Στο “Αποχαιρετισμός στα όπλα” (1929), ένα από τα κορυφαία μυθιστορήματά του, ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ προτιμάει να τελειώσει την υπόθεση με έναν κάπως λυπητερό τρόπο. Αναφέρεται, να υπενθυμίσουμε, σε μια ιστορία που διαδραματίζεται κατά την διάρκεια της ιταλικής εκστρατείας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο πρωταγωνιστής με καταγωγή από την Αμερική ερωτεύεται την Κάθριν, μια Αγγλίδα νοσοκόμα και αρχίζουν αποσυρόμενοι μια ήσυχη ζωή στα βουνά. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν η Κάθριν μένει έγκυος και οδηγείται στο νοσοκομείο για τον τοκετό.
Ενώ ίσως η καισαρική τομή ήταν η ενδεδειγμένη τακτική για την περίπτωσή της, εκείνη γέννησε φυσιολογικά, αλλά ένα νεκρό δυστυχώς έμβρυο, και το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι συνεχίζει να αιμορραγεί ασταμάτητα χωρίς οι γιατροί να μπορούν να την βοηθήσουν. Στο τέλος εκείνη πεθαίνει στην αγκαλιά του άντρα και εκείνος φεύγει από το νοσοκομείο και επιστρέφει στο ξενοδοχείο του μέσα στη βροχή, όπως ακριβώς αναφέρεται στην τελευταία σελίδα και φράση!
Θυμήθηκα το βιβλίο ετούτο του μεγάλου αμερικανού συγγραφέα, Χέμινγουεϊ, όταν είδα τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης της χώρας μας να φεύγει από τα γραφεία του κόμματός του αργά το βράδυ κατευθυνόμενος στο σπίτι του, μετά από ολιγόλογη δήλωσή του σχετικά με τα αποτελέσματα της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης.
Αναμφίβολα τις επόμενες μέρες θα γραφτούν πολλά και θα αναλυθούν περισσότερα, όσον αφορά το τρομακτικό και ιστορικό σοκ που υπέστη το κόμμα αυτό. Βεβαίως, δεν λησμονούμε ότι εδώ ισχύει πάντοτε και η γνωστή ρήση ‘Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται’!
Όμως, όσα έγιναν την Κυριακή, ήταν σε γενικές γραμμές αναμενόμενα! Η δυστυχία είναι ότι ο ηγέτης και τα κύρια στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν μπόρεσαν για πολλούς λόγους να κατανοήσουν τους λόγους που οδηγήθηκαν στην εκλογική συντριβή και το πρωτόγνωρο βατερλό. Όπως δεν κατάλαβαν γιατί έχασαν το 2019, και ακόμα ποια συγκεκριμένα γεγονότα διαδραματίστηκαν στη χώρα την τελευταία τετραετία της διακυβέρνησης της ΝΔ.
Ήταν εκείνη η δύσκολη, από πολλές πλευρές, εποχή, που το κύριο χαρακτηριστικό σχεδόν όλων των στελεχών της, ήταν η εκφορά δημόσιου λόγου πλημμυρισμένου από χυδαιότητα, ύβρεις, απαράδεκτους χαρακτηρισμούς των αντιπάλων, μίσος για κάθε διαφορετικότητα, στάση ζωής και προτιμήσεις, και το χειρότερο απ’ όλα από συνεχή προσπάθεια διχασμού μέσα στην κοινωνία σε πολύ χειρότερο επίπεδο από εκείνο των πράσινων και γαλάζιων καφενείων του άλλου γνωστού πολιτικού σχηματισμού της αντιπολίτευσης, του ΠΑΣΟΚ, το οποίο στο άμεσο μέλλον θα εκμεταλλευτεί την μοναδική ίσως ευκαιρία που του παρουσιάζεται για ελπιδοφόρα ανασύνταξη.
Παράλληλα, σίγουρα θα δρομολογηθεί η κατάργηση της απλής αναλογικής, με την γνωστή επιλογή του κυβερνητικού σχηματισμού, ώστε να μείνει στο περιθώριο, του λοιπού, ο κίνδυνος παρατεταμένης ακυβερνησίας. Το εκλογικό αποτέλεσμα, όμως, όπως έχει διαμορφωθεί, δεν είναι τίποτα άλλο από την αρχή του τέλους των λαϊκιστών πολιτικών της χώρας μας.
Ναι εκείνων που θεωρούσαν και χορηγούσαν στους εαυτούς τους τίτλους όπως ‘προοδευτικοί’ και τόσα άλλα αψυχολόγητα και ανόητα. Το κόμμα αυτό προσπάθησε με κάθε τρόπο να διχάσει την ελληνική κοινωνία, έχοντας εμμονή, με την ψυχιατρική έννοια του όρου, στα γεγονότα και στο αποτέλεσμα του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, κάπου εβδομήντα με ογδόντα χρόνια πριν, ελπίζοντας να πάρει την πολυπόθητη ρεβάνς σήμερα!
Εδώ και χρόνια, επιπλέον, βρίσκεται στην ουσία μακρυά από την κοινωνία, και βασίζεται περισσότερο στο ξεχείλισμα των βόθρων του διαδικτύου, στις δολοφονίες των χαρακτήρων που δεν εμφορούνται από τις ίδιες ιδέες, την αέναη επιθετικότητα και τον κανιβαλισμό της ζούγκλας.
Ήταν για ένα διάστημα μεγάλο, αριθμητικά, κόμμα που ξεκίνησε από πολύ μικρά ποσοστά, με τρόπο που δεν χρειάζεται να αναφερθεί, αφού είναι πλέον γνωστός τοις πάσι. Δυστυχώς ποτέ δεν συνειδητοποίησε ό,τι είναι δυσκολότερο να διατηρήσεις κάτι απ’ ότι να το αποκτήσεις.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν κατάλαβε τι ακριβώς διαδραματίστηκε στην χώρα. Συμπεριφέρθηκε απολίτιστα σε ανθρώπους πολιτισμένους, με στελέχη του αμφίβολης μόρφωσης και κουλτούρας.
Ο διχαστικός του όμως πολιτικός λόγος αποτελεί, πιθανόν, το χειρότερο κατόρθωμά του. Αυτό για το οποίο θα τον καταγράψει η ιστορία στις μελανές σελίδες της ως ένα μικρής εμβέλειας πολιτικό ηγέτη, πέρα από τα πολλά άλλα επίθετα που του καταλογίζει στους δρόμους η ελληνική κοινωνία, η οποία ήταν τόσο τραυματισμένη όλο αυτόν καιρό, που δεν επιθυμούσε, ούτε άντεχε άλλες αερολογίες, λαϊκισμούς, επιπολαιότητες, ανοησίες, αοριστολογίες και πειραματισμούς.
Κι αν βρουν τον χρόνο και διαβάσουν κάποιοι το μυθιστόρημα στο οποία αναφερθήκαμε στην αρχή του κειμένου, θα μάθουν και θα ενστερνισθούν πολλά!
* Ο Γιώργος Σχορετσανίτης είναι διευθυντής Χειρουργικής – συγγραφέας