Κάποιες παράμετροι στον σύγχρονο ελληνικό βίο σίγουρα εμπεριέχουν εκσεσημασμένη δόση υποκρισίας. Πριν λίγο καιρό ανακοινώθηκε από επίσημους φορείς και χείλη η κατάργηση συγκεκριμένου τύπου σακούλας, της πλαστικής εννοώ, με το αιτιολογικό ότι η χρήση της δημιουργεί αξεπέραστο οικολογικό πρόβλημα με βλαβερές απώτερες συνέπειες στην ευαίσθητη οικολογική αλυσίδα.
Ανατρέχοντας λίγο προς τα πίσω, στις δεκαετίες του 1960 και ’70, θα θυμηθούμε την εισαγωγή της στην καθ’ ημέρα πράξη ως μια ενέργεια καθοριστικής σημασίας, η οποία προσέδιδε ένα αέρα απελευθέρωσης από παλιές και βαθιά ριζωμένες έως τότε συνήθειες.
Ήταν η εποχή που η γιαγιά και η μάνα μας ψώνιζαν χρησιμοποιώντας κάτι περίεργα ωοειδή και ευένδοτα στο σχήμα δίχτυα, όπου τοποθετούσαν τα λιγοστά, ούτως ή άλλως, ψώνια τους. Κάπου εκεί, την ίδια περίπου εποχή, είχαν κάνει την εμφάνισή τους κάτι χοντρές πλαστικοποιημένες τσάντες οι οποίες και μεγαλύτερη χωρητικότητα είχαν και έκρυβαν τα περισσότερα με την πάροδο του χρόνου αγορασμένα αντικείμενα, λόγω της βελτίωσης προφανώς του επιπέδου διαβίωσής μας.
Η εισβολή όμως της πλαστικής σακούλας σίγουρα προσέδωσε μεγαλύτερο αέρα ελευθερίας στους χρήστες, σε όλους μας. Μετέφερε τα ψώνια στο σπίτι και στη συνέχεια μετατρεπόταν σε σακούλα για τα άχρηστα και τα σκουπίδια, σηματοδοτώντας την περαιτέρω βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου.
Και αίφνης, ανατράπηκαν όλα! Η απόφαση ήρθε εξ’ ουρανού αμείλικτη! Από τον καινούργιο χρόνο απαγορεύεται η χρήση της ή εάν χρησιμοποιηθεί θα πληρώνεται αναλόγως. Το αιτιολογικό φυσικά, όπως πάντα, η οικολογική ευαισθησία των ευρωπαίων αξιωματούχων. Αν δούμε τα πράγματα λίγο καλύτερα, θα παρατηρήσουμε σωρεία αντικειμένων στα πολυκαταστήματα όπου κάνουμε τις αγορές μας ως καταναλωτές, τα οποία είναι φτιαγμένα από υλικό αμιγώς πλαστικό.
Από πού ν’ αρχίσουμε την περιγραφή! Υγρά απορρυπαντικά, χλωρίνες, σαμπουάν, ανθρακούχα, σάλτσες, γάλα, σχεδόν όλα τα αναψυκτικά, και κάπου οι μισές περίπου συσκευασίες, όπως έχει υπολογισθεί, βρίσκονται αποθηκευμένες μέσα σε χοντρό πλαστικό υλικό απείρως μεγαλύτερου όγκου και βάρους από μια απλή πλαστική σακούλα.
Και ο τελευταίος παρατηρητής θα διαπιστώσει ιδίοις όμασι, ότι η σακούλα την οποία έως τώρα παίρναμε δωρεάν από το πολυκατάστημα αποτελεί, καλώς ή κακώς, μικρό μόνο μέρος του όλου πλαστικού όγκου των αγαθών που διακινούνται στις αγορές. Οι επίσημοι φορείς, όποιοι κι αν είναι αυτοί, διατείνονται ότι η εκτεταμένη χρήση του πλαστικού ενέχει σοβαρές επιπτώσεις σε θάλασσες και γενικώς το περιβάλλον. Δεκτό έως ορισμένου σημείου αφού είναι γνωστό ότι η πλήρης διάσπασή του επιτυγχάνεται σε βάθος χρόνου τεσσάρων περίπου αιώνων, ενώ παράλληλα επηρεάζει ανεπανόρθωτα την οικολογία της περιοχής εναπόθεσης.
Για όλα τ’ άλλα, όμως, που αναφέραμε γιατί αλήθεια δεν ενδιαφέρονται οι επίσημοι ευρωπαϊκοί φορείς; Είναι μάλλον απλή η εξήγηση, ή ίσως περισσότερο απλοϊκή απ’ ό,τι εκ πρώτης όψεως φαίνεται! Τα περισσότερα προϊόντα και αγαθά αποτελούν παραγωγή των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών οι οποίες δραστηριο- ποιούνται εντόνως στο λιανικό εμπόριο αυτών των προϊόντων! Εδώ, λοιπόν, δεν χωράνε εκπτώσεις!
Τα προϊόντα πρέπει να συσκευασθούν σε φτηνές συσκευασίες και να πωληθούν. Το κέρδος προέχει όλων των άλλων επιστημονικών και άλλων παρεμφερών ευαισθησιών! Συνεπώς το αιτιολογικό της κατάργησης της πλαστικής σακούλας μάλλον δεν ευσταθεί. Αν θέλουν οι επίσημοι φορείς, ας εκστομίσουν άλλο παραμύθι στους καταναλωτές. Επιπλέον χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα ότι και στην Κεντρική Ευρώπη είναι σε χρήση οι πάνινες τσάντες, ενώ στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού οι χάρτινες. Και εδώ όμως υπάρχουν αντιρρήσεις.
Οι τελευταίες για παράδειγμα, προϋποθέτουν την κοπή των τόσο πολύτιμων δέντρων και την καταστροφή των δασών.
Το πιθανότερο σενάριο, λοιπόν, είναι ότι επιθυμούν να αποκομίσουν ακόμα πενήντα ευρώ ετησίως από κάθε ελληνική οικογένεια, τουλάχιστον, όπως σωστά έχει υπολογισθεί. Όλα τ’ άλλα είναι λόγια χωρίς αντίκρισμα! Τόσο απλά!