Μετά από πολλές συνεδριάσεις, με νέες προτάσεις, με διαφωνίες και συμβιβασμούς, τελικά οι ένοικοι συμφώνησαν να βάψουν την τετραώροφη πολυκατοικία τους. Το συνεργείο ήρθε, στήθηκαν οι σκαλωσιές. Και οι εργάτες άρχισαν τα τριψίματα, τα στοκαρίσματα και τελικά το βάψιμο.
Φασαρία στα μπαλκόνια των διαμερισμάτων, αναστάτωση, έξοδα πολλά. Κάποιοι, που δεν μπόρεσαν να πληρώσουν όλα τα έξοδα, βοηθήθηκαν από τους άλλους. Και τελικά ολοκληρώθηκε το έργο, μαζεύτηκαν οι σκαλωσιές, έφυγαν οι εργάτες. Οι νοικοκυρές καθάρισαν τα μπαλκόνια και οι ένοικοι καμάρωσαν την οικοδομή φρεσκοβαμμένη και ωραία. Μοσχομύριζε ομορφιά και καθαριότητα. Έλαμπε σαν καινούργια.
Μια μόνο μέρα χάρηκαν την φρεσκοβαμμένη πολυκατοικία τους οι ένοικοι. Το επόμενο βράδυ ήρθαν κάποιοι ατίθασοι νέοι (τσογλάνια τους αποκάλεσαν μερικοί) και την λέρωσαν με μαύρο σπρέι. Έγραψαν στους τοίχους ένα σωρό ανοησίες και προστυχιές με μαύρα πελώρια γράμματα, ζωγράφισαν και άσεμνες ζωγραφιές στην πρόσοψη και στον πλαϊνό τοίχο, όπου βρίσκεται το πάρκιν. Απελπισία έπιασε τους ενοίκους. Ιδίως οι νοικοκυρές βγήκαν το πρωί έξω και νευριασμένες φώναζαν διαμαρτυρόμενες εναντίον του κράτους, εναντίον της αστυνομίας που δεν τους προστατεύει από τους αλήτες… Τόσα έξοδα, τόσος κόπος πήγαν όλα χαμένα.
Και ο καθένας αναρωτιέται: ποιοι νεαροί και γιατί το έκαναν αυτό; Αισθάνονται μήπως ηδονή να βλέπουν την δυστυχία από την καταστροφή (μικρή ή μεγάλη) που δημιουργούν;
Φαίνεται όμως ότι το φαινόμενο αυτό είναι πανάρχαιο. Για απόδειξη αναφέρω ένα αρχαίο γεγονός. Ο Αλκιβιάδης (450-404 π. Χ.) ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στην αρχαία Αθήνα. Πλούσιος, ευφυής, ικανότατος, ωραιότατος, αλλά και απείθαρχος και ανήθικος. Οι Αθηναίοι εκείνο τον καιρό (Πελοποννησιακός πόλεμος, 431-404 π. Χ.) είχαν αποφασίσει να στείλουν στην Σικελία, που κατοικούνταν από έλληνες αποίκους, ισχυρό στόλο με κύριο στρατηγό τον ικανό νεαρό Αλκιβιάδη, για να προσελκύσουν το σημαντικό αυτό νησί , με το καλό ή με την βία, στην συμμαχία των Αθηναίων εναντίον των Σπαρτιατών.
Το βράδυ όμως, πριν από την αναχώρηση του αθηναϊκού στόλου από τον Πειραιά, ο Αλκιβιάδης και η παρέα του από νεαρούς διασκέδασαν, μέθυσαν και βγήκαν στους δρόμους της Αθήνας και, μεθυσμένοι, έκοβαν από τις «ιερές στήλες» και έσπαζαν, έτσι για πλάκα, το κεφάλι του θεού Ερμή που υπήρχε στημένο στην κορυφή τους. Ήταν σαν να σπάζεις, ας πούμε, σήμερα τις εικόνες Αγίων στα εικονοστάσια που είναι στημένα σε μερικές οδούς στις πόλεις μας. Μεγάλη ασέβεια, βλαστήμια, ιεροσυλία, κακό σημάδι. Οι Αθηναίοι ανακάλεσαν από την εκστρατεία τον Αλκιβιάδη, που είχε ήδη αποπλεύσει, για να τον δικάσουν για ασέβεια.
Αυτός όμως δραπέτευσε στους αντιπάλους του στην Σπάρτη, έδωσε εκεί πληροφορίες και ολέθριες συμβουλές εναντίον της πατρίδας του, της Αθήνας. Και τελικά έγινε αιτία να ηττηθούν οι Αθηναίοι στην Σικελία και να πάθουν μεγάλη καταστροφή.
Η ατίθαση νεολαία, ένα τμήμα από απείθαρχα παιδιά. Παλιά αρρώστια. Η παιδεία (γιατί ο Αλκιβιάδης είχε πάρει μόρφωση από τους καλύτερους δασκάλους της εποχής του) δεν καταφέρνει πάντοτε να την θεραπεύσει.