Παρατηρώντας όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην κοινωνία μας, αναρωτάσαι για πολλές καταστάσεις που έγιναν κατεστημένο πια, και τελικά απελπίζεσαι. Από τη μεριά της κυβέρνησης αποφασίζονται κάποιοι κοινωνικοί περιορισμοί όσον αφορά πάντα την καθημερινή συμπεριφορά των πολιτών, την κυκλοφορία και τις συναθροίσεις τους σε εξωτερικούς χώρους, τα ωράρια και τον τρόπο λειτουργίας κάποιων καταστημάτων, κοκ.
Όμως, ενώ οι περισσότεροι εφαρμόζουν με σχετική ευλάβεια τα προληπτικά μέτρα εναντίον της πανδημίας του κορονοϊού με ότι συνεπάγεται αυτό ατομικά, οικογενειακά, οικονομικά, ψυχολογικά και κοινωνικά, υπάρχει παράλληλα μια μειοψηφία συμπολιτών μας η οποία αδιαφορεί προκλητικά για όλα τα παραπάνω, και το χειρότερο όλων είναι ότι χωρίς να το συνειδητοποιούν μετατρέπονται σε κινούμενες υγειονομικές βόμβες οι οποίες απειλούν μέλη της οικογένειας και του εργασιακού τους χώρου.
Οι συγκεκριμένες συμπεριφορές έχουν σαφώς πολλαπλά κίνητρα. Για κάποιους ευθύνονται πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι είτε υποδαυλίζουν είτε τις ανέχονται σιωπηρά. Ίσως σε ένα βαθμό αυτό να έχει κάποια σωστή βάση, αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι αρκετοί προβαίνουν σε παράνομες ενέργειες με το σκεπτικό να χρησιμοποιήσουν την όποια καραντίνα και το γενικό κλείσιμο των επιχειρήσεων ώστε να αποκτήσουν οι ίδιοι οικονομικά οφέλη.
Όμως οι τελευταίες ενέργειες προκαλούν το υπόλοιπο σεβαστό ποσοστό πολιτών οι οποίοι αισθάνονται περίεργα, επειδή ενώ αυτοί υπακούουν κάποιοι άλλοι κερδίζουν στις πλάτες τους, χωρίς να παραβλέψουμε το γεγονός ότι πιθανόν να ευθύνονται για την μετάδοση του ιού και τον θάνατο κάποιων συμπολιτών μας.
Όσα διημείφθησαν τους τελευταίους μήνες έβγαλαν στην επιφάνεια όλες τις παράπλευρες και επικίνδυνες παρενέργειες αυτής της αντικοινωνικής, στην πραγματικότητα, συμπεριφοράς μικρής ευτυχώς μερίδας πολιτών. Κι’ αν στην αρχή της πανδημίας οι περισσότεροι υπάκουσαν, αργότερα έγιναν σχεδόν όλα σκορποχώρι. Η μεν κυβέρνηση έφερε στο προσκήνιο κάποια πρόστιμα στους παρανομούντες, αλλά ουδόλως μειώθηκε το φαινόμενο.
Τουναντίον, οι συνωστισμοί των νεαρών στην πλειονότητα των περιπτώσεων έγιναν καθημερινή πρακτική, ειδικά τις νυκτερινές ώρες, οι οποίοι λίγο μετά θα μεταβούν κάπου να κοιμηθούν και εκεί θα μεταδώσουν αναγκαστικά τον ιό εάν πιθανότατα τον φιλοξενούν στον οργανισμό τους. Για τους άλλους, όσους δηλαδή οργανώνουν αυτά τα περίεργα πάρτυ, το θέμα είναι ήσσονος σημασίας δεδομένου ότι παρά τα πρόστιμα υπάρχει κέρδος πίσω από την όλη ιστορία.
Το ερώτημα τι πρέπει να γίνει ή πιο σωστά τι θα έπρεπε, δύσκολο να απαντηθεί. Τα αστυνομικά μέτρα όχι μόνο δεν απέδωσαν αλλά μετά τα σκηνοθετημένα, μάλλον, επεισόδια στη Νέα Σμύρνη, η αστυνομία άλλαξε ρότα και τα στελέχη της εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς από το δημόσιο χώρο.
Προφανώς η κυβέρνηση φοβήθηκε την αντίδραση των πολιτών και ανάκρουσε πρύμναν. Όμως εδώ υπάρχει μια σοβαρή και εκλεγμένη κυβέρνηση, υπάρχει ένα συντεταγμένο κράτος, και όχι κάτι άλλο.
Αλλά μαζί με αυτά τα κυβερνητικά πισωγυρίσματα, ορισμένοι αυστηροί στην κρίση τους αναφωνούν πού βρίσκεται επιτέλους το κράτος, ενώ άλλοι περισσότερο φιλοσοφημένοι που βρίσκονται άραγε η περίφημη ατομική ευθύνη και η κοινωνική υπευθυνότητα όλων στις δύσκολες μέρες που βιώνει η κοινωνία;
Τα ερωτήματα αυτά, γίνονται δραματικότερα ένα λάβουμε υπ’ όψιν μας τις ανεξήγητες δηλώσεις γνωστής, από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις, καθηγήτριας επιδημιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ότι η “ατομική ευθύνη είναι αντιδημοκρατική” ενέργεια!
Η συζήτηση φυσικά δεν μπορεί να γίνει ούτε στο δρόμο και το καφενείο, άλλωστε τώρα τα τελευταία είναι κλειστά, ούτε στα αμφιθέατρα των Πανεπιστημίων, ούτε αλλού όπως στα τηλεοπτικά παράθυρα προσδοκώντας σε κάποιο μελλοντικό χρόνο την δέουσα πολιτική ανταπόδοση για τις προσφερθείσες “υπηρεσίες”!
Πέρα από τις εστιασμένες γνώσεις συγκεκριμένων ατόμων στον τομέα της Επιδημιολογίας, και πέρα από τις απύθμενες δημόσιες τοποθετήσεις-αερολογίες των άλλων ιατρικών ειδικοτήτων, υπάρχει και κάτι άλλο βαθύτερο. Κι’ αυτό με απλά λόγια είναι τι παριστά η έννοια της ατομικής ευθύνης, σήμερα, και ποιά είναι η σχέση της με την δημοκρατία και την ευθύνη του επίσημου κράτους;
Εκεί υπάρχουν σοβαρές έννοιες, οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα είναι άγνωστες στους στρυμωγμένους στα ολοήμερα τηλεοπτικά παράθυρα, για τις οποίες φοβάμαι ότι πιθανότατα θα χρειασθεί να επανέλθουμε!