Μέσα σε κλίμα ζοφερό, μελαγχολικό και απαισιόδοξο, καλούμαστε κι εφέτος να γιορτάσουμε τη μεγάλη της Χριστιανοσύνης γιορτή.
Με γεύση πικρή, από το φαρμακερό “φιλί της ζωής” που εδώ και χρόνια μάς επιδαψιλεύουν ασμένως οι επίδοξοι σφετεριστές της εθνικής μας υπόστασης, “φιλάνθρωποι” όντες, καλούμαστε να κλίνουμε ταπεινά το γόνυ μπροστά στην πηγή της πραγματικής ζωής, ν’ ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες της ψυχής μας στο ανέσπερο φως της μαγικής Άγιας Νύχτας.
Να αναβαπτισθούμε από τη μεγαλειώδη ακτινοβολία του ταπεινού λίκνου του “τεχθέντος Υιού”, να αποκαθάρομε την ανθρώπινη φύση μας και εξαγνισμένοι, να ενστερνιστούμε το πολύτιμο αγαθό της ανθρώπινης θέωσης, που γενναιόδωρα μας προσφέρει η ενσάρκωση του Θείου Λόγου.
“Ο Θεός επί γης σήμερον παραγέγονεν…”
Σήμερα, όχι μόνο στο παρελθόν. Όχι πριν από 2.018 χρόνια. Και όχι μονάχα στη Βηθλεέμ. Γεννάται τώρα, σήμερα και κάθε χρόνο, κάθε ημέρα, σε όλα τα μήκη και πλάτη του σύμπαντος κόσμου.
Αρκέι να βρει στην ψυχή μας τη φιλόξενη γωνιά, την ταπεινή φάτνη, που θα φιλοξενήσει το υπερκόσμιο θαύμα που συντελείται. Που θα μπορέσει να συλλάβει και να αποκωδικοποιήσει τους συμβολισμούς, τα μηνύματα και τα μεγάλα μυστικά της “Ιρισηλίου Θεότητος” που αποκαλύπτονται μέσα από το ίδιο το γεγονός της “σάρκωσης του Ασωμάτου” και μέσα από τους ουράνιους χερουβικούς ύμνους.
Να βρει τις ψυχές που θα αντέξουν τους τριγμούς που κλονίζουν και ανατρέπουν συθέμελα τον “κόσμο του σκότους”, που καταρρέει βρυχώμενος, που θα βγουν λαβωμένες, ίσως από τα ερείπιά του, αλλά οδηγούμενες από το φως του το ανέσπερο, θα βρουν το δρόμο για την “Καινή Κτίση”. Τον καινούργιο κόσμο, όπως Εκείνος τον υποσχέθηκε: “Ιδού ποιώ τα πάντα καινά”.
Τον κόσμο της αγάπης και της ταπεινοφροσύνης, της επιείκειας και της κατανόησης, της συγνώμης και της συμφιλίωσης, της ειρήνης και της αλληλεγγύης των λαών.
Πόσο, άραγε, είμαστε έτοιμοι σήμερα γι’ αυτήν τη μεγάλη ανατροπή; Πόσο είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε και να μετουσιώσουμε σε πράξη τα συγκλονιστικά μηνύματα της γέννησης του Θεανθρώπου; Τις θείες επιταγές που απορρέουν από την άμετρη αγάπη προς τα πλάσματά Του, αγάπη που φτάνει μέχρι τη θυσία και το σταυρικό θάνατο;
Πόσο, άραγε, μπορεί η ψυχή μας, λεηλατημένη και βιασμένη ποικιλοτρόπως από τους υπανθρώπους· πνιγμένη στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια, στο ψέμα και την απάτη, στη φτώχεια και τη δυστυχία, στην αδικία και την οδύνη, να διαχειριστεί σωστά όλο αυτό το δυσβάσταχτο φορτίο; Να αποστρέψει το πρόσωπό της από τους σύγχρονους ψυχοκτόνους Ηρώδηδες, ντόπιους και ξένους; Να στραφεί προς το καθοδηγητικό κι ελπιδοφόρο φως του Σωτήρα και Λυτρωτή, που έρχεται ενδεδυμένος με την ευτελή σάρκα την ανθρώπινη, γίνεται σύμμορφος της φθαρτής και θνητής ανθρώπινης ύπαρξης, την καθαγιάζει και την καθιστά ναό του Θείου Πνεύματος που Εκείνος μας ενέπνευσε με την υπερκόσμια έλευσή Του.
“Ο Θεός ων γέγονεν άνθρωπος,
ίνα άνθρωπον Θεόν απεργάσεται”.
Είναι η μοναδική μας ελπίδα αδελφοί. Όπου αλλού κι αν στρέψομε το βλέμμα, αντικρίζομε σκοτάδι βαθύ. Φόβο για το αβέβαιο αύριο. Θλίψη και οδύνη για τη χαμένη ελπίδα. Διαμαρτυρίες και αγανάκτηση, οργή και μίσος για τους αυτουργούς της δυστυχίας των συνανθρώπων μας.
Ας ανοίξουμε μια μικρή χαραμάδα μέσα από τα δεσμά που μιας χάλκευσαν οι σύγχρονοι Φαρισαίοι που διαφεντεύουν τον κόσμο, για να περάσει μια, έστω, μικρή αχτίδα από το ανέσπερο φως της Βηθλεέμ.
Η λέξη – κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες, που καταλύει όλα τα δεσμά, είναι “Αγάπη”. Ας ανοίξουμε την ψυχή μας στο όνειρο. Ας γίνει κάθε ψυχή μια φάτνη, κάθε φάτνη μια ελπίδα, κάθε ελπίδα μια ασπίδα, που θα μας θωρακίσει και θα διαφυλάξει αλώβητους τους αθέατους άυλους θησαυρούς μας, που έχουν βάλει στο στόχαστρό τους οι ζηλωτές και νοσταλγοί της ψυχεδελικής ηρώδειας παντοδυναμίας.
Ας μην επιτρέψουμε να ολοκληρώσουν τη νίκη τους, υποδουλώνοντας και την ψυχή μας με την ανελέητη ψυχοβόρα επέλασή τους.
Η ψυχή, το πολυτιμότερο στοιχείο της ανθρώπινης υπόστασης, ανήκει μόνο σε εμάς και τον ουράνιο Πατέρα μας.
Δεν υποτάσσεται, δεν εξαγοράζεται, δεν εκχωρείται.
“Χριστός γεννάται, δοξάσατε…”.