Δεν ήταν δυνατόν εκείνη η αφόρητη κάψα του μεσημεριου να μην έχει βρει τον αντίπαλό της. Λίγο μετά το μεσημέρι και ένα δροσερό αεράκι ερχόταν από τα βορειοανατολικά σημεία του ορίζοντα, θέλοντας να μας αποζημιώσει για την επίσκεψή αυτή στο Μπεντενάκι.
Αυτό το αγαπημένο σημείο των καστρινών που έχει δυτικά του τον κολπίσκο που οι παλιότεροι τον γνωρίζον σαν λιμάνι του Δερματά, καθώς η πύλη των ενετικών τειχών λεγόταν και λέγεται “Πύλη του Δερματά”. Βέβαια, η ονομασία του άλλαξε μετά την πολιορκία του Χάνδακα και αυτή την περιοχή οι Τούρκοι την ονόμασαν Κουμ-Καπί που σημαίνει πύλη της άμμου.
Ένα ιδανικό σημείο που λειτουργούσε ως ταρσανάς για επισκευή και καθάρισμα μικρών καϊκιών.
Ανατολικά στο Μπεντενάκι ήταν η συνοικία της Οβρεακής. Λέγεται ότι μέχρι το 1940 υπήρχε η Χάβρα, η συναγωγή των Εβραίων δηλαδή, νοτιοδυτική του σημερινού κέντρου Mare. Σ’ αυτή τη θέση παλιότερα ήταν το ξενοδοχείο Ξενία και ακόμα πιο παλιά οι αποθήκες του Καλοκαιρινού.
Στην ταράτσα των αποθηκών είχε παγκάκι για να κάθεται τα καλοκαιρινά βράδι ο μεγάλος ευεργέτης Καλοκαιρινός μαζί με τη σύζυγό του απολάμβαναν τη θέα του κόλπου και των περιπατητών καθώς και τη δροσιά της θαλάσσιας αύρας. Το μπεντενάκι ήταν για τους καστρινούς ο μοναδικός τόπος περιπάτου, αφού τότε δεν υπήρχε ο δρόμος Γεωργίου Β’, στον οποίο γινόταν το νυφοπάζαρο, η βόλτα δηλαδή των Ηρακλειωτών, η οποία άρχιζε από την οδό Δικαιοσύνης, από τη λέσχη των αξιωματικών. Συγκεκριμένα, από την συμβολή της οδού Δικαιοσύνης και Έβανς και έφτανε μέχρι τα Βαλκάνια.
Ένα κέντρο της εποχής, το οποίο βρισκόταν λίγο πριν από τον Ιερό Ναό της Αναλήψεως. Χώρος περιπάτου λοιπόν το Μπεντενάκι για όλους τους καλοκαιρινούς μήνες αλλά και για τις χειμωνιάτικες λιακάδες και καλοκαιρίες. Το τακτικό βραδινό περίπατο στο Μπεντενάκι είχε γίνει συνήθεια και άρχιζε κάθε χρόνο το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής, ανάλογα βέβαια, τι καιρός επικρατούσε.
Νέες και νέοι, ευπρεπώς ενδεδυμένοι, με πολύ γούστο, αφού επισκέπτονταν τους επιταφίους της πόλης (τότε δεν υπήρχαν τόσες εκκλησίες), άφηναν τελευταία την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, αφού ήταν κοντά στο Μπεντενάκι, ελπίζοντας με βεβαιότητα σε κάποια ποθητή και ευχάριστη συνάντηση. Τότε δεν υπήρχαν τα σημερινά μέσα και πολλά πράγματα αφήνονταν στην τύχη, στον Θεό, στην Εκκλησία, επιβεβαιώνοντας τη λαϊκή ρήση “όταν έχεις κάτω Θεό, έχεις και πάνω Θεό”.
Ήλπιζαν λοιπόν με βοήθεια του Θεού οι νέοι και οι νέες της εποχής στην περιπόθητη συνάντηση! Τους νέους βέβαια της εποχής τους έλεγαν Λιμοκοντόρους και το ντύσιμό τους αποτελούνταν από μαύρο ή μπλε σακάκι, άσπρο φανελένιο παντελόνι, ασπρόμαυρα καστορένια παπούτσαια, παπιόν που τότε ήταν του συρμού, ψάθινο σκληρό καπέλο και μπαστουνάκι μπανέλλα με ασημένιο κάλυμα στην κορυφή.
Το μπεντενάκι έμεινε στις μνήμες και στις θύμησες των καστρινών ως τόπος γνωριμίας και συνάντησης των νέων. Οι νέες και οι νέοι της εποχής εκείνης ντυνότανε αρχοντικά και με γούστο και έλαμπαν από χάρη, κομψότητα και ομορφιά.
Από το μπεντενάκι με τη δύση του ηλίου, μόλις σκοτείνιαζε, οι πιο θερμοί αναζητώντας το ταίρι τους κατευθύνονταν όσο πιο ανάλαφρα και χωρίς να δίνουν στόχο, προς τα στενοσόκακα της Οβρεακής για “αργολαβία”. Έτσι μ’ αυτό τον όρο έλεγαν τα ραντεβουδάκια τους. Φυσικά δεν ήταν λίγα τα ειδύλλια που έφτασαν σε ποθητή κατάληξη και είχαν αίσια έκβαση… Μπεντενάκι!
Από τα αγαπημένα σημεία των καστρινών με μνήμες και αναμνήσεις κάποιας άλλης εποχής! Με τα στέκια εκείνουν του καιρού όπως μας τα είχε διασώσει στις μνήμες των μεγαλύτερων ο αείμνηστος χρονογράφος Μηνάς Βαρδαβάς, ο γνωστός μας Μήβας. Στη βορειοανατολική γωνία υπήρχε το καφέ -ουζερί του Μανώλη Αβρονιδάκη (γνωστός ως Μπεντένης). Στο χώρο όπου σήμερα βρίσκεται το εγκαταλελειμμένο λιμενικό περίπτερο υπήρχε η ξύλινη παράγκα του Γαζανού.
Απέναντι ήταν το παλιό θέατρο Πανόραμα που διατηρούνταν λίγο πριν τον πόλεμο, συγκεκριμένα μέχρι το 1936.
Δίπλα ακριβώς οι αποθήκες του Ανεμογιάννη και φυσικά δίπλα οι αποθήκες του Καλοκαιρινού που ήδη προαναφέραμε. Ανατολικά του σημερινού Mare υπήρχε το σπίτι του ιατρού Βογιατζάκη και φυσικά στην ίδια περιοχή το γνωστό για τους καστρινούς κέντρο διασκέδασης η Καστέλλα.
Μπεντενάκι… Μπεντενάκι… Έτσι λεγόταν η περιοχή από το Μπεντένι του Σουλτάν Ιμπραήμ καθώς και η γύρω γειτονιά από το όνομα που είχαν δώσει οι Τούρκοι στη σημερινή εκκλησία του Αγίου Πέτρου, που μετέτρεψαν σε τζαμί μετά την κατάληψη της πολιτείας του Μεγάλου Κάστρου. Είχαν την τάση οι γείτονές μας να μετατρέπουν το κάθε τι ιερό προσκύνημα σε τζαμί και φυσικά την έχουν και σήμερα…