Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου. Πρωτογιορτάστηκε στις 28 Φεβρουαρίου το 1909 για να αναδείξει τα προβλήματα και να προωθήσει τα δικαιώματα της γυναίκας. Δεν είναι όμως μόνο η γυναικεία φύση που εξυμνείται. Στην πραγματικότητα πρόκειται για επέτειο αγώνων και διεκδικήσεων για την καλυτέρευση της θέσεως των γυναικών.
Στην Μινωική Κρήτη οι άνθρωποι λάτρευαν τη Μεγάλη Θεά, την «ΜΑΝΑ ΓΑΙΑ». Σ’ αυτόν τον πολιτισμό η παρουσία και ο ρόλος της Θεάς-Μητέρας έχει ιδιαίτερη θέση. Αυτή εξουσίαζε όλες τις μορφές ζωής και θανάτου (ως και το 2500 πριν χριστιανικής χρονολόγησης) με κυρίαρχα χαρακτηριστικά την γυναικοκρατία και την λατρεία της ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ (ΓΗΣ).
Κι υπήρχε, λένε κάποτε οι μύθοι (κι οι μύθοι δεν λένε ποτέ ψέματα) μια χρυσή εποχή που τα σκήπτρα της εξουσίας κρατούσε παντοδύναμη η γυναίκα. ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΑ την ονομάζουν τα βιβλία κι είναι η πρώτη μορφή κοινωνικής οργάνωσης των ανθρώπων της προϊστορικής εποχής, Η γυναίκα αποτελεί αρχηγό του γένους, οπότε και κληρονομικά δικαιώματα μεταβιβάζονται στα θηλυκά μέλη της κάθε οικογένειας Κατάλοιπο της μητριαρχίας είναι ότι ακόμη και σήμερα τα γεννηθέντα βρέφη γράφονται στο Μητρώον. Και περνούν οι αιώνες φέρνοντας ανατροπές
Το πέρασμα, από την Κυνηγητική στην Κτηνοτροφική οικονομία καταλύει, με γοργό το ρυθμό, την Μητριαρχία και ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ του σπιτιού και του κόσμου, στέφεται ο άνδρας, σβήνοντας το λάμπος και το φέγγος της γυναικείας υπεροχής. Η ανδρική εξουσία άρχισε να κατασκευάζει άβατα.
Η διαδρομή της γυναίκας στην πορεία του χρόνου αποσιωπείται, την παρουσιάζουν σαν ένα RES, ένα πράγμα.
Κι όμως υπάρχουν ονόματα γυναικών της αρχαιότητας προκαλούν ρίγη συγκίνησης και θαυμασμού. Πώς θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε την πορεία του Ελληνισμού ανά τους αιώνες χωρίς τις Σπαρτιάτισσες, την Γοργώ, την Αγηστράτη, την Αρχιδάμεια, την Αθηναΐδα, την Ασπασία, την Κλεοπάτρα, τις Σουλιώτισσες, την Υπατία, τις γυναίκες του σαράντα και μετρημό δεν έχουν. Το ίδιο συμβαίνει και κατά τον Μεσαίωνα, του οποίου ο θεοκρατικός χαρακτήρας και δύναμη της θρησκοληψίας, πετάνε την γυναίκα στα αζήτητα και μειώνουν την δύναμη της προσωπικότητας.
«Γιορτάζεις λοιπόν σήμερα πλευρό του Αδάμ κι όλοι θα μιλάνε για σένα, γήινη θεά, για την προσφορά σου στην κοινωνία, την αντοχή σου, το κάλλος σου, θα σου εύχονται, θα σε επαινούν, θα ψάλλουν διθυράμβους στην μεγαλοσύνη σου και θα παραβλέψουν τους αγώνες σου να εδραιώσεις με την αξία σου την θέση αυτήν στην ανδροκρατούμενη κοινωνία.
Αιώνιο θηλυκό, Θεά εσύ που γράφεις με ουράνια γράμματα στον ιστό του χρόνου τις τόσες σου περιπέτειες. Δούλα, υποτακτική, σκεύος ηδονής, αντικείμενο αντρικής εξουσίας κι όμως προικισμένη με χαρίσματα που δεν γνώριζες, δημιουργούσες μέσα στο κορμί σου τον άνθρωπο. Σου δόθηκε ένα σώμα με ιδιότητες θεϊκές που πολλές φορές βιάζεται, τραυματίζεται, καμιά φορά θανάσιμα, από άγρια ένστικτα που κάποια αρσενικά δεν απέβαλαν ακόμη.
