Τα Ίμια, αυτό το μικρό νησιωτικό σύμπλεγμα στις ανατολικές εσχατιές του Αιγαίου, έχουν συνδεθεί, κακή τη μοίρα, με τις πιο επικίνδυνες εντάσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Έχουν παραχωρηθεί κανονικότατα στη χώρα μας, από τους Ιταλούς, μαζί με τα Δωδεκάνησα.
Οι Τούρκοι τα χρησιμοποιούν για να κλιμακώσουν τις εις βάρος μας διεκδικήσεις τους. Για να δημιουργήσουν, σε πρώτη φάση, τις “γκρίζες ζώνες” που από χρόνια σχεδιάζουν. Έτσι, πάνω και γύρω από τα Ίμια, το 1996, μόλις αποφεύχθηκε μια ελληνοτουρκική σύρραξη.
Τώρα, με το διεμβολισμό του πλοίου μας “Γαύδος”, η Τουρκία έκανε ένα επιπλέον βήμα. Με την ανοχή μας, εμφανίζεται σαν να τα έθεσε υπό την κυριαρχία της. Αυτό, μπορεί να μην το παραδέχεται η ελληνική κυβέρνηση, δεν είδαμε όμως να κάνει κάτι ουσιαστικό, που ενδεχομένως θα υποχρέωνε τους αποθρασυνθέντες γείτονές μας να αναθεωρήσουν τους σχεδιασμούς τους.
Τα πρόσφατα γεγονότα πέριξ των Ιμίων πρέπει υποχρεωτικά να συσχετιστούν, με όσα δραματικά γεγονότα εξελίσσονται παράλληλα, γύρω απο τα οικόπεδα 3 και 6 της κυπριακής ΑΟΖ, όπου ο τουρκικός στόλος παρενόχλησε αρχικά και στη συνέχεια ακινητοποίησε, σχεδόν αιχμαλώτισε, ένα ολόκληρο ιταλικό (μάλλον πολυεθνικό!) πλωτό γεωτρύπανο, το οποίο επρόκειτο να αρχίσει την άντληση υδρογονανθράκων που, θεωρητικά, έχει κατοχυρώσει η κυπριακή κυβέρνηση ως εθνικό της πλούτο.
Εκεί, μάλιστα, οι Τούρκοι έχουν απειλήσει ευθέως πως, όποια πετρελαϊκή εταιρεία τολμήσει να πλησιάσει, θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον τουρκικό στόλο και τα τουρκικά F-16.
Κατόπιν όλων αυτών, διερωτάται ο απλός Έλληνας πολίτης, αλλά και ο κάθε παρατηρητής: Από πού αντλεί τόσο θράσος η σημερινή Τουρκία; Είναι άραγε τόσο δυνατή, ώστε να επιβάλει δυναμικά τις τόσο προκλητικές διεκδικήσεις της;
Είναι αλήθεια πως η Τουρκία του Ερντογάν τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει αρκετά μέτωπα. Στο εσωτερικό, αντιμάχεται το παλιό κεμαλικό – στρατοκρατικό καθεστώς, του οποίου εκφραστής φέρεται ο Γκιουλέν. Παράλληλα, έχει απέναντι τους Κούρδους, που έχουν προχωρήσει αρκετά βήματα για την επίτευξη του κύριου στόχου τους, τη δημιουργία δικού τους κράτους.
Έχουν όμως ακόμη, οι Κούρδοι, μεγάλη απόσταση να διανύσουν, όση περίπου και οι Παλαιστίνιοι για το δικό τους… Αν πάντως η Τουρκία πήρε ενεργό μέρος στη συριακή κρίση, δεν το έκανε για κανένα άλλο λόγο, παρά για να προσπαθήσει να ελέγξει τις κινήσεις των Κούρδων και να μπει “σφήνα” στις προσπάθειές τους να κερδίσουν την εμπιστοσύνη και την ενίσχυση των μεγάλων δυνάμεων. Κι αν η Τουρκία επιτέθηκε στο Αφρίν, το έκανε υπό την αφόρητη πίεση των γεγονότων.
