Αρκετοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται πως μόλις βγει ο πρώτος μήνας του καινούργιου χρόνου, στην ουσία αυτός τελείωσε! Με αυτή τη λογική όπου νά ναι και εισερχόμαστε στο αναμενόμενο έτος 2021, συμπληρώνοντας διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση και, φυσικά, άλλα τόσα χρόνια πολύπαθης και δακρύβρεκτης ιστορίας. Μια χρονιά στην οποία σχεδόν όλοι προσβλέπουν, πολίτες και πολιτικοί, με απώτερο σκοπό τι άλλο από την εξύψωση του πατριωτικού φρονήματος των απανταχού Ελλήνων.
Κρίνοντας από τον αριθμό και κυρίως τα άτομα που θα εισέλθουν στις διάφορες επιτροπές, οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, ήδη άρχισαν να συστήνονται, πρέπει να αναμένουμε πολλά και ενδιαφέροντα στιγμιότυπα και ενσταντανέ. Ίσως σε κάποια σημεία να θυμηθούμε τις υπέροχες στιγμές που ζήσαμε στις τελετές που αφορούσαν τους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στην πατρίδα μας, κι ας μας στοίχισαν τόσο, που σαφώς και δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία μπροστά στα όσα τότε διημείφθησαν.
Οι διάφοροι παρατρεχάμενοι θα επανέλθουν στο προσκήνιο ώστε να είναι παρόντες στο εθνικό προσκλητήριο, να βοηθήσουν όπως και όσο μπορέσουν, με τον δικό τους βέβαια τρόπο. Ήδη άρχισαν να γεμίζουν με ικανό ρυθμό οι σχετικές λίστες και τα νέα ονόματα γίνονται κάθε λίγο γνωστά. Μπορεί να μην έχουμε, στις μέρες μας, άσπρα πανιά απλωμένα στους τοίχους των καφενείων των χωριών μας να απολαύσουμε τα σχετικά ντοκιμαντέρ, οι άντρες μόνο, αλλά ευτυχώς θα τα δούμε όλοι στις οθόνες των τηλεοράσεών μας και μάλιστα έγχρωμα.
Θα γίνουμε μάρτυρες, για ακόμα μια φορά όλων των μεγαλουργημάτων της φυλής μας μέσω όμορφων και κυρίως θεαματικών κινηματογραφικών και θεατρικών επεισοδίων, αλλά κυρίως με την χρησιμοποίηση όλων των καινούργιων τεχνικών και εξελίξεων. Σε κάθε πόλη και χωριό θα φέρουμε ξανά στη μνήμη μας ατέλειωτες στιγμές εθνικής παλιγγενεσίας. Και αυτά είναι ομολογουμένως πολλά, μα πάρα πολλά.
Ποιον ενοχλεί, λέμε, επειδή υπήρχαν και κάτι άτυχες στιγμές που εμφιλοχώρησαν σε αυτή; Μικρό το γενόμενο κακό! Τι πειράζει που κάποιες φορές δεν θέλαμε πολιτικούς με όραμα που, στην πραγματικότητα, ουδόλως κατανοήσαμε; Είχαμε άλλους, αντίθετα, που μας έδωσαν περισσότερα, που βρέθηκαν κοντύτερα σε εμάς, με πολλούς τρόπους!
Δεν πειράζει που δόθηκαν τα δυο βραβεία Νόμπελ σε ποιητές μας, αν και θα μπορούσαν σίγουρα να τα πάρουν οι περισσότερο συνεισφέροντες στην εθνική ιδέα και πορεία πολιτικοί μας. Κυρίως αυτοί που χωρίς να ρωτήσουν κανένα προχώρησαν μπροστά και σε πείσμα όλων υπέγραψαν ή σωστότερα ξεπλήρωσαν κάποια γραμμάτια στους εκμεταλλευτές δανειστές. Κάπως πειράζει, αλλά όχι τόσο, που ένας πρωθυπουργός της χώρας εκλέγοντας τον κατάλληλο άνθρωπο στο ύπατο αξίωμα της χώρας, δεν θυμήθηκε ευθύς εξαρχής όσους συνεισέφεραν με την υπογραφή τους στα κατάπτυστα μνημόνια των ανάλγητων ευρωπαίων εκμεταλλευτών.
Τι πειράζει που άλλαξαν κάποιες προτεραιότητες στα χρόνια μας, τι πειράζει που οι αστυνομικοί και τα ΜΑΤ αντί να προπηλακίζουν τους κατοίκους της Μακεδονίας, τώρα άλλαξαν ρότα!
