Ποιο είναι το παράπτωμα που τούτο το τοπίο ανοίγεται χωρίς φραγμό και μέτρο; Ποια είναι η μοίρα που τούτος ο τόπος χρεώνεται ολάκερης της γης τη φιλοξενία; Μα!
Μήπως η Κρήτη δεν είναι γεννήτρα του Ξένιου Δία; Αιώνες τώρα ο Ψηλορείτης δεξιώνεται τους θεούς. Κοπιάστε ελεύθερα στο συμβάν του βουνού. Στα ορεινά δεν υπάρχουν ποινές για τους ξένους. Σβήσε πίσω σου τα σκληρά φώτα, τους θυμούς και τα νάζια της πόλης, μακριά από την αυθάδεια των θορύβων. Σύρε κατά την κοίτη του αέρα, πρωτότυπα ν’ ανασάνεις τον Αύγουστο, να μεθύσεις από βουνό. Ξεκίνα κι ότι πέσει κάτω μην το συλλέξεις. Ο Αύγουστος ξέρει ν’ αναπληρώνει τις μέρες μας. Έλα στους κήπους μιας αθρόας αυλής, ανάμεσα στην παλίρροια των βοτάνων.
Σπονδές και λυρικά σπιθοβολήματα. Βεγγέρες με πανσέληνο απαρτία. Έλα στο ρυθμό μιας ανείπωτης χωροταξίας. Ανέμποδα γύρνα το βλέμμα ως την απεραντοσύνη του Δία.
Κάτι σαν μυθική παραχώρηση, αδάμαστα τα τοπία. Λιθόχτιστα ερείπια γύρω, ύπερθεν ιδιοκτησίας, θυμίζουν δώματα αρχαίων θεών. Μια οργιά πιο πάνω, χειροπιαστός τα βράδια ο ουρανός, σαν να συμμετέχεις στο θαύμα. Άπληστα πίνεται κι η σελήνη. Βροχή τα πεφτάστερα κι οι ξιφασκίες των άστρων. Σιωπηρές καύσεις αυλακώνουν τη νύχτα. Έλα για μια πρόποση στα ιερά του βουνού. Το «ΧΑΙΡΕ ΣΤΟΝ ΕΦΗΒΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟ».
Μ. ΚΑΦΦΕΤΖΑΚΗΣ