Η ειρωνεία δεν μου αρέσει, την απεχθάνομαι. Όταν όμως κάτι είναι ακραίο, δανείζομαι την τελευταία φράση του συγγραφέα Μ. Καραγάτση: «Ας γελάσω».
Ας γελάσω λοιπόν μαζί σας κ. υποψήφιοι, και εννοώ όσους από εσάς χρησιμοποιείτε αφειδώς, το μέγιστο και ιερό θέμα των ΑΜΕΑ, που δεν είναι και δεν δύναται να είναι σε προεκλογική χρήση, με τέτοιο καταιγισμό υποσχέσεων. Ας γελάσω με την αφέλεια και την ευκολία με την οποία μερικοί χρησιμοποιούν προεκλογικά τα θέματα αυτά, ενώ σε άλλες εποχές δεν έχουν δείξει την παραμικρή ευαισθησία.
Ίσως, αν δεν πίστευα στην αθωότητα και την καλοσύνη κάποιων ανθρώπων, ανεξαρτήτου τοποθέτησης σε αυτές τις δημοτικές εκλογές, θα χρησιμοποιούσα τη λέξη «Αίσχος» την οποία σίγουρα την αποδίδω σε συγκεκριμένους.
Αλλά ας το πάρω από την αρχή. Ο γράφων, δεν είναι απλά ένας άνθρωπος με πρόβλημα αναπηρίας. Υπήρξε φυσικοθεραπευτής, περίπου τριάντα χρόνια. Κοντολογίς, υπήρξα διαπραγματευτής μεταξύ πόνου-σωματικής/ψυχικής αδυναμίας και ασθενών, γι’ αυτό μέχρι στιγμής άκουγα και δεν μιλούσα, για ευνόητους λόγους, μήπως το θέμα της αναπηρίας πάρει την ευτελή πορεία των συνηθισμένων προεκλογικών διαδικασιών. Αλλά ως εδώ.
Ως φυσικοθεραπευτής και νυν πάσχων, έχω να πω ότι καλό θα ήταν να μην αναφέρεστε με ελαφρότητα και προς προεκλογική κατανάλωση στα ΑΜΕΑ, γιατί δεν θα μπορούσατε να μπείτε ούτε στιγμή στη μοναξιά της αδυναμίας ενός ανθρώπου με αναπηρία. Το μόνο που θα πω είναι ότι θα ήταν καλό να ανεβάσετε, χωρίς προεκλογικούς αλαλαγμούς και ως απλοί πολίτες, τα επίπεδα ευαισθησίας, αλτρουισμού, ανθρωπισμού και κυρίως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Γιατί τα θέματα αυτά δεν είναι απλώς θέματα παιδείας, αλλά πρωτίστως θέματα καθαρά Δημοκρατίας, της εφαρμογής και της διδασκαλίας της. Και είναι καλό να γνωρίζετε ότι η Δημοκρατία αρχικά και ως βάση της, προτιμάει τις ράμπες.
Εδώ, θέλω να τονίσω κάτι που εδώ και καιρό αναφέρω, ότι η νυν Δημοτική Αρχή ήταν και η πρώτη που έδειξε τη διάθεση και κινήθηκε εμπράκτως σε θέματα προσβασιμότητας και διευκόλυνσης των ανθρώπων με αναπηρία. Ως δέσμευση αυτής της Αρχής και του δημάρχου Βασίλη Λαμπρινού, λαμβάνω μία απάντηση του προς εμένα, ως αρχή και συμφωνία συμπολιτών και ανθρώπων.
Όταν για λόγους κάποιων δημοτικών διαδικασιών, του είχα πει: “Εγώ είμαι ένας ενοχλητικός πολίτης και το ξέρετε. Εξάλλου, όπως γνωρίζετε, η τεχνική υπηρεσία είναι γεμάτη από έγγραφά μου», μου έδωσε την απάντηση: “Εμείς χρειαζόμαστε τους ενοχλητικούς πολίτες. Ένας Δήμος δεν υπάρχει χωρίς αυτούς, είναι απρόσωπος”.
Και μιας και πιστεύω πια, μόνο σε ανθρώπους και όχι σε κόμματα, σχήματα και παρατάξεις και κυρίως, ως πολίτης του Ηρακλείου, λαμβάνω ως δέσμευση τη φράση του, που δεν αφορά μόνο έναν δήμαρχο αλλά και την όποια Δημοτική Αρχή.
Και όχι, δεν χρωματίζομαι πολιτικά ή παραταξιακά γιατί απλά, κάποτε περπατούσα στην πόλη μου και τώρα κυλώ πάνω της και τούτο δεν μπαίνει, ούτε χωράει πουθενά. Μόνο στην ψυχή σου, αν αντέχεις…