Παρατηρώντας προσεκτικά κάποια στατιστικά στοιχεία, ο απλός πολίτης απογοητεύεται. Έτσι λοιπόν για το έτος 2017, έχουν αναφερθεί και καταχωρηθεί 113.247 θάνατοι, έναντι 81.850 γεννήσεων, πράγμα που σημαίνει ότι ο πληθυσμός της χώρας μας μειώθηκε κατά τριάντα χιλιάδες ψυχές. Οι στατιστικολόγοι μέσω ειδικών προγραμμάτων στους υπολογιστές υπολόγισαν πως το έτος 2050 ο πληθυσμός μας θα είναι περίπου δύο εκατομμύρια λιγότερος και θα αποτελείται από ηλικιωμένα άτομα σε μεγάλο ποσοστό.
Μέχρι στιγμής οι αριθμοί είναι γνωστοί! Τα παραπάνω στοιχεία δεν επιδέχονται της όποιας αμφισβήτησης. Τον προηγούμενο μήνα, με τη σειρά τους, ήρθαν στη δημοσιότητα κάποια στατιστικά στοιχεία που αφορούν τη διαδικασία της κληρονομιάς. Έτσι λοιπόν αναφέρθηκε ότι το προηγούμενο έτος, το 2017, έγιναν περίπου εκατόν τριάντα χιλιάδες (130.000) συνολικές αποποιήσεις κληρονομιάς.
Σημειωτέον ότι το 2013 καταγράφηκαν τριάντα χιλιάδες αποποιήσεις, ενώ το 2016 περίπου 55.000, που σημαίνει πως ο αριθμός των αποποιήσεων τον τελευταίο χρόνο στη χώρα μας εκτινάχτηκαν απότομα προς τα πάνω!
Ως κυριότερες αιτίες θα μπορούσαμε να αναφέρουμε την ετήσια ανάγκη πληρωμής του γνωστού ΕΝΦΙΑ, τους φόρους που πρέπει να πληρώνει ο κληρονόμος και φυσικά το απαραίτητο κόστος συντήρησης του ακίνητου που περιέρχεται στην κατοχή του κληρονόμου. Αν συνδυάσουμε τα δύο αυτά στατιστικά στοιχεία, θα δούμε πως είτε δεν υπάρχουν πλέον κληρονόμοι για πολλές περιουσίες, είτε εάν υπήρχαν, απλώς δεν επιθυμούσαν να περιέλθουν σ’ αυτούς!
Η απάντηση και εξήγηση στο φαινόμενο είναι αρκούντως απλή. Τα τελευταία χρόνια, χρόνο με το χρόνο, η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων πολιτών μειώνεται δραματικά σε βαθμό απειλητικό πια για τον κοινωνικό ιστό της χώρας μας. Ίσως εδώ θα πρέπει να αφαιρέσουμε το ποσοστό όπου οι πρώην ιδιοκτήτες είχαν χρέη σε εφορίες και άλλες δημόσιες υπηρεσίες, αλλά αυτό είναι απελπιστικά μικρό.
Εύκολα λοιπόν γίνεται φανερό, ότι τα στοιχεία που θα διαβάσουμε τον επόμενο χρόνο θα είναι ακόμα χειρότερα από ετούτα, με ό,τι φυσικά θα συνεπάγεται αυτό! Τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας πληρώνουν τώρα συσσωρευμένες αμαρτίες των προηγούμενων δεκαετιών και σταδιακά ξεφεύγουν πλέον από τον παραδοσιακό τρόπο ζωής, τουλάχιστον όπως αυτός καθορίζεται έως τώρα από την πίστη, τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις της. Τα νεότερα μέλη της κοινωνίας παλιότερα είχαν σαν αποκούμπι την πατρική περιουσία να εργαστούν και το βασικότερο, στον τόπο τους, εκεί δηλαδή που γεννήθηκαν οι γονείς τους κι αυτοί. Τώρα τα πράγματα οδηγούνται αλλού, το δικαίωμα της εργασίας εκεί χάνεται οριστικά και η κατάσταση οδηγείται σε άλλες, και το κυριότερο σε δύσβατες ατραπούς.
Κάποια χρόνια πριν, ένας φίλος απ’ την ιδιαίτερη πατρίδα μου, τα Τρίκαλα, ο λογοτέχνης Αλέξανδρος Βαναργιώτης, έγραφε στο ποίημά του με τίτλο “Το χωράφι”:
Κείνο το χωράφι πατέρα/καλύτερα/να μην μου το είχες αφήσει
Κάτω απ’ τον ήλιο/γυναίκες με μαντίλες/κι άντρες φρυγμένοι απ’ την κάψα/το όργωσαν τους όργωσε/κι ήταν σκληρό το αλέτρι
Κληρονομιά του παππού…/-δεν έπρεπε να μου το αφήσεις πατέρα-
Πόση ιστορία στο χώμα ανασαίνει/κρυμμένη μες στου χρόνου το έλυτρο
Κείνο το χωράφι πατέρα/το αρπάζουν τώρα οι τράπεζες/βγάζουν στο σφυρί τ’ ανεκτίμητα/ξεπουλάνε όσο όσο τη μνήμη μας
Και δεν ξέρω, στ’ αλήθεια δεν ξέρω/τόσο πια η πατρίδα που μίκρυνε/πού θα βρώ μια γωνιά για να γείρω.
* Ο Γιώργος Σχορετσανίτης είναι χειρουργός και διευθυντής του χειρουργικού τομέα στο ΠΑΓΝΗ