Το κρίσιμο ερώτημα που προκύπτει, με βάση όλα τα παραπάνω, είναι το εξής: Μπορεί, άραγε, η Τουρκία, να κυνηγήσει ταυτόχρονα τόσους “λαγούς”; Έχει τα κότσια να νικήσει τους Κούρδους στα ανατολικά της σύνορα και να αποτρέψει τη δημιουργία κουρδικού κράτους;
Μπορεί παράλληλα, απειλώντας με πόλεμο την Ελλάδα, να αφαιρέσει κάποια από τα νησιά μας; Αισθάνεται τόσο δυνατή ώστε, την ίδια στιγμή, να τρομοκρατήσει όλες τις πολυεθνικές εταιρείες που σχεδιάζουν να αντλήσουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο από τα οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ και να τις κάνει να το βάλουν στα πόδια;
Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται αδύνατο να επιτευχθούν όλα τούτα, και μάλιστα σχεδόν ταυτόχρονα. Καμιά δύναμη, όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν αποφασίζει να μοιράσει τις δυνάμεις της και να χτυπά μπρός, πίσω, δεξιά κι αριστερά, χωρίς να ξέρει ποιος κι από πού θα της ανταποδώσει πρώτος τα χτυπήματα.
Μπορεί να έχουν πολλές αδυναμίες οι Τούρκοι, δεν είναι όμως μπουνταλάδες. Αντιθέτως! Ξέρουν πολύ καλά τι τους γίνεται. Η διπλωματία τους είναι πολύ πιο προχωρημένη, όχι μόνο από τη δική μας, αλλά από πολλών μεγάλων χωρών του πλανήτη. Γι’ αυτό εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να ερμηνεύουμε σωστά όλες τις τουρκικές μεθοδεύσεις.
Τον πόλεμο που κάνουν εναντίον των Κούρδων οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να τον αποφύγουν. Αυτό που επιδιώκουν πρωτίστως είναι να αποτρέψουν τη δημιουργία κουρδικού κράτους που, νομοτελειακά, θα περιλάβει και τμήμα της τουρκικής επικράτειας.
Δεν είναι δύσκολο να ερμηνευτούν οι τουρκικές απειλές στα οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ. Οι Τούρκοι, που ξέρουν καλά πως εκεί, αργά ή γρήγορα, τα γεωτρύπανα θα πιάσουν δουλειά, επιδιώκουν δυο πράγματα. Από τη μια, να τα καθυστερήσουν, όσο είναι δυνατόν. Κι από την άλλη, να πετύχουν συνεκμετάλλευση των συγκεκριμένων κοιτασμάτων.
Και στο Αιγαίο; Τι ακριβώς θέλουν οι Τούρκοι και πού το πάνε;
Εδώ, η απάντηση δεν είναι εύκολη. Ούτε ευχάριστη για μας. Δυστυχώς, οι Τούρκοι, που βαδίζουν πάντα βάσει μακροπρόθεσμων και καλοσχεδιασμένων πλάνων, δεν αποσκοπούν μόνο να μας αποσπάσουν κάποια νησιά. Επιδιώκουν, καθαρά, να διχοτομήσουν το Αιγαίο, να πατήσουν πόδι στη Θράκη και να επηρεάσουν εις βάρος μας την Αλβανία, κυρίως, και δευτερευόντως τα Σκόπια.
“Το κάνουν εκμεταλλευόμενοι την ελληνική κρίση”, ισχυρίζονται κάποιοι. Αυτό δεν είναι ακριβές. Το 1996 υπήρχε η λεγόμενη “ισχυρή Ελλάδα”, που όμως σε τίποτε δεν τους εμπόδισε…
Αυτό που πρέπει όλοι οι Έλληνες να κατανοήσουμε, είναι πως δίπλα μας έχουμε μια σημαντική, αλλά ασταθή και απρόβλεπτη χώρα, που δεν χάνει ευκαιρία να εκφράσει τις επεκτατικές βλέψεις της. Περιμένει, απλώς, την καταλληλότερη ευκαιρία, όπως έπραξε το 1974 με τον “Αττίλα”.
Παρακολουθούν τα πάντα οι Τούρκοι. Ξέρουν πως η Ελλάδα έχει αποδυναμωθεί τα τελευταία δέκα χρόνια. Ξέρουν, επίσης, πως η αποδυνάμωσή μας δεν έχει προχωρήσει τόσο, όσο εκείνοι θα ‘θελαν. Προς το παρόν, περιμένουν, ελπίζοντας σε ένα γενικότερο ελληνικό ξεχαρβάλωμα… Μόνη, λοιπόν, ελπίδα να ανατρέψουμε τους σχεδιασμούς τους είναι να αλλάξουμε άμεσα τη σημερινή, καθοδική πορεία μας, με όλους τους πρόσφορους τρόπους, που δεν χρειάζεται καν να τους αναφέρουμε, αφού είναι παγκοίνως γνωστοί!