Θυμάμαι μικρό παιδάκι τη μητέρα μου να τηρεί ανελλιπώς το εβδομαδιαίο της ραντεβού στο κομμωτήριο της γειτονιάς, που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα τμήμα του σπιτιού της κομμώτριας… Μια αφορμή για καφέ, κους- κους, μυστικά και φανερά…
Δεν ήταν σκοπός μόνο η φροντίδα της κόμης , ήταν η βαθύτερη ανάγκη για κοινωνική συνεύρεση μιας και εκείνα τα χρόνια ένα ραντεβού σε καφέ ήταν μακρινό μέλλον.
Κάπως έτσι, στο κομμωτήριο της Τρούβι, σε μια κομώπολη του αμερικάνικου νότου ξετυλίγεται μια υπέροχη γλυκόπικρη ιστορία για την αγάπη, την κατανόηση, την υποστήριξη. Ένας σεμνός ύμνος στη γυναικεία φύση και στον τρόπο που αυτή λειτουργεί. Δεν είναι μόνο η φιλία, αλλά και η σχέση ανάμεσα σε μάνα και κόρη, ένας φιλικός και οικογενειακός δεσμός δοσμένος τόσο τρυφερά και όμορφα που χαράζεται στη μνήμη…
Οι γυναίκες που πηγαίνουν εκεί γνωρίζονται καλά μεταξύ τους, αναπτύσσουν φιλίες και αντιπαλότητες, αλλά κυρίως συζητούν ελεύθερα, σε χώρο οικειότητας και κλίμα καθημερινότητας, έτσι που το κομμωτήριο γίνεται μια μικρή και κλειστή κοινωνία.
Με τις κωμικές καταστάσεις να μπλέκονται στις δραματικές εξάρσεις με σκηνοθετική μαεστρία, την τρυφερότητα να αγκαλιάζει τη δυστυχία, στο τέλος της παράστασης όλες οι γυναίκες, παρά τις προσωπικές τους απώλειες, να βγαίνουν κερδισμένες, αφού έχουν κατακτήσει τη φιλία και τη συμπαράσταση η μια της άλλης!
Όλα αυτά τα απολαύσαμε και τα ξαναθυμηθήκαμε στην υπέροχη θεατρική σκηνή του πολιτιστικού μας κέντρου τις προηγούμενες εβδομάδες. Ήταν οι «ανθισμένες μανόλιες» από το Σύλλογο Αρχιτεκτόνων, που αριθμεί και πρωταγωνιστεί στην πόλη μας 16 ολόκληρα χρόνια, χαρίζοντάς μας πάντα σπουδαίες παραστάσεις. Έξι γυναικείοι ρόλοι αυτή τη φορά, έξι υπέροχες πρωταγωνιστικές γυναικείες ερμηνείες με τον Γιάννη Πετράκη στη σκηνοθεσία να μπολιάζει τις μανόλιές του, να τις ημερεύει να τις ισορροπεί πάνω στη σκηνή ώστε ν’ ανθίζουν να ευωδιάζουν και να μας συγκινούν!
Μια παράσταση που ήταν όλοι εκεί, μια συλλογική δουλειά που ο κόπος της φάνηκε στις καλοδουλεμένες ερμηνείες των υπέροχων κυριών του συλλόγου, που κάθε άλλο παρά ερασιτεχνική φάνταζε.
Γιάννη, Ειρήνη, Νίνα, Εύη, Ρίτσα, Πόπη και Πόπη, σας ευχαριστούμε πολύ για τις όμορφες στιγμές που μας χαρίσατε, για το δάκρυ και το χαμόγελο στον απόλυτο συγχρονισμό του και για την κατάθεση ψυχής μιας παρέας που μας θύμισε τη δύναμη των σχέσεων που ίσως να λείπει σήμερα!
To be continued?