη του Λονδίνου, διάβασα κάποιες ‘‘περίεργες’’ λεπτομέρειες στην πρόσκληση. Αναφερόταν ακριβώς η ώρα προσέλευσης των προσκεκλημένων, η ώρα σερβιρίσματος του φαγητού, του καφέ και κάτω –κάτω της αποχώρησης από το σπίτι, μαζί με τη γνωστή ευχαριστήρια φράση των Βρεττανών, ‘‘ευχαριστούμε που ήρθατε’’.
Συμβουλεύτηκα κάποιο συνάδελφο από το Βέλγιο, παλιότερο στο εν λόγω Νοσοκομείο από εμένα, ο οποίος και προθυμοποιήθηκε να έρθει μαζί μου, αφού άλλωστε ήταν και εκείνος προσκεκλημένος εκεί. Φύγαμε αρκετή ώρα πριν με το τραίνο, και βρισκόμασταν στο σπίτι του καθηγητή λίγα λεπτά πριν την καθορισμένη ώρα.
Έτσι μπορέσαμε και απολαύσαμε τους κήπους του σπιτιού στην περιοχή εκείνη, τη θέα του Κεντ, και ακούσαμε από τη σύζυγό του, Ελίζαμπεθ, για το κυνήγι της αλεπούς, το περίεργο σπορ των Βρεττανών, η ημερομηνία του οποίου πλησίαζε. Την αναφερόμενη ώρα προσήλθαν όλοι οι καλεσμένοι, κάπου είκοσι συνολικά, στη συνέχεια ακολούθησε το φαγητό, τυπικό βρεττανικό μενού, και τέλος η ώρα του καφέ.
Είχα ξεχαστεί ομολογουμένως και απολάμβανα την καταπράσινη φύση, τα δέντρα και τα λουλούδια των παρακείμενων σπιτιών, όταν ακούστηκε κάτι σαν θόρυβος με πολλές ταυτόχρονα ομιλίες. Οι καλεσμένοι είχαν ήδη αρχίσει να φεύγουν, δύο λεπτά ακριβώς πριν την αναγραφόμενη ώρα ευχαριστώντας και χαιρετώντας το ζεύγος Wastell. Φυσικά το ίδιο έπραξα κι εγώ!
Αφορμή για τις παραπάνω θύμησες, πέρα από το αμετάκλητο και ύπουλο πέρασμα του παντοδύναμου χρόνου, υπήρξε η παρακολούθηση κάποιων πολιτιστικών εκδηλώσεων του Δήμου Ηρακλείου, με τελευταία εκείνη της συναυλίας της Μαρίας Φαραντούρη στο κηποθέατρο ‘‘Νίκος Καζαντζάκης’’.
Καμία, μα καμία από τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις, και ετούτο το καλοκαίρι, δεν άρχισε στην προκαθορισμένη και αναγραφόμενη ώρα στο όμορφο και ελκυστικό ομολογουμένως πρόγραμμα των καλοκαιρινών εκδηλώσεων. Κάποιες αναβλήθηκαν και όπως διαπίστωσα πολλοί ενδιαφερόμενοι που έφτασαν ως εκεί δεν είχαν ενημερωθεί, αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι υπήρξαν αρνητικά σχόλια από τους θεατές πριν την όποια παράσταση ή συναυλία.
Στην περίπτωση που ανέφερα, τη συναυλία δηλαδή της μεγάλης, μοναδικής και εμβληματικής Μαρίας Φαραντούρη, οι μουσικοί προσήλθαν στις 9.13 μ.μ. και η εκδήλωση άρχισε στις 9. 18 μ.μ., δηλαδή κάπου τρία τέταρτα της ώρας από την προκαθορισμένη ώρα. Το ίδιο περίπου μοτίβο ακολουθήθηκε στις περισσότερες που βρέθηκα και φέτος το καλοκαίρι.
Συνήθης δικαιολογία της δημοτικής αρχής, μα φυσικά, πάντοτε κάποια τεχνικά προβλήματα! Δεν ξέρω τι είναι αυτό που αναγκάζει τους οργανωτές αυτών των εκδηλώσεων να συμπεριφέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Πώς είναι δυνατόν να βρίσκονται σχεδόν χίλιοι άνθρωποι και να υπομένουν και να αναμένουν για τόσο χρονικό διάστημα κοιτώντας τα ρολόγια τους.
Κάποιες γυναίκες μπροστά μου έλεγαν ότι εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους σε συγγενείς για να μπορέσουν να έρθουν, αλλά και στους περισσότερους ήταν εμφανής η αγανάκτηση για την καθυστέρηση, ιδίως όταν το κοινό άρχισε να χειροκροτεί κατά τις 9.10, χειροκρότημα που παρέπεμπε προφανώς σε αγανάκτηση και αποδοκιμασία της όλης κατάστασης, και όχι φυσικά το αντίθετο!
Εάν η συγκεκριμένη συμπεριφορά της δημοτικής αρχής ήταν μεμονωμένη, θα ήταν μέσα στο πλαίσιο του συγχωρητέου. Αλλά όταν συνεχίζεται με διάφορες, κάθε φορά, ανίκανες, ανούσιες και άνευ νοήματος δικαιολογίες, τότε το πράγμα είναι σοβαρότερο.
Γιατί μάλλον βρισκόμαστε όλοι ενώπιον της μεγαλειώδους παράστασης, ‘‘Η διαιώνιση της γυφτιάς’’ η οποία συνεχίζεται χρόνια τώρα, σαν να είναι η ‘‘Ποντικοπαγίδα’’ της Αγκάθα Κρίστι στο θέατρο St Martins, στο Λονδίνο!