Γιατί να μας δυσαρεστεί σήμερα που αντί οι αστυνομικοί να κυνηγάνε τους πάσης φύσεως παραβατικούς στις γειτονιές της Αθήνας ή στις πόλεις της περιφέρειας, πολλές γωνιές από τις οποίες έγιναν σωστά φρούρια από τους ιδιοκτήτες τους μπροστά στο ανεξέλεγκτο και μη διαχειρίσιμο από την επίσημη Πολιτεία καθημερινό κύμα διαρρήξεων, που σπάζουν, όπως πρόσφατα, οι ίδιοι τα αυτοκίνητα των κατοίκων των νησιών μας στο ανατολικό Αιγαίο την ώρα της αναμενόμενης, ούτως ή άλλως, φυγής από εκεί; Είχαν τα δίκαιά τους, αυτό να μην το ξεχνάμε!
Δεν μας ερεθίζει φυσικά που δεν θα προσκληθούν οι πολλοί ιστορικοί μας, ειδικά εκείνοι που βρίσκονται άνεργοι και ανεκμετάλλευτοι αναμένοντας κάποιους νόμους, προσωρινούς βέβαια, για αναπλήρωση κάποιων κενών θέσεων στην τρύπια δευτεροβάθμια εκπαίδευση στη χώρα μας. Ας παρηγορηθούν με το γεγονός ότι οι συνάδελφοί τους, εκατό χρόνια μετά, στην επέτειο των τριακοσίων ετών, θα έχουν άφθονο υλικό για συλλογή, επεξεργασία και δημοσίευση.
Σίγουρα, θα λάβουν χώρα αρκετές τελετές γύρω από τα αναρίθμητα και σκορπισμένα σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας μαρμάρινα μνημεία για πεσόντες και δεν πειράζει που θα μας λείψουν κάποια κομμάτια για την απαραίτητη διακόσμηση κάποιων γωνιών στα σπίτια μας, ή στο χτίσιμο των μικρών μνημείων στους πεσόντες στις ευθείες και τις στροφές των ελληνικών δρόμων! Ίσως σε τελική ανάλυση γι’ αυτόν το λόγο να μην έγιναν ή μάλλον τοποθετήθηκαν κάποια μαρμάρινα ενθύμια για συμπολίτες μας που κάηκαν ζωντανοί στο κέντρο της πρωτεύουσας για να εξυπηρετήσουν ποιον απώτερο σκοπό, λοιπόν;
Ποιος θα μας απαντήσει σε αυτό το βασανιστικό ερώτημα; Όπως επίσης των χρόνων που ο εθνικός διχασμός βρισκόταν σε έξαρση τονίζοντας τα μεγάλα προτερήματα των κατοίκων της χώρας; Τι μας ανησυχεί, ακόμα, που πολλά απ’ αυτά τα πεζοδρόμια, ειδικά σε κάποιες γωνιές της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων κάθε λίγο και λιγάκι ξηλώνονται από γνωστούς σίγουρα νεαρούς και οι αστυνομικοί απλώς παρακολουθούν την όλη κατάσταση να εξελίσσεται παρέα με τους εικονολήπτες και τους δημοσιογράφους των τηλεοπτικών, κατά κύριο λόγο, σταθμών;
Τι πειράζει, αλήθεια, που ο μαθητής του δημοτικού κάποτε, ήξερε περισσότερα από τον απόφοιτο του λυκείου σήμερα; Γιατί να μας ενοχλεί που πάνω από μισό εκατομμύριο μορφωμένοι νέοι μας πήραν των οματιών τους μη αντέχοντας την αναξιοκρατία και τη διαφθορά στην πατρίδα τους;
Ποιον ενοχλεί που έχουμε σταθερά πιστεύω στο πέρασμα των δεκαετιών και των αιώνων, και τι χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από το ότι δεν πήραμε κανένα ουσιαστικό μάθημα από την πολυεπίπεδη κρίση της τελευταίας δεκαετίας; Γιατί να μας πειράζει που χάσαμε πολύτιμα χρόνια όταν κάποια κεφάλαια εισέρρευσαν στη χώρα με την είσοδό μας στην ευρωπαϊκή ένωση και εμείς τα χρησιμοποιήσαμε διαφορετικά; Μήπως δεν έχουμε χρόνια μπροστά μας να τα διορθώσουμε;
Ίσως όλα αυτά να μην τα δούμε στην εθνική επέτειο των διακοσίων χρόνων ανεξαρτησίας! Ίσως, αν σκεφτούμε σοβαρά, θα δούμε πως είμαστε συνεχώς αγανακτισμένοι στο τέλος της συζήτησης, ξεφεύγοντας από την ουσία του θέματος! Θα δούμε άραγε, γιατί όχι, το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς να ξεδιπλώνεται σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, εδώ και εβδομήντα χρόνια, αφήνοντας στην άκρη τους βαθύτερους λόγους;
Θα δούμε και αυτά και άλλα πολλά. Αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες! Γι’ αυτόν το λόγο είχαμε και έχουμε τους ενοχλητικούς συγγραφείς και τους λαπάδες ποιητές μας! «Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Έλληνας», έλεγε κάποτε ο Εμμανουήλ Ροΐδης! Τι άλλο να επιθυμήσουμε, τώρα, λοιπόν;