Με αυτούς τους στίχους ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός περιγράφει στον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν», τον εθνικό μας ύμνο, τη διχόνοια, το μεγαλύτερο ελάττωμα της φυλής μας, και μας προτρέπει να αποφεύγουμε κάθε επαφή μαζί της, διότι όπου εισχωρεί τα αποτελέσματά της είναι καταστροφικά.
Η διχόνοια σαν σαράκι κατατρώει τις σάρκες του Ελληνισμού και ακολουθεί διαχρονικά την ιστορική μας πορεία, κεντρίζοντας τα πλέον επικίνδυνα και καταστροφικά χαρακτηριστικά του ψυχισμού μας. Γιγαντώνοντας υπέρμετρα τον εγωισμό, τη ζηλοφθονία, τη φιλαυτία, την οίηση και την αρχομανία, πυροδότησε πολλές φορές αδελφοκτόνα πάθη και μίση, τα οποία μείωσαν και αμαύρωσαν λαμπρά κατορθώματα του Έθνους μας και έσυραν την Ελλάδα και τους Έλληνες στην καταστροφή και στην υποτέλεια!
Εύλογα διερωτώμαστε, λοιπόν: Πού οφείλεται η εμφύλια διχόνοια των Ελλήνων; Είναι προϊόν ατομικής θεώρησης ή μήπως αποτέλεσμα εγωιστικής τάσης; Είναι απόρροια της εύκολης απόρριψης της αξίας του διπλανού μας; Είναι, δηλαδή, ο υπερφίαλος εγωισμός μας και η έμφυτη ροπή μας να νομίζουμε ότι γνωρίζουμε τα πάντα και ότι είμαστε ανώτεροι από τον διπλανό μας; Μήπως φταίει η πλεονεξία, ο «εξυπνακισμός» ή η εριστική διάθεσή μας να επιβάλουμε το συμφέρον μας σαν απαράβατο δίκιο που πρέπει να γίνεται σεβαστό από όλους; Ή μήπως, είναι προϊόν φθόνου και ζήλιας;
Το φαινόμενο της εμφύλιας διχόνοιας των Ελλήνων μάς γνωστό από τα πανάρχαια χρόνια. Τη διχόνοια στους Έλληνες τη βλέπουμε ήδη στα ομηρικά έπη (διαμάχη Αχιλλέα και Αγαμέμνονα), αλλά και ανάμεσα στους αρχαίους θεούς των Ελλήνων, που μάλωναν μεταξύ τους, για να επιβάλει ο καθένας τους την προτίμηση και την προστασία των δικών του (Μήλο της Έριδος).
Βαθιά διχόνοια δημιούργησε και τους ατέλειωτους εμφύλιους πολέμους ανάμεσα στα τότε ελληνικά κρατίδια, σε τέτοιο σημείο που ένα μεγάλο κομμάτι της Ιστορίας μας να είναι αφιερωμένο στην παρουσίαση και την καταγραφή των αιτίων και των αποτελεσμάτων αυτών των πολέμων.
Όλοι γνωρίζουμε από την Ιστορία ότι, αφού πρώτα γράψαμε μια μοναδική στρατιωτική εποποιία, νικώντας τον πάνοπλο και πολυάριθμο στρατό και στόλο της πανίσχυρης Περσικής Αυτοκρατορίας, στη συνέχεια καταστραφήκαμε μόνοι μας με τον εξοντωτικό τριακονταετή εμφύλιο Πελοποννησιακό Πόλεμο (τον οποίο, σύμφωνα με μια άποψη, υποδαύλισαν οι Πέρσες, βασιζόμενοι στην εμφύλια διχόνοια μας, για να εκδικηθούν για την ήττα τους)!
