Πέρασαν κιόλας δεκαεννέα χρόνια από τον θάνατο της αείμνηστης Χρυσούλας Μπουρλώτου (28 Νοεμβρίου 2004 /28 Νοεμβρίου 2023).
Της δασκάλας, που δίδαξε και γαλούχησε χιλιάδες παιδιά, που σήμερα αρκετά από αυτά κατέχουν εξέχουσες θέσεις ανά την υφήλιο.
Τους δίδαξε, πέραν των υποχρεωτικών εγκυκλίων γνώσεων, σεβασμό, δικαιοσύνη, ενσυναίσθηση και ανθρωπιά, με τον ιδιαίτερο εκλεπτυσμένο, χαρισματικό και γλαφυρό τρόπο πνευματικής, εκπαιδευτικής και πολιτισμένης συμπεριφοράς της.
Σ’ όλη την διδασκαλική της ζωή, προσπάθησε, ακόμα και με χωρίς έλεος για τον εαυτόν της, να πλάσει ανθρώπους, που να εκπέμπουν φως και με το φως τους να φωτίζουν το δρόμο της αγάπης προς το συνάνθρωπο, της αγωνίας για το μέλλον τους, της δικαιοσύνης, της ευγνωμοσύνης σε εκείνον, που αναγνωρίζει και το ελάχιστο το οποίο του πρόσφερε ο συνάνθρωπος.
Δεν δείλιασε ποτέ και δεν ξόδεψε με μέτρο το χρόνο της, αλλά πρόσφερε αφειδώς και ο κάθε συνομιλητής της προσπαθούσε να κερδίσει από την σοφία και την βιωματική της εμπειρία, όσον το δυνατόν περισσότερους θησαυρούς. Και το λέγω μετά λόγου γνώσεως, ως αυτόπτης μάρτυρας, δάσκαλος επί έτη, στο Ιδιωτικό σχολείο το οποίο διηύθυνε επί των οδών Αγίου Μηνά και Ιουστινιανού.
Η αείμνηστη δασκάλα, (έτσι θα τη θυμούμαι πάντα επειδή σε όποιο μετερίζι κι αν βρισκόταν δίδασκε), μετά την αποχώρηση της από την ενεργό υπηρεσία, ασχολήθηκε με την κοινωνική προσφορά, που είναι τόσο πολύ γνωστή στους περισσότερους Καστρινούς και Καστρινές και όχι μόνον.
Κάθε της ενέργεια μετρημένη, φιλοσοφημένη, υπεύθυνη και πάνω απ’ όλα αποτελεσματική. Αλλά και στις διάφορες δημόσιες ομιλίες και συναντήσεις της, με τον δροσερό, γελαστό και γλαφυρό λόγο και τρόπο της, χάριζε εσωτερική γαλήνη, ευφορία και έκανε περήφανους τους Κρητικούς. Ο φίλος, ο γνωστός, ο κάθε ακροατής, οποιουδήποτε πνευματικού επιπέδου κι αν ήταν, θαύμαζε το γλυκό, το γελαστό και καλοσυνάτο πρόσωπό της, που λάμπρυνε το περιβάλλον και ακτινοβολούσε χαρά και ευθυμία στους ακροατές ή συνομιλητές.
Την ενθυμούμαι για την ανθρωπιά της, την καλοσύνη της, τον ήρεμο τρόπο αντιμετώπισης, την υπευθυνότητά της, την ευγένειά της, την όρεξη για βοήθεια προς όλους, την πίστη της προς τον Θεό, την αγωνία της για το τέλειο, τη δικαιοδύνη και την αντοχή της ως και την τεράστια δύναμη που έκρυβε μέσα στο μικροκαμωμένο σώμα της, που δεν έχω να θυμούμαι άλλον με τέτοια ηφαιστειακή δύναμη, αντιμετωπίζουσα τα πολλά δυσεπίλυτα προσωπικά προβλήματα που της έτυχαν στο δρόμο της ζωής της.
Υπήρξε σεμνή, απέριττη, χωρίς ίχνος έπαρσης, με ευρύτητα γνώσεων και σοφία.
Εξαιρετικά εργατική, αθόρυβος και συστηματικός τύπος ανθρώπου. Χαμηλών τόνων με πολλά ενδιαφέροντα.
Διέγραψε μια πορεία ζωής, που χαρακτηρίζεται από μια συνεχή προσπάθεια βελτίωσης των γνώσεών της, προς όλους τους τομείς, αλλά και από τη μεγάλη προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.
Η συνεχής κοινωνική ενασχόλησή της, η συνέπεια, η επιμονή, η εμμονή, η υπομονή και η αγάπη της για εκείνο που καταπιανόταν, της χάρισαν την εκτίμηση της ηρακλειώτικης κοινωνίας και όχι μόνον.
Πάντοτε η σκέψη της ήταν κρυστάλλινη, ορθόδοξη σκέψη, χωρίς αστερίσκους* . Υπήρχαν μόνο άνθρωποι, προς τους οποίους πάντα έδειχνε την καθαρή και άδολη καρδιά της.
Η παρουσία της, είτε ως εκπαιδευτικός, είτε ως πρόεδρος διαφόρων σωματείων της πόλης μας, είτε ως πρώτη γραμματέας του Συλλόγου Πολιτιστικής Αναπτύξεως Ηρακλείου, άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της ανθρώπινης ακτινοβολίας και των έντονων πνευματικών και υλικών δραστηριοτήτων της.
Στις κοινωνικές δράσεις του μακρινού παρελθόντος, στις οποίες έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο, είτε ως ιδιοκτήτρια ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου και διευθύντρια αυτού, είτε ως δασκάλα, είτε ως πρωτεργάτης και πρωτοστάτης για την ίδρυση κοινωνικών φορέων στην πόλη μας, άφησαν ανεξίτηλα σημάδια δράσης και προσφοράς. Εκπαιδευτικές και κοινωνικές δράσεις που έγραψαν ιστορία.
Η γλυκιά μου αυτή ανάμνηση για την αλησμόνητη Χρυσούλα Μπουρλώτου, ας προστεθεί στη δέηση, που αναπέμπουμε προς τον Κύριο, στη μνήμη της σήμερα, που συμπληρώνονται δεκαεννέα χρόνια από τότε που έφυγε από κοντά μας για το ταξίδι δίχως επιστροφή.
Θα την θυμόμαστε πάντα με σεβασμό, ευγνωμοσύνη και αγάπη.