«Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος φαντάσου μια μπότα να συντρίβει ένα ανθρώπινο πρόσωπο – για πάντα», διαβάζουμε στο προφητικό μυθιστόρημα-σταθμό για την πολιτική σκέψη του 20ου αιώνα, «1984 – Ο Μεγάλος Αδελφός», του Τζορτζ Όργουελ.
Ο συγγραφέας-«προφήτης» άρχισε να γράφει το έργο «1984» την δεκαετία του 1940, για το μακρινό τότε μέλλον του 1984, όπως το φανταζόταν ο ίδιος.
Τώρα, το 1984 ως χρονολογία ανήκει πλέον στο παρελθόν, αλλά το ομώνυμο βιβλίο του Όργουελ, θα περιγράφει το μέλλον του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι ακριβώς έτσι όπως το προέβλεψε και η πραγματικότητα δικαιώνει με απελπιστική ακρίβεια τον εμπνευσμένο συγγραφέα.
Το «1984» δεν είναι ένα απλό μυθιστόρημα. Είναι μια τρομακτικά ακριβής προφητεία για το μέλλον του κόσμου, είναι μια αναφορά στη διαχρονική μάχη του ανθρώπου ενάντια στο «σύστημα» εξουσίας. Ένα «σύστημα» άκαμπτο και παντοδύναμο! Ένα μηχανισμό καλά μελετημένο, που αποσκοπεί στον απόλυτο έλεγχο του μυαλού και της ψυχής του ατόμου, καταργώντας και καταπατώντας κάθε έννοια ελευθερίας και δημοκρατίας.
Το βιβλίο του Τζόρτζ Όργουελ «1984», αν και αποτέλεσε ουσιαστικά μια προειδοποίηση της ανθρωπότητας για όλα αυτά που επρόκειτο να συμβούν μελλοντικά, εντούτοις αγνοήθηκε από τις κοινωνίες που είχαν λόγο να προφυλαχτούν, αλλά αντίθετα ως φαίνεται εκ των υστέρων, αξιοποιήθηκε στο μέγιστο δυνατό βαθμό, από τις διάφορες μορφές εξουσίας που το αξιολόγησαν ως «άριστη εφαρμόσιμη ιδέα» και δεν έχασαν την ευκαιρία να την υλοποιήσουν.
«Σας παρακαλώ κύριε, δεν μπορώ να αναπνεύσω», ήταν τα τελευταία λόγια του άτυχου Αφροαμερικανού, λίγο πριν ξεψυχήσει κάτω από το γόνατο του λευκού αστυνομικού που του στέρησε τη ζωή.
Η δύναμη της εξουσίας, μέσω των μηχανισμών καταστολής που διαθέτει, προκάλεσε πάλι πόνο και ταπείνωση. Μαζί με το πρόσωπο του Αμερικανού πολίτη, το αστυνομικό όργανο συνέθλιψε και το μυαλό και την ψυχή του. Η μπότα του «1984» αντιπροσωπεύει την εκάστοτε εξουσία και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της.
Η δολοφονία όμως του George Floyd με την καταπάτηση του προσώπου του, δεν αντιπροσωπεύει μονάχα τον πόνο και τον εξευτελισμό του ατόμου, αλλά καταδεικνύει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι για την εξουσία «ο άνθρωπος δεν έχει πρόσωπο» και ότι «όλοι οι άνθρωποι απέναντί της δεν ξεχωρίσουν μεταξύ τους».
Αυτό το έγκλημα όμως, αν και δεν είναι το πρώτο που προκαλείται από την αστυνομική βία, είχε μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με εκείνα που έχουν αποκαλυφθεί μέχρι σήμερα. Διαπράχθηκε σε ζωντανή μετάδοση.
Εμείς όλοι που είδαμε το video (σε μεταγενέστερο χρόνο βέβαια) ακούγαμε καθαρά τη φωνή του μελλοθάνατου, να εκλιπαρεί τον δήμιό του για λίγο… αέρα. Για να μπορέσει να ανασάνει πριν καταλήξει από ασφυξία. Κι όλα αυτά διαδραματίστηκαν σε μια οικονομικά πανίσχυρη και «σύγχρονη» χώρα, που την «ελευθερία» την έχει κάνει… άγαλμα!
Η βία όμως φέρνει βία. Και έφερε. Ένα τεράστιο κύμα οργής έχει ξεσπάσει τώρα, σαρώνοντας τις περισσότερες Πολιτείες των ΗΠΑ.
Οι κινητοποιήσεις των εξαγριωμένων διαδηλωτών έφτασαν μέχρι και τον Λευκό Οίκο, αναγκάζοντας τον πλανητάρχη να φυγαδευτεί σε υπόγειο καταφύγιο. Απόλυτα προσηλωμένος στο δόγμα «νόμος και τάξη», ο Αμερικανός πρόεδρος, επιχειρεί να ενεργοποιήσει τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, βάλλοντας κατά της Αριστεράς, των αναρχικών και του κινήματος «Αντίφα».
Η απαγόρευση της κυκλοφορίας που επέβαλαν οι Αρχές σε περισσότερες από 40 Πολιτείες, δεν κατάφερε να ανακόψει το ισχυρό κύμα οργής των διαδηλωτών που έχουν ξεχυθεί στους δρόμους, απαιτώντας απονομή της δικαιοσύνης.
