Εάν θέλομε να μιλήσουμε σοβαρά για το πρόσφατο κύμα αδικαιολόγητης βίας και πρωτοφανών κτηνωδών εγκληματικών φρικαλεοτήτων από την Χαμάς σε βάρος αθώων άμαχων πολιτών του Ισραήλ, θα πρέπει να ξεφύγουμε από το παλιό γνωστό μοτίβο του καλού (Παλαιστίνιου) και του κακού (Ισραηλινού). Απλοϊκές έως αφελείς αναλύσεις και λύσεις, σίγουρα δεν αποτελούν το σωστό μέσον για να δούμε σήμερα ένα τόσο σύνθετο πρόβλημα όπως το Μεσανατολικό στις σωστές του διαστάσεις.
Η σημερινή κατάσταση στην Παλαιστίνη πολύ λίγη έως καθόλου σχέση έχει με τον Γιασέρ Αραφάτ και την Αλ Φατάχ των νεανικών μας χρόνων. Συγκεκριμένα μάλιστα από το 2006 μέχρι σήμερα οι περισσότερες έδρες του Παλαιστινιακού κοινοβουλίου καταλαμβάνονται από την Χαμάς, δηλαδή από αυτούς που διέπραξαν τις προχθεσινές φρικαλεότητες, οι οποίοι είναι και αυτοί που κάνουν απόλυτο κουμάντο στην Παλαιστίνη από τότε και μέχρι σήμερα. Αυτοί είναι η «άλλη πλευρά», με την οποία το Ισραήλ και η διεθνής κοινότητα υποτίθεται ότι θα μπορούσε διαπραγματευτεί για να βρει λύση στο Μεσανατολικό με την ίδρυση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους.
Ποιοι είναι αυτοί; Θα μας το πει ο ηγέτης της Χαμάς και συνιδρυτής της 78χρονος σήμερα Μαχμούντ αλ-Ζαχάρ , μέσα από ένα βίντεο που δημοσιεύτηκε στο MEMRI TV τον Δεκέμβριο του 2022 (Πηγή:https://www.iefimerida.gr), στο οποίο φέρεται να λέει τα παρακάτω:
«Ολόκληρος ο πλανήτης θα είναι υπό τον νόμο μας· δεν θα υπάρχουν άλλοι Εβραίοι ή χριστιανοί προδότες. Πιστεύουμε σε αυτό που είπε ο Προφήτης μας Μωάμεθ: «Ο Αλλάχ πλησίασε τα πέρατα του κόσμου και έχω δει τα ανατολικά και τα δυτικά άκρα του. Η κυριαρχία του έθνους μου θα φτάσει σε εκείνα τα άκρα που έχουν πλησιάσει κοντά μου. Ολόκληρα τα 510 εκατομμύρια τ. χλμ του πλανήτη Γη θα περιέλθουν σε ένα σύστημα όπου δεν υπάρχει αδικία, καταπίεση, σιωνισμός, προδοτικός χριστιανισμός και δολοφονίες και εγκλήματα όπως αυτά που διαπράττονται εναντίον των Παλαιστινίων και των Αράβων σε όλο τον αραβικό κόσμο, στον Λίβανο, τη Συρία, το Ιράκ και άλλες χώρες».
