Σήμερα (Τετάρτη 06-05-2020) που αρχίζουν να γράφονται αυτές οι αράδες, κεντρικό θέμα στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο της Κρήτης, στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, πέραν της πανδημίας του κορωνοϊού και του διπλού φονικού στα Ανώγια που συντάραξε το πανελλήνιο, αποτελεί η είδηση της αποφυλάκισης του παιδεραστή Νίκου Σειραγάκη.
Ο ανάξιος αυτός γυμναστής και δάσκαλος του μπάσκετ όπως αναγράφεται παντού, ασελγούσε πάνω στα παιδιά που του εμπιστεύτηκαν οι γονείς τους για να τους διδάξει το άθλημα αυτό. Και θέλω να τονίσω για μια ακόμη φορά ότι από όλες τις διαστροφές που απαντούμε στον κόσμο, η πιο αποτρόπαια και πιο αηδιαστική, η πιο εγκληματική και η πλέον ασυγχώρητη είναι η παιδεραστία.
Πρόκειται για μια κατάχρηση στον ηθικό τομέα, που πληγώνει την ψυχή των τρυφερών υπάρξεων και τους αφήνει βαθιές τραυματικές εμπειρίες. Το παιδί-θύμα, αυτή η ανώριμη και τρυφερή ύπαρξη, που βρίσκεται μόλις στα πρώτα του βήματα και προσπαθεί να γνωρίσει τον κόσμο και να μάθει να επικοινωνεί μαζί του, συναντά στο ξεκίνημα της ζωής του πράγματα που δεν γνώριζε, δεν ανέμενε την ύπαρξή τους και βρίσκεται αδύναμο να αντιδράσει.
Βιώνουν μια κατάσταση που δεν ξέρουν πώς να τη διαχειριστούν, δεν γνωρίζουν πώς να συμπεριφερθούν και τι να κάνουν. Και το χειρότερο: Μέσα στον πανικό τους αισθάνονται ενοχές και φόβο. Φοβούνται τον παιδεραστή, φοβούνται τους γονείς, φοβούνται τους συμμαθητές, κλείνονται στον εαυτό τους, σιωπούν και υποφέρουν.
Βιώνουν καταστάσεις και εμπειρίες τραυματικές, που μπορεί και να τα συντροφεύουν κατόπιν σε ολόκληρη τη ζωή τους. Θυσιάζονται, επειδή ένας σεξουαλικά ανώμαλος αποφάσισε να ικανοποιήσει τις ορέξεις του επάνω τους.
Και είναι γνωστό ότι με αυτά τα αήθη και διεστραμμένα τέρατα, που χωρίς συνείδηση και χωρίς αιδώ, ασελγούν πάνω σε αθώα και ανυποψίαστα πλάσματα, έχει ασχοληθεί πολλές φορές η κοινωνία και τα ΜΜΕ. Και το κοινό αίσθημα έχει μια αποτρόπαιη εικόνα για όλους αυτούς.
Δεν είναι μάλιστα λίγες οι περιπτώσεις που και αυτοί ακόμη οι φυλακόβιοι και οι βαρυποινίτες του Κορυδαλλού μαθαίνοντας πως καταφθάνει στις φυλακές τρόφιμος που έχει περιπέσει στο έγκλημα της παιδεραστίας, του επιτίθενται και χειροδικούν εναντίον του με τρόπο σκληρό, όπως του αξίζει.
Και, όμως, αυτοί δεν λένε να συνετισθούν. Επιμένουν και συνεχίζουν την ικανοποίηση της διαστροφής τους. Συχνά μάλιστα, οι πανάθλιοι και διεστραμμένοι αυτοί τύποι, που για να ικανοποιήσουν τις αμαρτωλές και ένοχες διαστροφές τους ασελγούν πάνω σε αθώες και ανυπεράσπιστες υπάρξεις, είναι οι δάσκαλοί τους.
Δηλαδή αυτοί, στους οποίους οι γονείς ανέθεσαν τα παιδιά τους για να επιμεληθούν την αγωγή τους και να μορφώσουν τις τρυφερές τους υπάρξεις. Ειδικά στις περιπτώσεις αυτές το έγκλημα είναι φριχτό, επειδή αυτοί οι εκπαιδευτικοί-τέρατα εκμεταλλεύονται τη θέση ισχύος στην οποία βρίσκονται.