Επειδή όμως βρισκόμαστε στην Αμερική, όπου επικρατεί το status «ανακατεμένος ο ερχόμενος», μέσα στους πολίτες που διαδηλώνουν την οργή τους, παρεισφρέουν και εκείνοι οι «επιτήδειοι» που εκμεταλλεύονται την κατάσταση λεηλατώντας καταστήματα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μετατραπεί τώρα σε «Θυμωμένες Πολιτείες». Με παγκόσμιο πλέον σύνθημα το «Δεν μπορώ να αναπνεύσω», το μεγάλο κύμα διαμαρτυρίας έχει καταφέρει να διεθνοποιήσει το γεγονός και να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες της υφηλίου.
Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ ήταν μόνο η αφορμή. Οι αιτίες προϋπήρχαν και «σιγοβράζανε» μέσα σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που προκαλούν τα ολοένα και αυξανόμενα κρούσματα ρατσισμού στις ΗΠΑ, το κράτος καταστολής που επιβάλλει την αστυνομική βία, οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες που επικρατούν και η ανεργία.
Η Εθνική Φρουρά σήμερα επιχειρεί σε περισσότερες από 15 πολιτείες και οι νεκροί από τις συγκρούσεις της με τους διαδηλωτές αυξάνονται καθημερινά. Όλα αυτά συμβαίνουν στην ισχυρότερη χώρα του πλανήτη και ενώ οδεύει μάλιστα για τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου.
Τα συναισθήματα που δημιούργησε το φονικό της Μινεάπολης είναι ποικίλα: Θυμός, οργή, θλίψη και απόγνωση. Δεν είναι πάντως ο θυμός αυτός που μένει ως καταστάλαγμα, κατά του λευκού αστυνομικού που σκότωσε εν ψυχρώ έναν μαύρο άοπλο πολίτη.
Δεν είναι η πικρή γεύση της θλίψης που μένει γιατί έχασε τη ζωή του ένας 46χρονος άνθρωπος, ουσιαστικά χωρίς κανένα λόγο, που δεν αντιστάθηκε καν στους διώκτες του.
Εκείνο που μένει σαν κατακάθι και βαραίνει την ψυχή και την συνείδησή μας, είναι η μεγάλη απογοήτευση που νιώθουμε βλέποντας το πώς αποτιμά εν τέλει την ανθρώπινη ζωή ένα συντεταγμένο σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος, όπως είναι οι ΗΠΑ.
Προκειμένου μάλιστα να υπερασπιστεί τους μηχανισμούς καταστολής που το ίδιο έχει δημιουργήσει, αλλά και ελέγχει, επιτίθεται είτε κατά των εξαγριωμένων πολιτών που διαδηλώνουν την αντίθεσή τους στην κρατική βία και τον ρατσισμό, είτε κατά των κοινωνικών δικτύων που φροντίζουν να επικοινωνούν το γεγονός σε όλο τον κόσμο.
«Δεν μπορώ να αναπνεύσω», θα είναι τα τελευταία λόγια οποιουδήποτε πολίτη που επιτρέπει με την αδιαφορία του στο κράτος καταστολής να κάνει κατάχρηση της εξουσίας του, όταν θα έρθει και η δική του η σειρά. Τότε όμως, οι άλλοι θα είναι εκείνοι που θα βλέπουν τις τελευταίες του στιγμές, μέσα από κάποιο video στο YouTube.
«Δεν μπορώ να αναπνεύσω», θα είναι και τα τελευταία λόγια μιας κοινωνίας που διαρκώς επιτηρείται, καταπιέζεται, εκφοβίζεται, εκβιάζεται και βασανίζεται. Μόνο που όταν θα φτάσει σε αυτό το σημείο, θα είναι πλέον αργά και για αντιδράσεις και για ικεσίες.
Η «μπότα» συντρίβει το πρόσωπο και το εξαφανίζει, υποβαθμίζοντας έτσι και την βαρύτητα του γεγονότος που έχει προκαλέσει. Ο νεκρός χωρίς το πρόσωπό του, είναι απλά άλλος ένας νεκρός, όπως και όλοι οι άλλοι. Ένας ακόμα αριθμός. Ένα ευτελές «τίποτα».
Τραγική ειρωνεία στη υπόθεση Φλόιντ: Το επώνυμο του δύστυχου George Floyd, παραπέμπει συνειρμικά στο ομώνυμο Βρετανικό μουσικό συγκρότημα – θρύλο, «Pink Floyd» και το γνωστό τραγούδι του, «Breathe»(Αναπνέω): «Breathe, breathe in the air. Don’t be afraid to care». Δηλαδή, «Ανάπνεε, ανάπνεε στον αέρα. Μη φοβάσαι να νοιάζεσαι!».
Το τραγούδι ετούτο μπορεί να γράφτηκε μισό αιώνα πριν, αλλά εξακολουθεί να είναι επίκαιρο, υπενθυμίζοντάς σου, υπό τους ήχους της μουσικής, το ανεκπλήρωτο διαχρονικό πανανθρώπινο αίτημα: «Μη φοβάσαι να νοιάζεσαι…».
https://moschonas.wordpress.com