Το πώς δημιουργήθηκε μέσα στο σώμα σου το λίκνο που δέχτηκε το ανδρικό σπέρμα και καρτερικά φιλοξένησες εννιά μήνες, δεν το πολυσκέφτηκες. Το έστειλε ο Θεός σού έλεγαν και σε κοίμιζαν. Και ξαφνικά από αυτό το σώμα το απλό το ανθρώπινο, άρχισε κάποιοι αδένες να παράγουν γάλα. Μα εσύ ούτε που να το καυχηθείς. Κι αυτό το μητρικό ένστικτο που σε έμαθε να αγαπάς να φροντίζεις, να πεθαίνεις για το παιδί σου ούτε αυτό το αξιολόγησες.
Χάριζες απλόχερα αγάπη, φροντίδα, υπακοή, σαν κόρη, σαν αδελφή, σαν μάνα. Μα κι άλλα συναισθήματα ξετρύπωναν από την καρδιά σου σαν η πατρίδα κινδύνευε, πολέμησες με τα δικά όπλα τον κάθε εχθρό. Και στην πυρά σε έριξαν σαν αρνήθηκες ανούσια πιστεύω, και με τα μούτρα έπεσες να σπουδάσεις όταν οι δυνάστες το επέτρεψαν. Κι άρχισες να παίρνεις τα ηνία στα χεριά σου. Κι όταν η γυναίκα κρατάει τα ηνία όλες οι προσδοκίες γιγαντώνονται.
Κατέκτησες με το έτσι το θέλω ανδρικά άβατα και μια χαρά τα κατάφερες, χωρίς να παραμελήσεις στο ελάχιστο τα μητρικά και οικογενειακά σου καθήκοντα, γιατί ακριβώς σαν καθήκοντα τα ένιωθες. Κι ανέβηκες στα βάθρα της εξουσίας και τα μυστικά της επιστήμης ξετρύπωσες μα δεν ξέρω αν ανακάλυψες το μυστικό της ευτυχίας. Σήμερα γιορτάζεις, μα δεν το χαίρεσαι γιατί δεν μπορούν να συμμετέχουν σ’αυτήν την γιορτή όλες οι γυναίκες του κόσμου.
Οι γυναίκες του πολέμου, της Γάζας, της πείνας, του θανάτου αλλά κι άλλες που στον ιστόν της μπούργκας ή της φτώχειας ζουν στα σκότη της αμάθειας και του φόβου. Εφέτος όμως άλλο είναι το μαράζι που σε σκιάζει, γιατί κινδυνεύεις μαζί με πολλά άλλα να χάσεις τα ονόματα που ως σήμερα σε χαρακτήριζαν. Ναι φιλτάτη μου ύπαρξη, οι λέξεις που σε αντιπροσωπεύουν (γυναίκα, μητέρα, θήλυ), έχουν μπει στον καταποτήρα του αιώνιου αφανισμού.
Καθήκον σου, το βλέπω, να παλέψεις όπως πάντα έκανες, να μην περάσουν τα σχέδια των παγκοσμιοποιητών Και μέγιστο καθήκον σου σήμερα που γιορτάζεις να μη δεις την από αιώνων ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΑ ως μύθο, αλλά ως μέλλον.
Ω! ΓΥΝΑΙΚΑ! που θεός επί γης δημιουργείς τον άνθρωπο, μην λησμονήσεις πόσα άβατα χρειάστηκε να καταπατήσεις για να μπορέσεις να αξιωθείς αυτά που σου ανήκουν! Διαθέτοντας ανώτερη μνήμη και συναισθηματική νοημοσύνη πολύ ανώτερη του συνομήλικου παρτενέρ σου, διαφυλάττεις την επιβίωση και την μακροημέρευση ολόκληρης της ανθρωπότητας στον πλανήτη γη. Πράξε τα ίδια και τώρα στην εποχή του ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΟΥ.
ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΑΙΩΝΙΟ ΘΗΛΥΚΟ.
* Η Ελένη Μανιωράκη-Ζωιδάκη είναι δασκάλα, λογοτέχνις