Παρ’ όλο που και το Ισραήλ στο παρελθόν έκανε (και εξακολουθεί ακόμα να κάνει, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της πρωθυπουργίας Νετανιάχου) πολλά και σοβαρά λάθη στην διαδικασία εξεύρεσης λύσης, πιστεύει κανείς σοβαρά ότι με ανθρώπους με τις παραπάνω απόψεις μπορεί κάποιος να συνεννοηθεί και να βρει λύση;
Τα τελευταία, με διαστάσεις ολοκαυτώματος, γεγονότα μάς δίνουν απόλυτα και αναμφισβήτητα αρνητική απάντηση. Πολύ περισσότερο καθ΄ όσον μία λίγο πιο προσεκτική εξέτασή τους μας λέει ότι την στιγμή που αυτά έλαβαν χώρα και κυρίως με τον τρόπο που έγιναν (πρωτοφανής παγκοσμίως και παντελώς αχρείαστη σκληρότητα, ιδιαίτερα απέναντι στις γυναίκες, τους νέους, τα παιδιά και τα μωρά), εξυπηρετούν μόνον έναν σκοπό τον οποίο και πέτυχαν: την διακοπή των διαπραγματεύσεων μεταξύ Η.Π.Α.– Ισραήλ – Σαουδικής Αραβίας, για την εξεύρεση λύσης στο Μεσανατολικό, που είχε αρχίσει εδώ και κάποιους αρκετούς μήνες και μέχρι τα προχθεσινά γεγονότα φαινόταν να βρίσκεται σε καλό δρόμο:
Ο ηγέτης της Σαουδικής Αραβίας Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν παραχωρώντας πρόσφατα (Σεπτέμβριος 2023) συνέντευξη στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο Fox News και στην εκπομπή Special Report, παραδέχτηκε ότι ΗΠΑ, Ισραήλ και Σαουδική Αραβία σημειώνουν πρόοδο στις συνομιλίες τους με στόχο την εξομάλυνση των αραβο-ισραηλινών σχέσεων. «Κάθε μέρα ερχόμαστε πιο κοντά», είπε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας ωστόσο ότι «Για εμάς, το Παλαιστινιακό ζήτημα είναι πολύ σημαντικό και πρέπει να το επιλύσουμε», καθιστώντας σαφές ότι το μέλλον της Παλαιστίνης παραμένει ένα κομβικό σημείο.
Η διαδικασία αυτή ήδη έχει διακοπεί. Η μόνη απάντηση λοιπόν του πολιτισμένου κόσμου θα πρέπει να είναι η συνέχιση των Αραβοϊσραηλινών συνομιλιών για την εξομάλυνση των Αραβοϊσραηλινών σχέσεων, γιατί μόνον μέσα από αυτή την διαδικασία υπάρχει έστω και αμυδρά η μοναδική δυνατότητα εξεύρεση λύσης γα το Μεσανατολικό.
Πέραν όμως των παραπάνω, η όποια εξέλιξη του ζητήματος έχει εκ των πραγμάτων διεθνή γεωπολιτική σημασία, η οποία αναγκαστικά επηρεάζει καίρια και την χώρα μας και την Ευρώπη. Είναι ευχής έργο να έχουμε ένα ανεξάρτητο σύγχρονο Παλαιστινιακό κράτος. Δεν είναι ευχής έργο να έχουμε δύο μικρά φονταμενταλιστικά Ιράν στις Δυτικές ακτές της Μεσογείου: την λωρίδα της Γάζας και την Δυτική Όχθη, τα οποία συν τοις άλλοις θα μπορούσαν να κόψουν κυριολεκτικά το κράτος του Ισραήλ στη μέση. Ποιος λογικός άνθρωπος θα το δέχονταν;
Εξ’ άλλου, μην ξεχνάμε οι παλαιότεροι (και προς γνώση των νεότερων) ότι όλοι οι «προοδευτικάριοι» της εποχής (1978 – 1979) πανηγύριζαν για την εκδίωξη του Σάχη της Περσίας και την επιτυχία της «επανάστασης» των Αγιαντολλάδων. Ναι αυτών που εδώ και σαράντα τόσα χρόνια καταπιέζουν ασυγκρίτως περισσότερο από τον πρώην Σάχη, τον Ιρανικό λαό – επί Σάχη οι γυναίκες στο Ιράν κυκλοφορούσαν με μίνι – και σκοτώνουν γυναίκες εν ψυχρώ γιατί ένα τσουλούφι από τα μαλλιά τους ξέφυγε απ’ τη μαντήλα! Δεν αντιλαμβάνονται άραγε οι «προοδευτικάριοι» της τωρινής εποχής, ότι υποστηρίζοντας – ή ακόμα και μη καταδικάζοντας – την Χαμάς υποστηρίζουν αυτούς και χειρότερους ακόμα;
Το Ισραήλ παρ’ όλα τα λάθη του, δεν παύει να είναι ένα δημοκρατικό κράτος – η μόνη δημοκρατία στην περιοχή – με εκλογές, εναλλαγή κυβερνήσεων κ.λ.π., άρα και δυνατότητα αλλαγής πολιτικής, έναντι τόσον του εσωτερικού του, όσον και – αυτό το οποίο μας ενδιαφέρει σήμερα – έναντι των γύρω του. Πράγμα το οποίο δεν συντρέχει καθόλου βέβαια στην άλλη πλευρά, της φονταμενταλιστικής θεοκρατικής Χαμάς και όσων κρύβονται πίσω της.
Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι το Ισραήλ εκ των πραγμάτων λειτουργεί ως προκεχωρημένο φυλάκιο του φιλελεύθερου Δυτικού κόσμου, του Δυτικού τρόπου ζωής και του Δυτικού πολιτισμού στην περιοχή, και αυτή ίσως είναι η πραγματική αιτία της μη εξεύρεσης λύσης επί ογδόντα περίπου χρόνια.
Εάν πέσει το Ισραήλ, σύμφωνα με όσα είπε σαφέστατα ο συνιδρυτής της Χαμάς παραπάνω, οι επόμενοι θα είμαστε εμείς, η Ευρώπη, με πρώτη – και λόγω Τουρκίας και Ερντογάν – τη χώρα μας. Η συγκεκριμένη Ισραηλινοπαλαιστινιακή διαμάχη – η οποία στην πραγματικότητα είναι Αραβοϊσραηλινή – δεν έχει να κάνει μόνον με γεωστρατηγικά συμφέροντα. Είναι ακόμα μια πολιτική σύγκρουση μεταξύ φιλελεύθερης δημοκρατίας και θεοκρατικού φονταμενταλισμού. Και ακόμα-ακόμα μια – φανερή πλέον και όχι υποβόσκουσα – σύγκρουση πολιτισμών, με την διακαή προσπάθεια της βίαιης επιβολής και επικράτησης της σκοταδιστικής αποθέωσης του θανάτου επί της απόλαυσης της χαράς της ζωής. Και μάλιστα μέσα στο σπίτι της τελευταίας, στην Ευρώπη.
Γι’ αυτό, για όλα τα παραπάνω, θα πρέπει να το ξανασκεφτούν πολύ σοβαρά όσοι πήραν, και μάλιστα δημοσίως, το μέρος της Χαμάς, κόμματα (δυστυχέστατα) και πολίτες (δυστυχώς). Αυτοί που πέρυσι στην Ρωσσική εισβολή στην Ουκρανία ήταν με τον «άνθρωπο» (τσιμουδιά για την Χιτλερικού τύπου στρατοκρατική εισβολή της Ρωσίας σε ελεύθερη, ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα), τώρα είναι με τα «παιδάκια» (τσιμουδιά για την επίσης ναζιστικού τύπου δολοφονική εισβολή της Χαμάς εναντίον αθώων αμάχων πολιτών). Προφανώς όχι για λόγους διεθνιστικής αλληλεγγύης, όπως αρέσκονται οι ίδιοι να διαλαλούν, αλλά λόγω ουσιαστικής ταύτισής τους σε βασικά θέματα έλλειψης δημοκρατίας, ιδεολογικού δογματισμού, πολιτικού μεσσιανισμού και εσχατολογικού νομοτελειασμού.
Τέλος θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι σε πολλές περιοχές του κόσμου τα σύνορα έχουν αλλάξει και συνεχίζουν να αλλάζουν καθημερινά. Σε πολλά επίσης μέρη του κόσμου λαοί με αντιτιθέμενα συμφέροντα αναγκάστηκαν από τις συνθήκες – και παρ’ όλες τις τεράστιες δυσκολίες, τα κατάφεραν – να συμβιώνουν ειρηνικά μεταξύ τους. Μόνον στην Παλαιστίνη δεν κατέστη δυνατόν αυτό εδώ και ογδόντα χρόνια. Ποια είναι άραγε η λυδία λίθος που το εμποδίζει, έχοντας μετατρέψει την περιοχή κυριολεκτικά σε κόλαση;
Εάν λοιπόν έλεγα ότι η ειδοποιός αυτή διαφορά είναι η μέχρι τώρα ανύπαρκτη προσαρμοστικότητα των μουσουλμανικών Αραβικών κρατών, η οποία σημειωτέον δεν παρατηρείται μόνον εδώ, αλλά σε όλον τον κόσμο και ούτε μόνον στο θέμα αυτό αλλά σε όλα, θα έπεφτα άραγε πολύ έξω;
* Ο Θανάσης Καραγιάννης είναι δικηγόρος Ηρακλείου