Η αληθινή επιστήμη και οι συνειδητοί επιστήμονες δεν εξάρτησαν ποτέ την ακανθώδη ερευνητική τους πορεία από δημοσκοπήσεις λαϊκών απαιτήσεων, αλλά ούτε και συγκινήθηκαν από μαστ ευκαιριακών πολιτικολόγων. Πόσο ευκολόπιστος, αφελής και αδαής μπορεί να είναι ένας ανήσυχος άνθρωπος, όταν παραβλέποντας τα πορίσματα των ερευνών «επαναστατεί», με το να ορχείται εκστασιαζόμενος στους ρυθμούς μιας αμολημένης φημολογίας που του παρέχει απλώς χαλαρή εγκεφαλική ευκολία;
Πόσο «προχωρημένος» και «υποψιασμένος» μπορεί να είναι ο «έξυπνος» που βλέπει στις μάσκες για την προστασία από τον κορωνοϊό και διαβάζει στα σκληρά μετρά όλων των χωρών για την ανάσχεση της παγκόσμιας πανδημίας το κοινωνικό φίμωτρο, επειδή η εξουσία άδραξε δήθεν την ανέλπιστη ευκαιρία για να το επιβάλει στους πολίτες, αφού πρώτα οι ασφαλείς καλοταϊσμένοι κακοί υπέταξαν τους βιολόγους, τους γιατρούς, τα ανά τον κόσμον επιστημονικά ερευνητικά κέντρα και θέλουν την καταστροφή μας, προωθώντας τα καταχθόνια σχέδιά τους; Τι είναι, εν τέλει, το προ οφθαλμών τεκμήριο;
Το θέμα, δηλαδή, με την κοινωνία μας είναι ότι μέχρι τώρα -από τη πτώση της Χούντας και μετά- κανένα κράτος και καμία κυβέρνηση δεν προετοίμασε μεθοδικά τον κόσμο για συλλογική (άρα επιτυχή) αντίδραση και συμπεριφορά απέναντι στα δύσκολα, όποια κι αν είναι αυτά. Η διαρκής υπόσχεση ευκολίας μειώνει δραστικά τη διάθεση για στράτευση σε στόχους, καλλιεργώντας τη φαντασία του πολίτη με φαντάσματα.
Τολμά ο καθείς να προβάλλει το αποτέλεσμα του προσωπικού του αποτυπώματος, ενώπιον της κοινωνίας των πολιτών; Τότε και κρίνεται. Εάν ένα από τα μεγαλύτερα διδάγματα του ανθρώπινου βίου είναι ότι η ζωή δίνει την ευκαιρία της προσαρμογής -ιδίως σε περιπτώσεις ανωτέρας ανάγκης που υπερβαίνουν την ανθρώπινη θέληση και επιδίωξη- τότε κατά την ίδια αναλογία, για τον εχέφρονα άνθρωπο, κερδίζει πάντα η κοφτερή λογική, όπου αυτή συγκρούεται με το ρομαντισμό της ιδεολογίας.
Λέω ότι διαφωνώ και εγώ με την ακατανόητη επιμονή μερικών να γίνει φέτος η πορεία του κόσμου για το Πολυτεχνείο. Δεν παίζουμε με τον εφιάλτη της πανδημίας. Η λογική παίρνει ήδη την εκδίκησή της και στη χώρα μας. Εδώ θα φανεί η ευθύνη απέναντι στον συνάνθρωπο. Οι ηγεσίες πρέπει να ανοίξουν το δρόμο. Στον άρρωστο καιρό που ζούμε, ειδικά για φέτος δεν χρειάζονται κανενός είδους περιπατητικά διαπιστευτήρια τιμής προς το ηρωικό Πολυτεχνείο. Δεν ταυτίζονται αλλά ούτε και εξαντλούνται οι εκδηλώσεις μνήμης με πορείες ή παρελάσεις.
Ούτε κάθε χρόνο οι εκδηλώσεις περιορίζονταν μόνο σε μια πορεία. Υπάρχουν πολλοί άλλοι δρόμοι να τους βαδίσουμε, μέχρι να φύγει το κακό του κοροναϊού. Οι ενέργειες είναι το ζητούμενο. Η επιμονή σε επαναλαμβανόμενες ανελαστικές συμπεριφορές, βρέξει χιονίσει, φοβάμαι ότι δεν ξεφεύγει από την τυπικότητα της επιτέλεσης ενός πολυκαιρισμένου χρέους αυτοματοποιημένης συμπεριφοράς, δια τον φόβον της απώλειας του «κεκτημένου».
Η λογική λέει ότι η συνάθροιση πολλών ανθρώπων μαζί εμπεριέχει μεγάλο κίνδυνο για τη διασπορά του ιού, όσο προσεκτικοί κι αν υπόσχονται κάποιοι ότι θα είναι με τις αποστάσεις και τις μάσκες. Από την άλλη, η κυβέρνηση φαίνεται ανακόλουθη, αφού ενώ δεν έχει πει τίποτα για το μεγάλο κίνδυνο μετάδοσης του ιού που λογικά εκκόλαψε η μεγαλειώδης συγκέντρωση για τη δίκη της εγκληματικής Χρυσής Αυγής (ούτε την απαγόρευσε) τώρα ενοχλείται για την πορεία με αφορμή το Πολυτεχνείο.
Εξ όσων μέχρι τώρα γνωρίζω, δεν την έχει απαγορεύσει και ρητώς. Οι ασάφειες δεν βοηθούν γιατί προσφέρουν στους πάντες τη δικαιολογία για εκδήλωση υπερβάλλοντος ζήλου. Άποψή μου είναι ότι η συλλογική ευθύνη περνά πρώτα από τα πρόσωπα και ύστερα μετουσιώνεται σε συλλογικό κεκτημένο.
Γνωρίζουμε ότι, παρόλο που οι άνθρωποι μπορούν να σκέφτονται λογικά, συχνά στην πράξη συμπεριφέρονται αποδεδειγμένα παράλογα. Είναι κάτι πολύ πιο βαθύ που θα πρέπει να μας συγκλονίζει. Υπό τις παρούσες λοιπόν δύσκολες υγειονομικές συνθήκες, φρονώ ότι δεν τιμούμε έτσι το Πολυτεχνείο.
*Ο Κώστας Ν. Κωνσταντίνου είναι Διευθυντής του 2ου Γενικού Λυκείου
https://kostaskonstantinou.com