Και εξηγώ: Σύμφωνα με την παιδαγωγική μου θεωρία, η σχέση ανάμεσα στα δύο σκέλη του Παιδαγωγικού Ζεύγους (δάσκαλος- μαθητής) είναι από τη φύση της σχέση ανισότητας. Ανάμεσα στους δύο, ο δάσκαλος, είναι αυτός που υπερέχει του μαθητή από κάθε άποψη: Έχει μεγαλύτερη ηλικία, είναι πιο ώριμος, κατέχει περισσότερες γνώσεις, έχει μεγαλύτερη εμπειρία, υπερέχει σωματικά και πνευματικά, είναι αυτός που αξιολογεί και προάγει το μαθητή, κλπ.
Μέσα από την παιδαγωγική αυτή συνάφεια δημιουργείται αναπόφευκτα μια σχέση υπεροχής του δασκάλου έναντι των μαθητών και ο πρώτος ασκεί σημαντική επιρροή στους δεύτερους. Έτσι, από τη φύση των πραγμάτων προκύπτει μια αδιαμφισβήτητη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ δασκάλου-μαθητών και γονέων, μέσα από την οποία οι μαθητές προσηλώνονται στο δάσκαλο τους, τον τοποθετούν ως πρότυπό και κατά κανόνα τον ακολουθούν πιστά, με τη σύμφωνη γνώμη των γονέων τους.
Και αυτή την ιερή σχέση εμπιστοσύνης έρχεται κατόπιν να προδώσει με τον πλέον αισχρό και ελεεινό τρόπο ο διεστραμμένος εκπαιδευτικός. Αυτό διέπραττε ο συγκεκριμένος κύριος μάλιστα επί σειρά ετών και με πλειάδα εφήβων.
Και ύστερα έρχεται να δηλώσει, όπως πλειστάκις έχει αναγραφεί, ότι αυτός δεν πίεζε κανέναν και ότι αυτό ήταν ένας συμφωνημένος κώδικας μεταξύ αυτού και των μαθητών του. Τι γελοίος και παιδαριώδης εκφυλισμός του παιδαγωγικού ρόλου!
Εκμεταλλεύεται βάναυσα την υπεροχή που του εκχωρείται μοιραία μέσα από την υφή του παιδαγωγικού ρόλου, για να επιβάλει ή έστω να υποβάλει την δική του διεστραμμένη αντίληψη στα ανυποψίαστα και ανυπεράσπιστα πλάσματα, για να μετατρέψει δηλαδή τις δικές του ψυχο-σεξουαλικές διαστροφές σε δήθεν παιδαγωγικό κώδικα.
Έτσι για να μετακυλήσει την ευθύνη και στους μαθητές καθιστώντας τους ένοχους μεν, αν δεν υποκύψουν στις ορέξεις του αφού δεν εφαρμόζουν τον κώδικα που θέσπισε ο δάσκαλος, συνυπεύθυνους δε, αν τις δεχθούν και συμπράξουν στις ανωμαλίες του.
Τι φρίκη αλήθεια για τους ατυχείς εφήβους! Και τι γελοίο το επιχείρημα! Από πότε και από ποιον είναι εξουσιοδοτημένος ο κάθε δάσκαλος να συνάπτει ειδικές συμφωνίες και να εφευρίσκει δικούς του παιδαγωγικούς κώδικες με τους μαθητές του, εν αγνοία των γονέων;
Πώς καταργεί τους γονείς και υφαρπάζει από αυτούς το δικαίωμα να αποφασίζει για τα δικά τους ανήλικα τέκνα; Από ποιον είναι εξουσιοδοτημένος να στρέψει τους ανυποψίαστους εφήβους στην ομοφυλοφιλία, πράγμα που θα μπορούσε να είχε συμβεί αν δεν προλάβαιναν οι γονείς; Από πού αντλεί όλα αυτά τα δικαιώματα; Έλεος!
Βέβαια όλες αυτές οι ένοχες πράξεις είχαν πάντοτε έναν μεγάλο προστάτη: Τη σιωπή των θυμάτων. Γιατί τα παιδιά φοβούνταν να μιλήσουν, όπως αναφέραμε παραπάνω. Και αν κάποια στιγμή το μάθαιναν οι γονείς, τότε φοβούνται και οι ίδιοι. Δεν θέλουν να εκθέσουν τα παιδιά τους, φοβούνταν και σιωπούσαν κι εκείνοι.
