Θλιβερό! Όλο και περισσότερο η ανθρώπινη συνείδηση καταντά μια εκούσια μηχανή, ενώ είμαστε άνθρωποι και ενεργούμε βάσει του νου και των συναισθημάτων. Δυστυχώς τη σήμερον ημέρα φτάσαμε να ξεπουλούμε όλα όσα με αγώνα σπυρί σπυρί μαζεύαμε, πέτρα την πέτρα χτίζαμε. Φτάσαμε να πουλούμε ακόμη και τα αισθήματά μας, προκειμένου να επιτύχουμε έναν στόχο.
Εφόσον είναι τόσο σκληρός ο αγώνας για την επιβίωση, ή με άλλα λόγια όλα θυσιάζονται στον βωμό του χρήματος, υπάρχει η παραφορά, η αδιαφορία, η αδικία, η κερδοσκοπία, το ξεγέλασμα. Ξεπουλούμε τον τόπο μας, την ίδια τη χώρα κομμάτι κομμάτι, έτσι για νη μη φανεί απότομα. Ξεπουλούμε ήθη, παραδόσεις, πολιτισμό, εθνική συνείδηση, θρησκεία… Όλα μοιάζουν παγκοσμιοποιημένα, ανακατωμένα, αλλοπρόσαλλα! Σε λίγο δεν θα υπάρχει ελληνισμός. Αυτό είναι το ζητούμενο;
Αυτά μας επιβάλλουν τα Μνημόνια ή τα Υπαρμνημόνια, όπως τα λένε; Και τι φταίει ο λαός; Είμαστε πολίτες μιας φτωχευμένης χώρας που προσπαθούμε με όποιο τρόπο να τα βγάλουμε πέρα. Πολλές φορές η παρανομία ή η υπεκφυγή είναι σημάδια των καιρών. Της κρίσης που μεταβάλλεται σε παραφροσύνη. Ο φιλήσυχος τόπος μας αλλάζει, οι άνθρωποι αλλάζουν…
Πού μας πάει ετούτος ο δρόμος; Εμείς οι πάλε ποτέ αφέντες, θα έρθει η στιγμή που θα γίνομε δούλοι, των μαχαραγιάδων του χρήματος ή του πλούτου που θα μοιράζεται σ’ ολίγους πλέον από το μερτικό της δικής μας πλούσιας γης. Εύκολη λεία η μικρή πατρίδα μας για τα μεγάλα θεριά, που ψυχανεμίζονται πέρα από τον φυσικό και ορυκτό πλούτο της, τις κλιματολογικές συνθήκες, τις χίλιες δυο άλλες ομορφιές, αλλά και το πολιτισμικό, αρχέγονο μεγαλείο της! Τρίζουν τα κόκκαλα των προγόνων μας απέναντι σ’ αυτό το έγκλημα, του κάθε είδους ξεπουλήματος, της αλλοτρίωσης ή του εξευτελισμού. Πώς μπορεί να αντιδράσει ο λαός;
Απλώς σιωπά, απλώς μουχρώνει… Κι αυτοί που καλά βαστούν τα υνιά και τα σχοινιά, του έθνους και λύνουν και δένουν, δεν έχουν πια ένα αίσθημα πατριωτισμού; Λες και η οικονομική κρίση ήρθε για να κρίνει και να ξεδιαλύνει τα πράγματα… Να χωρίσει την ήρα από το στάρι και μ’ άλλα λόγια να μοιράσει, να κατανεμήσει, να «προικοδοτήσει»…Αιτία εσκεμμένη, φίλοι μου, να πέσει η Ελλάδα στην παρακμή, στη φτώχια, στην εξαθλίωση. Το κουβάρι άρχισε σιγά σιγά να ξετυλίγεται πριν εννέα σχεδόν χρόνια. Τώρα ξεκουβαριάζει πολύ πιο γρήγορα, στο τέλος θα υπάρχει πια κλωστή;
Η οικονομική κρίση που μας επέβαλαν είναι μια αλυσίδα που στις άκρες της φέρνει κλειδιά και λουκέτα. Βαριά κι ασήκωτα τα αλυσοδέματα. Αλυσοδένονται ακόμη και τα συναισθήματα. Γιατί κι αυτός που δεν έχει ούτε ψωμί να φάει κι έχει μόνο το συναίσθημα, αυτό δεν τρώγεται αλλά τον τρώει! Στο τέλος μπορεί να γίνει ένα θεριό που δεν ανιώθει, δεν αισθάνεται. Κι ξυπνώντας έτσι το ζωώδες ένστικτό του, μπορεί να φθάσει στο έγκλημα.
Πάμπολλα τα παραδείγματα στην καθημερινή ειδησεογραφία. Οι σκοτωμοί, οι αγριότητες, οι πλεκτάνες, οι κλεψιές είναι επακόλουθα μιας οικονομικής κρίσης, μιας κακής ζωής. Εγκλήματα πολλά για οικονομικούς λόγους. Τούτη η έξαρση είναι αποτέλεσμα της χρηματικής έλλειψης. Αλλά πολλές φορές και η απληστία φέρνει το ίδιο επακόλουθο. Ο νόμος της ζούγκλας, δυστυχώς, και στον τόπο μας. Φρίκη! Γεγονότα καταδικαστέα που συμβαίνουν και στη διπλανή μας πόρτα.
Η υπόθεση Λεμπιδάκη ήταν μια εγκληματική πράξη με αίσιο ευτυχώς τέλος και μια καταδίκη στους ενόχους που είχαν κίνητρο το χρήμα. Μάλιστα κάποιοι δήλωσαν πως μπλέχτηκαν στην υπόθεση μόνο και μόνο γιατί χρωστούσαν και φοβήθηκαν για τις περιουσίες τους… Το πρόσφατο όμως έγκλημα που τάραξε τόσο έντονα τα ήπια νερά της Σητείας και που εδώ το κίνητρο φαίνεται να είναι οικονομικό, αυτό δεν έχει έλεος!..
Πίκρα, αδικία κι ένα μεγάλο γιατί; Η τοπική κοινωνία θλίβεται από τον άδικο χαμό ενός ανθρώπου άκακου, αγαπητού, χρήσιμου επιστήμονα που έπεσε σε μια θανατηφόρα πλεκτάνη, ανυποψίαστος, γιατί κάποιοι άλλοι έτσι το θέλησαν. Η απληστία; Η αχαριστία; Το μίσος; Ούτε ένα στοιχειώδες συναίσθημα! Θλιβερό! Όσες καρδιές κι αν έσωσε ο γιατρός, τη δική του καρδιά δεν μπόρεσε να σώσει, γιατί ακριβώς εκεί εστόχευσαν οι άκαρδοι.
* Η Άννα Τακάκη είναι ποιήτρια, συγγραφέας στη Σητεία