Αργότερα, μέσα σε μια δεκαετία ο Μέγας Αλέξανδρος δημιούργησε συνενώνοντας τους Έλληνες μια αχανή αυτοκρατορία, τη μεγαλύτερη που είχε δει ο κόσμος μέχρι τότε, η οποία όμως έμελλε να είναι και η βραχυβιότερη. Μέσα σε διάστημα λιγότερο από έναν αιώνα, οι εσωτερικές διαμάχες και οι πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των επιγόνων του (Πτολεμαίοι, Σελευκίδες, κ.ά) την εξασθένισαν, με αποτέλεσμα να κυριευθεί τελικά από τους Ρωμαίους!
Πολλά παρόμοια παραδείγματα της καταστροφικής εμφύλιας διχόνοιας στους Έλληνες συναντούμε και στην υπερχιλιετή βυζαντινή μας ιστορία, που τελείωσε με την άλωση της Πόλης το 1453, γεγονός στο οποίο συνέβαλε σημαντικά ο παράγοντας της εμφύλιας διχόνοιας, ενώ τέσσερις αιώνες αργότερα, το 1823, μόλις δύο χρόνια μετά από την Επανάσταση του 1821, ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των Ελλήνων οπλαρχηγών και «καλαμαράδων» (πολιτικών) για το ποιος θα έχει την εξουσία μετά από τη μελλοντική απελευθέρωση!
Η Επανάσταση έπνεε τα λοίσθια και η τελική απελευθέρωση ενός μικρού τμήματος του ελλαδικού χώρου επιτεύχθηκε μόνο χάρη στην επέμβαση των ξένων δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), οι οποίες νίκησαν τον τουρκικό στόλο στη ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827) και έθεσαν τις βάσεις για την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μας, πράγμα που τους επέτρεψε όμως στη συνέχεια να επεμβαίνουν διαρκώς στα εσωτερικά μας και να ρυθμίζουν την τύχη του κράτους μας!
Το 1912-1913 γράψαμε μια νέα πολεμική εποποιία, απελευθερώνοντας από τον τουρκικό ζυγό τη Μακεδονία και την Ήπειρο. Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια (1919-1922), κι εξ αιτίας κυρίως του Εθνικού Διχασμού (Βενιζελικοί-Βασιλικοί), χάσαμε τη Μικρά Ασία και όλη την πανάρχαια κοιτίδα του Ελληνισμού στην Ανατολή! Το 1940-1945 γράψαμε νέο έπος στα βουνά της Αλβανίας, στα οχυρά της γραμμής Μεταξά και στην Κρήτη με την αντίσταση κατά των Ιταλών, των Γερμανών και των Βουλγάρων.
Και ενώ εκδιώξαμε τους κατακτητές μας, απελευθερώνοντας την πατρίδα μας, και ενώ ο κόσμος είχε ήδη χωριστεί από τους Μεγάλους στο ανατολικό (κομμουνιστικό) μπλοκ και στο δυτικό, ξεκίνησε ο γνωστός καταστροφικός Εμφύλιος Πόλεμος, που κράτησε μέχρι το 1949, ισοπεδώνοντας ότι είχε μείνει ακόμη όρθιο στον πολύπαθο τόπο μας από τη λαίλαπα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στερώντας στην Ελλάδα να διεκδικήσει αυτά που της ανήκαν, να πάρει ως δίκαιη ανταμοιβή για τη συμβολή της στη νίκη των Συμμάχων εναντίον των δυνάμεων του Άξονα!
Σε εμάς τους Έλληνες αρέσει, βέβαια, να κατηγορούμε συνήθως τους ξένους, τον περίφημο «ξένο δάκτυλο», ως υπαίτιο των δεινών μας. Παράλληλα ξεχνούμε, όμως, ή αποφεύγουμε να πούμε, ότι για να διεισδύσει στα εσωτερικά μας και να μας διχάσει ο λεγόμενος «ξένος δάκτυλος» χρειάζεται και εσωτερικούς υποστηρικτές και συνεργάτες. Η εμπάθεια, το κομματικό μίσος, η ιδιοτέλεια και ο αγιάτρευτος εγωισμός στέκονται τείχη αξεπέραστα απέναντι στην ομόνοια, την ενότητα και τη συνοχή μας ως έθνους, κάτι που συνεχώς μας βάζει σε μεγάλες εθνικές δοκιμασίες και σήμερα έφθασε να απειλεί να μας κατασπαράξει, όχι μόνον ηθικά ή οικονομικά αλλά και σαν εθνική οντότητα. Η διχόνοια και η «φαγωμάρα» ανάμεσα στους Έλληνες ζει και βασιλεύει παντού.