Και αυτήν τη δεινή κατάσταση και τη σιωπή παιδιών και γονέων εκμεταλλεύονται οι χυδαίοι παιδεραστές και συνεχίζουν το αισχρό τους έργο. Έτσι οι άπειρες και τρυφερές υπάρξεις οδηγούνται ως πρόβατα επί σφαγήν. Η σφαγή των αμνών. Μα κάποια στιγμή τα πράγματα αλλάζουν.
Οι κοινωνίες απαλλάσσονται σε μεγάλο βαθμό από ταμπού και φοβίες. Η γλώσσα λύνεται, το θάρρος καλλιεργείται και διώκει την αδικία. Έτσι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση και τη σφαγή των αμνών διαδέχεται η εκδίκηση των αμνών.
Και γράφουν οι εφημερίδες και βουίζουν οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, άλλοτε διακριτικά με επιφυλάξεις και άλλοτε ωμά και καθαρά με το όνομα και τα στοιχεία του δράστη, όπως στην παρούσα περίσταση.
Και τότε αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι. Βλέπουν τότε και άλλα παλαιότερα θύματα την συμπαράσταση του κόσμου προς τα αθώα παιδιά, βλέπουν τη μεγάλη κοινωνική κατακραυγή εναντίον του παιδεραστή και ξεθαρρεύουν. Αυτό συνέβη στην παρούσα περίπτωση και ο δράστης οδηγήθηκε στη δικαιοσύνη.
Και ο πέλεκυς της δικαιοσύνης έπεσε αμείλικτος στον Σειραγάκη. Συναθροιζόμενες οι ποινές που του επέβαλε η δικαιοσύνη καταδικάστηκε συνολικά σε 401 χρόνια φυλάκισης, όπως δεν έχει συμβεί ποτέ μέχρι σήμερα στα χρονικά της ελληνικής δικαιοσύνης. Θα όφειλε δηλαδή κανονικά να εκτίσει τέσσερις αιώνες φυλάκισης.
Όμως, μέσα από τις ρυθμίσεις του ποινικού κώδικα, που δεν προβλέπει δυστυχώς ισόβια για το έγκλημα της παιδεραστίας, το ανώτερο όριο της ποινής δεν μπορούσε να υπερβαίνει τα 25 χρόνια. Οι τέσσερις αιώνες συνοψίζονται σε ένα τέταρτο του αιώνα, ήτοι στο 1/16 της συνολικής ποινής.
Και πριν καλά-καλά εκτίσει το 1/3 αυτής της μειωμένης ποινής ο Σειραγάκης αποφυλακίζεται και αφήνεται ελεύθερος, για να μπορεί προφανώς να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του. Αιδώς Αργείοι!
Και αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα … τότε διερωτάται κανείς, ποιος υπονομεύει το έργο της δικαιοσύνης; Ποιοι είναι αυτοί που με τις αλχημείες τους ανατρέπουν τις αποφάσεις των δικαστών; Ελπίζω ότι οι τελευταίοι δεν θα μείνουν απαθείς μπροστά στην απίστευτη υπόθεση Σειραγάκη.
Είμαι βέβαιος ότι κάποιος αδέκαστος δικαστικός λειτουργός θα αναλάβει την επανεξέταση των στοιχείων, έτσι για να μάθομε τί συμβαίνει και να βρουν την εφαρμογή τους οι αποφάσεις των δικαστηρίων.
Και το μέγα ζήτημα θα ανακύψει βεβαίως, αν ήθελε αποδειχθεί ότι όλα έγιναν νομότυπα, αν αποδειχθεί ότι με τις τελευταίες ευεργετικές ρυθμίσεις, όλα έγιναν κανονικά και ο Σειραγάκης εξακολουθήσει να απολαμβάνει την ελευθερία του ανενόχλητος.
Τότε εγώ τουλάχιστον, ως Παιδαγωγός, που πάντα έμεινα και παραμένω στο πλευρό των αθώων παιδιών, πρέπει να αναζητήσω άλλη πατρίδα. Θα πρέπει να μεταναστεύσω, γιατί αυτή την πατρίδα, αν αποδειχθεί τόσο εχθρική προς τα παιδιά, δεν θα μπορέσω να την αντέξω.
* Ο Ι.Ε.Πυργιωτάκης είναι ομότιμος καθηγητής και πρ. Αντιπρύτανης Πανεπιστημίου Κρήτης