Η Δημοκρατία είναι θαυμαστή ακόμη και όταν ζει στην δίνη του φασισμού. Η Δημοκρατία είναι καλή αλλά και ο φασισμός ακόμη καλλίτερος. Μην μπερδεύεστε, θα τα ξεδιαλύνουμε αμέσως με συνοπτικές διεργασίες.
Είχα την ατυχία να δώ ένα φίλμ στην αξιέραστη τηλεόρασή μας που αναφερόταν στην διαδοχή του Λαουρέντι Μπέρια στην Ρωσία από τον ευγενέστατο σύντροφο Δημοκράτη Νικίτα Κρούτσεφ. Μετά τον θάνατο του Στάλιν κουβεντιάζαν όμορφα και χαρωπά στα γραφεία του πολιτικού γραφείου (Polite Bureau) και ξαφνικά ο Κρούτσεφ βγάζει από την μέσα τσέπη του ένα φρεσκολαδωμένο revolver των 9 χιλιοστών.
Το γυρίζει στο μέτωπο του Μπέρια, πιάνει τρεμούλα τον αρχηγό της KGB, αλλά για λίγο, δεν τον άφησε να περιμένει στην αναμονή, υπήρξε συντροφική κατανόηση. Ακούγεται ένας πυροβολισμός, εμφανίζεται μια σκούρα τρύπα στο μέτωπο του Μπέρια και αυτομάτως γίνεται ένα κοντινό παρελθόν. Καμία στάση ενδιαμέσως.
Οι φιλότιμοι υπάλληλοι των γραφείων αδειάζουν δύο κουβάδες γνήσιο πετρέλαιο από το Baku πάνω στον Laurenti και σε πέντε λεπτά από άνθρωπος μετατρέπεται σε σκούρα στάχτη. Ό,τι πρόχειρο υπήρχε σε τσουβάλι κοντά και αμέσως ο σύντροφος Μπέρια φορτώνεται με φτιάρια στο πρώτο διερχόμενο απορριματοφόρο.
Έτσι έκλεισε μία σύντομη και γόνιμη περίοδος 36 ετών με την βοήθεια του σοσιαλισμού και της άπλετης Δημοκρατίας. Εν τω μεταξύ ο Ρωσικός λαός δεν πήρε χαμπάρι για την ευχάριστη αυτή αλλαγή, άλλωστε κανένας δεν του στέρησε το Δημοκρατικό δικαίωμα της σιωπής. Όλοι σκυφτοί και δακρυσμένοι από την απρόσμενη αυτή μορφή της ελευθερίας που απολάμβαναν!
Ο Κρούτσεφ έμεινε στα πράγματα μέχρι το 1964 όταν άλλοι πιο γνήσιοι (original) Δημοκράτες με επικεφαλής τον δικό μας Λεωνίδα Μπρέζνιεφ τον έστειλαν στη Γιάλτα για λουτρά και τον γύρισαν πίσω ως έναν άξιο τέκνο της συνταξιοδοτικής περιόδου του. Ο λαός και πάλι κράτησε στην δικαιοδοσία του το δικαίωμα της απόλυτης σιωπής.
Τσιούτα όλοι, κουβέντα να μην ακούσω. Και δεν ακούστηκε έτσι ούτε ένα φωνήεν. Πραγματική Δημοκρατία και περισσότερο Λαοκρατική Δημοκρατία, όχι φωνές εκλογές και ποντικοκούραδα. Υπό αυτή την έννοια όλες οι πρώην ανατολικές χώρες απόλαυσαν την ονομασία της λαμπρής σιωπηλής Λαϊκής δημοκρατίας.
Μεγαλεία πράματα, όχι τις βλακείες που διέδιδε ο γελοίος Κλεισθένης και ο καταγέλαστος Περικλής στην αρχαιότητα. Τα πράματα ήρθαν στη θέση τους. Ακόμη ήταν σαφής και ο λόγος που στον εμφύλιο πόλεμο ο στρατός των ανταρτών ονομάσθηκε Δημοκρατικός στρατός. Δεν παίζουμε με τις λέξεις, δεν είναι κουρέτζελα!
Ήταν ο τρόπος να πιστέψουμε εμείς οι Δημοκρατικοί πολίτες στην έννοια της Δημοκρατίας και του σοσιαλισμού. Τα ονόματα των τεραστίων ηγετών Εμβερ Χότζα και Νικολάϊ Τσαουσέσκου μέχρι σήμερα μας εμπνέουν και μας οδηγούν μέχρι την πόρτα της Goldman Sachs κι ακόμη παραπέρα.