Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες των εναπομεινάντων σε κυκλοφορία εφημερίδων ή περιπλανώμενο στις φόρμες των ιστοσελίδων, αναγκαστικά το βλέμμα του αναγνώστη, ελκύεται έκπληκτο από κάποια σκίτσα και φωτογραφίες που κοσμούν τα κείμενα. Όμως ετούτη η συγκεκριμένη φωτογραφία έκανε το γύρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, και εδώ αλλά και στο εξωτερικό, συγκεντρώνοντας αμέτρητα σχόλια, από συνήθη ειρωνεία έως απύθμενο βδελυγμό.
Αναφέρομαι στον πρύτανη του Οικονομικού πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ), η φωτογραφία του οποίου διανεμήθηκε πέρα δώθε, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν! Η εικόνα του απελπισμένου και έντρομου πρύτανη με κρεμασμένη την ταμπέλα με το γνωστό σύνθημα «Αλληλεγγύη στις καταλήψεις», στον τράχηλό του, που απεικονιζόταν περικυκλωμένος από στίφη νεαρών αγνώστων, έκανε δυσμενή εντύπωση και άφησε καίρια ερωτήματα, δυστυχώς για ακόμα μια φορά, αλλά για πάρα πολλούς λόγους.
Στην εποχή μας, κάποιες παράμετροι έχουν αλλάξει δραματικά. Κάποτε, ας πούμε τριάντα χρόνια πριν, θα μπορούσες, να γελάσεις ή να σχολιάσεις αν διάβαζες μια είδηση, για παράδειγμα ότι εθεάθησαν γάτες ή σκύλοι μέσα σε νοσοκομεία ή να σουλατσάρουν κάτω από τα κρεββάτια ασθενών, αλλά μη έχοντας μπροστά την δυναμική της εικόνας.
Όμως σήμερα, η φωτογραφία αυτή λαμβάνεται ταχύτατα με τη χρήση των δημοφιλών τηλεφωνικών συσκευών και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου μπορεί να βρίσκεται στα μάτια των «ηλεκτρονικών» μας γνωστών και φίλων, στην Αυστραλία, την Αγγλία, ή αλλαχού. Αν και είχα λησμονήσει, για να είμαι ειλικρινής, το περιστατικό λόγω της πληθώρας των πολυποίκιλων γεγονότων τα οποία επισυμβαίνουν στην κοινωνία μας λόγω της γνωστής επανακάμψασας πανδημίας, μού το υπενθύμισαν συνάδελφοι από την Μεγάλη Βρεττανία, με τα ανάλογα, για την περίσταση, σχόλια.
Οι λέξεις που περιεγράφηκε το περιστατικό ωχριούν μπροστά στην πραγματικότητα. Διαπόμπευση με ήπιους όρους, απύθμενος εξευτελισμός, κατάντια, φρίκη, ξεπεσμός κοινωνίας, πρακτικές που έχουν τις ρίζες τους σε παρελθούσες εποχές, τότε που οι αστυνομικές αρχές διαπόμπευαν στους δρόμους νεαρούς «τεντιμπόηδες», θυμός, ντροπή, μίσος, βανδαλισμοί, «φασιστική» νοοτροπία, μια λέξη που δυστυχώς τελευταία το νόημα της αλλοιώνεται ή χρησιμοποιείται από πολλούς και για διάφορους λόγους, και τι άλλο βέβαια να προσθέσει κανείς, λεκτικά ή συναισθηματικά, σε αυτό το τρομερό ανοσιούργημα που διαπράχτηκε στα ενδότερα των Πανεπιστημίων της χώρας μας!
Πράξη για την οποία δεν μπορεί να αισθάνεται ευτυχής η ελληνική κοινωνία, ούτε το επίσημο κράτος, ούτε φυσικά ο κόσμος των φοιτητών για το κατάντημα των χώρων τους.
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι ακριβώς γίνεται με όλους τους επικεφαλής των Πανεπιστημίων μας και πως σκέφτονται να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο. Όμως, κάποια παρεμφερή επεισόδια είχαν λάβει χώρα και στο παρελθόν σε κάποια τμήματα της ανώτατης εκπαίδευσης, με προπηλακισμούς Ελλήνων και ξένων καθηγητών, με χτίσιμο με τούβλα της εισόδου των γραφείων τους, κάποιοι παλιότερα κρεμάστηκαν από παράθυρα για παραδειγματισμό, και αρκετά άλλα που κοσμούν την ιστορία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσής μας.
Αλγεινή εντύπωση όμως προκαλεί η αντίδραση των πρυτάνεων των Πανεπιστημίων μας, όταν τους προτάθηκε από την επίσημη πολιτεία η δημιουργία σώματος στοιχειώδους φύλαξης του εσωτερικού των, και κυρίως της ανεξέλεγκτης εισόδου αλλότριων στοιχείων στο εσωτερικό.
Η συγκεκριμένη αρνητική στάση αυτών, των κατά τα άλλα υπεύθυνων για τον συντονισμό των σχολών και της εκπαίδευσης των νέων της χώρας, γεννά ζωτικής φύσεως ερωτήματα στον απλό πολίτη. Γιατί λοιπόν αρνήθηκαν οι πρυτάνεις το αυτονόητο; Την διαφύλαξη, δηλαδή, της στοιχειώδους αξιοπρέπειας των ιδίων, των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της πατρίδας, αλλά και της φύλαξης της δημόσιας περιουσίας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων μας; Έως τώρα απέφυγαν και δεν απάντησαν, με διάφορες ανούσιες και ανήμπορες δικαιολογίες.
Όμως, δεν μπορούν να σιωπούν συνεχώς! Εκτός εάν δεν ενδιαφέρονται, δεν δύνανται ή βολεύονται απ’ αυτή την κατάσταση. Άλλη εξήγηση δεν φαίνεται να υπάρχει. Φοβάμαι, όμως αν παρατηρήσουν, κατά μόνας, την όλη πορεία και ανέλιξή τους έως εκεί, θα βρουν εύκολα την απάντηση, την οποία ως φορολογούμενοι πολίτες του τόπου, και επιθυμούμε να ακούσουμε και να μάθουμε!
Και τότε θα ξεκαθαρίσει η ομίχλη απ’ το οπτικό πεδίο πολλών. «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία», έγραφε κάποτε ο Ανδρέας Κάλβος, για άλλη περίσταση βέβαια, αλλά που βρίσκει ακέραιη την εφαρμογή του και στις μέρες μας.
Όσον αφορά, τέλος, το επιτετραμμένο υπουργείο Παιδείας, αυτό όπως και η κυβέρνηση, συνολικά, καλύπτονται προσωρινά από το αποκαλούμενο αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων και απέφυγαν την περαιτέρω ανάφλεξη της κατάστασης.
Κάτι που θα χρησιμοποιήσουν, φυσικά, ως δικαιολογία την επόμενη φορά που θα έρθουν στο προσκήνιο παρόμοια επεισόδια. Όμως ξεχνούν κάτι σημαντικό! Δεν ψηφίστηκαν από τον ελληνικό λαό γι’ αυτό, αλλά για να δώσουν λύση σε χρονισμένα και καίρια προβλήματα του τόπου!