Θέλω να τιμήσω απλά και ταπεινά έναν εξαιρετικό άνθρωπο όσο απλός και ταπεινός ήταν και ο ίδιος στη ζωή του. Οι άνθρωποι διομορφώνουν τον χαρακτήρα τους και την προσωπικότητά τους μέσα από την οικογένεια, τους δασκάλους και το άμεσο περιβάλλον τους.
Υπάρχουν όμως και πρόσωπα και παράγοντες που τελείως συμπτωματικά μπορούν να παίξουν ρόλο στην ζωή μας είτε θετικό είτε αρνητικό.
Θα’λεγα ήμουν τυχερός που συνάντησα στην πορεία μου τον Απολλόδωρο στην πιο κρίσιμη ηλικία μου. Ο ίδιος ποτέ ίσως δεν έμαθε τι επίδραση είχε πάνω μου άλλα ούτε και εγώ στους απολογισμούς μου είχα εκτιμήσει την προσφορά του. Με επήρεασε πολιτιστικά και ιδεολογικά.
Είμαστε λοιπόν στον χειμώνα του 1966 προς ‘67 δηλαδή λίγους μήνες πριν την διδακτορία. Η εφημερίδα ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ που ήταν σημαντικός παράγων ενημέρωσης στα δρώμενα του Ηρακλείου και της Κρήτης αναζητούσε διορθωτή. Είχα το θράσσος υποψήφιος φοιτητής και απόφοιτος λυκείου να διεκδικήσω αυτήν την θέση.
Μια επιτροπή υπο τον Αριστοτέλη Γραμματικάκη (ιδιοκτήτη), την Τιτίκα (χρονογράφο) και τον Απολλόδωρο Σαατσάκη (αρχισυντάκτη), με επέλεξε.
Διαμιάς άλλαξαν πολλά στην ελεύθερη, απρογραμμάτιστη ανεύθυνη και ανέμελη ζωή μου. Δηλαδή απέκτησα συνέπεια, επαγγελματικότητα, προγραμματισμό, ωράριο αλλά ταυτόχρονα άγχος και ευθύνη, αφού από τις 5 το απόγευμα έως τις 2 τα μεσάνυχτα μύριζα τυπογραφικό μελάνι μαζί με τον Απολλόδωρο στο ίδιο γραφείο.
Οι τυπογράφοι που τότε έγραφαν με στοιχεία μια-μια λέξη και σε ζεστό μολύβι τυπωμένα γράμματα, μου έφερναν τις σελίδες για να βρούμε τα όποια ανθρώπινα λάθη, ορθογραφίας, σύνταξης και ότι άλλο. Αυτή η διαδικασία της διόρθωσης γινόταν τουλάχιστον 3 φορές και ιδιαίτερα της πρώτης σελίδας που ήταν και η βιτρίνα της εφημερίδας.
Στο ίδιο λοιπόν γραφείο και απέναντί μου ο Απολλόδωρος σκυμμένος στα γραφτά, στο τηλέφωνο και στο μαγνητόφωνό του, να ηχογραφεί τα τελευταία νέα από τα μεγάλα πρακτορεία, ΡΩΥΤΕΡ,BBC και άλλα για την πρώτη είδηδη. Τότε στην επικαιρότητα ήταν κυρίως ο πόλεμος στο Βιετνάμ.
Αυτές λοιπόν τις μεταμεσονύκτιες ώρες παρέα με τον αρχισυντάκτη και την μυρωδιά της μελάνης που ήταν πολλές είχαμε χρόνο και για κουβέντα. Ήταν αισιόδοξος και σίγουρος για την επιτυχία μου στις εξετάσεις. Επήρεασε την ζωή μου πολλαπλώς. Οι συμβουλές και οι νουθεσίες του σε ένα παιδί 18 χρονών ήταν καταλυτικές.
Σε καθημερινή βάση για πολλούς μήνες ήταν μεντοράς μου, επηρέασε την ιδεολογία μου σε πολλούς τομείς και την σχέση μου με την ζωή. Ήταν δηλαδή σοβαρός, σεμνός, ευγενής, σίγουρος και ο άνθρωπος που πάντα ενδιαφέρεται για τον διπλανό του.
Και οφείλω να τιμήσω κατ’ελάχιστο για τα όσα σημαντικά μου προσέφερε.
Τις ελεύθερες δε Κυριακές η σχέση μου με την Μεσόγειο παρέμενε ενεργή, γιατί ο Αριστοτέλης Γραμματικάκης με ήθελε παρέα, και με το παλιό του Volvo πηγαίναμε για κυνήγι στα σύνορα της Πεδιάδος και του Οροπεδίου. Στο τέλος δε της Κυριακής τα μόνα θύματα να είναι κάτι λίγες τσίχλες κακότυχες και κακοστρατημένες. Όμως το πάθος εκτονωνόταν.
Περασμένες εποχές μα αξέχαστες. Σημαντικοί άνθρωποι στα νεανικά μου χρόνια που επέδρασαν και έπαιξαν ρόλο, όπως άλλωστε οφείλουμε όλοι μας να κάνουμε για τις νέες γενιές που αναζητούν διέξοδο και ανάσες.
Ο Απολλόδωρος Σαατσάκης ήταν παράδειγμα και οδηγός και ένας από αυτούς που είχε συνέπεια και με ενέπνευσε θα ήμουν δε ασυνεπής χωρίς αυτήν την μικρή μου αναφορά στην μνήμη του.
* Ο Μιχάλης Βελεγράκης είναι πρώην διευθυντής Λυκείου και επίτιμος σχολικός σύμβουλος.