Τη βλέπουμε και τη βιώνουμε όχι μόνο σε όλους σχεδόν τους τομείς του δημόσιου βίου μας, αλλά ακόμη και στον ιδιωτικό μας βίο, ανάμεσα στις οικογένειες αλλά και σε στενούς συγγενείς. O Εμμανουήλ Ροΐδης έγραψε κάποτε ότι «κάθε χώρα έχει την πληγή της. Η Σκωτία την ομίχλη, η Βλαχία τις ακρίδες, η Αίγυπτος τις οφθαλμίες (παθήσεις των οφθαλμών) και η Ελλάδα τους… Έλληνες…».
Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, η εμφύλια διχόνοια και τα αισθήματα που αυτή μας προκαλεί και που κρύβει ο Έλληνας στην καρδιά του να επιτρέψει στην Ελλάδα να κάνει έστω κάποια μικρά βήματα προς την πρόοδο, την ευημερία και τον πολιτισμό; Σήμερα ο Έλληνας βρίσκεται σε έναν φαύλο κύκλο παρακμής, μιζέριας και χρεοκοπίας και θα σέρνεται στον ίδιο φαύλο κύκλο μέχρις ότου μπορέσει να αποβάλει το μίσος, που κρύβει στην ψυχή για τον ομοεθνή του, αν βεβαίως αυτό μπορέσει ποτέ να το επιτύχει…
Ποιος, λοιπόν, θα μας σώσει από τον ίδιο τον κακό μας εαυτό; Μήπως υπάρχει ο από μηχανής θεός που μπορεί να το κάνει; Μήπως μπορούμε να βρούμε κάπου αλλού τον «σωτήρα» ή τους «σωτήρες» που θα κατορθώσουν να ξεριζώσουν την αδελφοκτόνο διχόνοια και τη ζηλοφθονία που φωλιάζει στην ψυχή του Έλληνα; Μόνο ενωμένοι και ομονοούντες μπορούμε να μεγαλουργήσουμε.
Αρκεί, λοιπόν, να το θελήσουμε και να το προσπαθήσουμε όλοι μαζί, με όλες μας τις δυνάμεις! Ισως αν πλησιάσουμε ο ένας Έλληνας τον άλλο, απορρίπτοντας τις ταμπέλες που βάζουμε στους αντιπάλους μας και γνωριστούμε καλύτερα, δουλεύοντας όλοι μαζί για ένα κοινό σκοπό.
Εάν ομονοήσουμε λοιπόν και θέσουμε ως υπέρτατο καθήκον μας την υπηρεσία της Ελλάδας και του Ελληνισμού, και να συνομολογήσουμε ένα κοινό πλαίσιο εξόδου από την κρίση, οικονομική και αξιακή που βιώνουμε. Μια κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας και με τη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, όπως έγινε σε άλλες χώρες που έχουν ήδη εξέλθει από την ασφυκτική εποπτεία των μνημονίων, μπορεί να δώσει λυτρωτική λύση στο πρόβλημα της χώρας μας, παραμερίζοντας τη δαιμονοποίηση των αντιπάλων και τη διχόνοια με αλληλοκατηγορίες για «προδότες» και «κλέφτες», που δυναμιτίζουν τη δημόσια ζωή.
Τότε δεν θα έχουμε να φοβηθούμε κανέναν…