Οι Έλληνες ζήσαμε περιόδους δόξας (αρχαία Αθήνα, Μέγας Αλέξανδρος-Μακεδονικό Κράτος, Βυζάντιο) και περιόδους ταπείνωσης και σκλαβιάς. Κάποτε η δική μας γλώσσα ήταν γλώσσα παγκόσμια, γλώσσα των επιστημών, την οποία χρησιμοποιούσαν όλα τα έθνη του τότε γνωστού κόσμου, του κόσμου της αρχαιότητας γύρω από την Μεσόγειο, και ιδίως στην Ανατολή, για να συνεννοηθούν μεταξύ τους.
Σ’ αυτήν γράφτηκαν σπουδαία επιστημονικά συγγράμματα. Ακόμη και σήμερα στην ελληνική γλώσσα ανατρέχουν οι επιστήμονες των διαφὀρων κλάδων, για να βρουν λέξεις κατάλληλες για να αποδώσουν νοήματα επιστημονικά, να δημιουργήσουν επιστημονική ορολογία. Σ’ αυτήν γράφτηκαν τα Ευαγγέλια, για να μπορούν να τα διαβάζουν και να τα καταλαβαίνουν όλοι οι λαοί. Σ’ αυτήν γράφονταν οι Επιστολές των Αποστόλων του Χριστιανισμού, οποιασδήποτε εθνικότητας κι αν ήταν οι γράφοντες, οποιασδήποτε εθνικότητας κι αν ήταν οι αναγνώστες.
Και ήρθε η μεγάλη σκλαβιά. Τουρανικά φύλα επιτέθηκαν και υποδούλωσαν τελικά το ελληνικό Βυζάντιο. Υπόδουλος ο ελληνικός λαός. Έχασε την παλιά της αξία η ελληνική γλώσσα. Μετά από τέσσερις αιώνες σκλαβιάς, ξαναήρθε η ελευθερία. Μικρή και αδύναμη είναι η χώρα μας σήμερα. Από λίγους μιλιέται τώρα πια η ελληνική γλώσσα. Ύστερα από πολλούς αιώνες εξελίξεως, τακτοποιήθηκε η μορφή με την οποία μιλιέται σήμερα. Είναι γλώσσα εύηχη, με καθαρούς φθόγγους, με σαφέστατη προφορά των φωνηέντων, με ευκρίνεια στην άρθρωσή της.
Οι λέξεις της είναι κατά πλειοψηφία πολυσύλλαβες και κατά την ομιλία ακούγονται σαφώς και γίνονται ευκόλως κατανοητές από τον ακροατή, χωρίς την ανάγκη βοήθειας από τα συμφραζόμενα. Γιατί ξεχωρίζουν και δεν συγχέονται μέσα στον προφορικό λόγο, όπως μπορεί να συμβαίνει σε γλώσσες που αποτελούνται συνήθως από λέξεις μικρές με φθόγγους ασαφείς. Είναι η γλώσσα με την πιο μεγάλη ιστορία σε όλη την οικουμένη. Και εξαιτίας της μακραίωνης ιστορίας της, έχει πλουσιότατο λεξιλόγιο.
Συμπερασματικώς, για να το διατυπώσω κάπως λογιότερα, στον προφορικό λόγο, η κάθε λέξη της ελληνικής γλώσσας επειδή εκ φύσεως προφέρεται σαφώς και έχει μέγεθος, γίνεται ευκόλως αντιληπτή ακόμη και από έναν αλλόγλωσσο ακροατή που χρησιμοποιεί την ελληνική σαν δεύτερη γλώσσα. Και αυτό είναι μεγάλο προτέρημα.
Εμείς, που την μιλούμε ως μητρική μας γλώσσα, πρέπει να την προσέχομε και να μην την χαλάμε με παραξενιές.