Έχουμε μπουχτίσει από φιλοδοξίες και νέους σωτήρες όλα αυτά τα χρόνια στο χώρο του κέντρου. Και πού καταλήξαμε; Στην πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη, στην πολυδιάσπαση της αντιπολίτευσης και όπως έδειξε η πρωτοφανής αποχή στις ευρωεκλογές, στην απαξίωση όλου του πολιτικού συστήματος στα μάτια του κόσμου.
Στις εθνικές εκλογές του 2019 και μετά από την αποτυχημένη συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ήταν μονόδρομος η ανάληψη της εξουσίας από την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, που ήταν επικεφαλής στο μοναδικό οργανωμένο κόμμα εκείνη την περίοδο.
Ο Μητσοτάκης το 2019 κοίταξε προς το κέντρο με σκοπό να προσελκύσει στελέχη και την ορφανή ψήφο των υγειώς σκεπτόμενων του χώρου. Το πέτυχε, προχώρησε την χώρα ένα βήμα μπροστά σε σχέση με την προηγούμενη συγκυβέρνηση, όμως δεν κατάλαβε ότι η ψήφος αυτή ήταν δανεική και όχι μόνιμη.
Σήμερα η χώρα χρειάζεται άλματα. Δεν αρκούν πλέον αποσπασματικές τροπολογίες που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις. Είναι πλέον μονόδρομος και εθνική ανάγκη, η δημιουργία δεύτερου πόλου στην χώρα, από τον χώρο κέντρου με χαρακτηριστικά κυβερνησιμότητας.
Ένας δεύτερος πόλος που είναι ακόμη πιο αναγκαίος μετά από την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη, την πολιτική αστάθεια στην Αμερική και τις πιέσεις που δέχεται ο Μητσοτάκης για καθαρά δεξιά plus στροφή από τα προβεβλημένα στελέχη της ΝΔ. Είναι αναγκαίος για τη δημοκρατία μας.
Η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται σε άλλο αστερισμό.
Τον ρόλο του νέου πόλου θα μπορούσε κάλλιστα να τον παίξει το ΠΑΣΟΚ, με την προϋπόθεση ότι, στις επερχόμενες εσωκομματικές διαδικασίες για την ανάδειξη προέδρου, θα προχωρούσε σε εκλογή ενός πρωθυπουργήσιμου προσώπου με προοπτική Κυβέρνησης.
Προέδρου που θα έχει την εμπειρία και την δυνατότητα να διαβάσει την νέα εποχή σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, που θα έχει την άνεση να καθίσει, για συνεργασίες, διεκδικήσεις και αντιπαραθέσεις στο ίδιο τραπέζι με τους ηγέτες της ευρωπαϊκής ένωσης και όχι μόνο, που θα μπορεί να αντιπαρατεθεί με ευκολία απέναντι στον Μητσοτάκη που θα μιλάει για το αύριο και όχι για το χθες.
Δεν χρειαζόμαστε άλλα πειράματα. Δεν αρκεί απλά η νεανική ορμή. Δοκιμάστηκε σε σωρεία κομμάτων και κομματιδίων. Έλαμψε και έσβησε, καίγοντας στο διάβα της πολλά νέα πρόσωπα που αν είχαν την υπομονή θα μπορούσαν να έχουν μέλλον στην πολιτική.
Χαρακτηριστικά τέτοιου προσώπου δεν βλέπουμε να έχουν όσοι έχουν δηλώσει μέχρι στιγμής υποψηφιότητα για την θέση του προέδρου και δεν θεωρώ ότι θα μπορέσουν να κάνουν κάτι καλύτερο από το ταβάνι που έπιασε ο τωρινός πρόεδρος…
Με εντυπωσίασε το γεγονός που η Άννα Διαμαντοπούλου, προσωπικότητα που σηματοδοτεί την σύγχρονη Ελληνίδα της προόδου και του κόσμου, με γνώσεις, κύρος και εμβέλεια, που ξεπερνούν τα εθνικά μας σύνορα (όπως έχει δηλώσει στο παρελθόν, ακόμη και ο σημερινός πρωθυπουργός αναφερόμενος στο πρόσωπό της), έχει δηλώσει ουσιαστικά, παρούσα στις διαδικασίες για την εκλογή προέδρου στο χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Σε περίπτωση που το αποφασίσει, είναι πράγματι μοναδική ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ να επανέλθει σε τροχιά εξουσίας.
Οι προσωπικές φιλοδοξίες όλων των υποψηφίων είναι θεμιτές, αλλά σε αυτή την φάση χρειάζεται συμπόρευση και σοβαρή καθοδήγηση για να ανθίσει ο νέος πόλος που θα έχει την δυνατότητα να κυβερνήσει άμεσα την χώρα.
Αν ακολουθήσουν πρώτα οι υποψήφιοι τον σίγουρο βηματισμό της Άννας Διαμαντοπούλου όλοι μαζί θα αναδείξουν τον δεύτερο πόλο σε κόμμα εξουσίας και πολλαπλά περισσότεροι θα εκλεγούν και θητεύσουν ως βουλευτές και υπουργοί, θα έχουν τον χρόνο, την εμπειρία (πλέον) και το κάθε δικαίωμα να αναρριχηθούν και στην ηγεσία στη συνέχεια.
Ένα – ένα τα βήματα παιδιά, ο χρόνος είναι μπροστά σας.